“รันอย่าทำร้ายปรางอีกเลย พี่รู้จักเขามาตั้งแต่เด็ก เขาไม่ได้ร้ายกาจแบบนั้น” กันภัยปรามคนรัก
“แสดงว่าพี่คิดว่ารันร้ายกาจใช่ไหม พี่กันตอบรันมาสิ พี่เห็นว่ารันร้ายกาจใช่ไหม รู้จักเขาแต่เด็ก ทำไมไม่เอาเขามาเป็นเมียเสียล่ะ เขาอยากเป็นเมียพี่จนตัวสั่น” รันนรินทร์ระเบิดอารมณ์ออกมา ตัวเธอสั่นเทา จิกมือเข้าหากันแน่นด้วยความโมโห
“รัน!!!” กันภัยอุทานอย่างตกใจ ผิดหวังกับความคิดร้ายๆ ของหญิงสาวคนรัก
“อย่ามองรันด้วยสายตาเหมือนรันชั่วร้ายแบบนี้” เธอเม้มปาก กำมือแน่นกว่าเก่า เสียใจ โมโหและอารมณ์มากมายตีกันยุ่งไปหมด
“พี่กันปล่อยให้ปรางไปเถอะจ้ะ ปรางไม่อยากทำให้พี่ทะเลาะกับรันเขา ยังไงพี่กับรันก็เป็นผัวเมียกันแล้วนะจ๊ะ ถึงจะไม่ได้ตบแต่งหรือจดทะเบียนสมรสกันก็ตามที” คำพูดของมะปรางเหมือนหวังดีเสียหนักหนา แต่มันเคลือบไปด้วยยาพิษ รันนรินทร์เหมือนถูกหยามซ้ำซาก หนีตามผู้ชายมา เป็นเมียเขาแล้ว ไม่ได้ตบไม่ได้
