“คุณแม่คะ รันกราบขอโทษค่ะ” รันนรินทร์กราบลงแทบเท้ามารดา ใช่ว่าการหนีตามกันภัยมาอยู่กับเขาเป็นคู่ผัวตัวเมียจะทำให้เธอสบายใจมีความสุข
เธอรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา แต่ในเมื่อเลือกแล้วเธอก็ต้องยืนหยัด เพราะเธอจะกลับไปอยู่บ้านให้คนยิ่งครหาไม่ได้ หรือจะอยู่กับกันภัยอย่างไร้อนาคตก็ไม่ได้ ต้องทำให้ทุกคนยอมรับ
“ถึงยังไงรันก็เป็นลูก คนเป็นพ่อแม่น่ะ ตัดลูกไม่ขาดหรอก ถ้าลูกคิดว่าผู้ชายคนนี้เขาจะดูแลลูกได้... ก็เอา มาถึงขั้นนี้แล้ว พ่อกับแม่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เขานินทากันทั้งจังหวัด ถามเขาสิ คนที่อยู่ใกล้ๆ ลูกน่ะ จะรับผิดชอบยังไง จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้ หรือจะทำให้มันถูกต้อง ให้คนเลิกนินทากันได้แล้ว เขาว่ามีลูกสาวเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน มันจริงที่สุด เราเป็นผู้หญิงถ้าทำตัวไร้ค่าไร้ราคา ต่อไปเขาก็ไม่เห็นคุณค่า ได้มาง่ายก็ทิ้งได้ง่ายเหมือนกัน”
“พี่กันไม่ใช่คนแบบนั้นนะจ๊ะแม่”
“แก
