“ไม่ใช่นะคะ แต่รันไม่ไว้ใจคนอื่นมากกว่า ตอนอยู่ที่ประจวบฯ ผู้หญิงที่เป็นลูกค้าร้านข้าวของพี่กันยังมองพี่กันตาเป็นมันเลย”
“ดีจังรันหึงพี่”
“อะไรกัน บอกว่าไม่ใช่สักหน่อย”
“คนปากแข็งโดนลงโทษยังไงดีครับ” เขาอุ้มเธอขึ้นสู่อ้อมแขน
“พี่กันไม่กินข้าวเหรอคะ” เธอกอดคอเขาเอาไว้แน่น มองเขาใบหน้าเหลอหลา แก้มสาวแดงปลั่ง
“กินรันแทนได้ไหม”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ” เธอตอบอย่างเอียงอาย ซุกหน้าเข้าหาอกกว้าง กันภัยบรรจงวางร่างน้อยลงบนเตียง เขาลูบศีรษะของเธอไปมา ก่อนจะกดจุมพิตที่หน้าผากนูนเกลี้ยง เธอหลับตาพริ้มรับไออุ่นจากริมฝีปากร้อนระอุของเขา
ริมฝีปากหยักหนาพรมจูบไปทั่วดวงหน้าหวาน เขามองสบตาของเธออย่างลึกซึ้ง บีบจมูกเล็กๆ อย่างเอ็นดู รันนรินทร์มองกันภัยด้วยสายตารักใคร่ เธอค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเขาออกจากรังดุม
“อาบน้ำก่อนไหม รู้สึกว่าพี่ตัวเหม็นมากๆ เลยละ”
“เสียดายไม่มีห้องน้ำเป็นส่วนตัวนะคะ”
