เสียใจ
843 คำ
3 เดือนผ่านไป
สหรัฐอเมริกา
“วันนี้พี่ณะจะบินมาหาพวกเราที่นี่...แปลกจังทำไมอยู่ดีๆถึงบินมาได้...”
“พี่เขาคงคิดถึงหนูมั้งลูก แล้วณะบอกหรือเปล่าว่าจะถึงวันไหน...?”
“พรุ่งนี้ค่ะ พี่อ้อมก็ไม่ได้มาด้วยนะคะ เห็นบอกว่าติดงาน...”
……
ฉันชื่อมนวดีค่ะ เป็นน้องสาวของพี่ณะแต่เรามีแม่คนละคนกันเพราะพี่ณะเป็นลูกติดคุณพ่อมา คุณพ่อและคุณแม่มีฉันเป็นลูกสาวคนเดียว ตั้งแต่คุณพ่อเสียไปเมื่อปีที่แล้วคุณแม่ก็ย้ายมาอยุ่กับฉันที่อเมริกา เพราะฉันเรียนจบแล้วก็ทำงานที่นี่เลย ฉันไม่ได้เจอหน้าพี่ณะเลยตั้งแต่เขาแต่งงานและในวันงานแต่งฉันก็ไม่ได้อยู่ร่วมในงานด้วย ไปแค่พิธีในครอบครัวที่มีแค่พ่อแม่ฉันและญาติฝั่งพี่อ้อมเท่านั้น แล้วก็ต้องรีบกลับเพราะวันแต่งดันตรงกับวันสอบของฉันพอดี แต่ก็รู้มาว่าพี่อ้อมกับพี่ณะรักกันดีมาตลอดและก็มีความสุขกันมาก แต่แปลกจังทำไมอยู่ดีๆพี่ณะถึงบินมาหาฉันที่นี่กระทันหันแบบนี้
“มน...”
ฉันที่มายืนรอพี่ณะที่สนามบินก็เห็นเขาเดินมาเรียก
“พี่ณะ...”
ฉันดีใจมากที่ได้เจอพี่ณะ เราทั้ง 2 คนกอดกันด้วยความดีใจที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี พี่ณะหันไปสวัสดีแม่ฉันแล้วก็กอดทักทายกันด้วยความดีใจ
“ผมไม่ได้เจอแม่เลยตั้งแต่คุณพ่อเสียไป แม่สบายดีนะครับ...?”
“จ่ะ แม่สบายดี แล้วณะละ?”
“ผมก็สบายดีครับ...”
“พี่ณะมาเหนื่อยๆเรารีบกลับบ้านกันดีกว่านะคะ เดี๋ยววันนี้มนจะโชว์ฝีมือทำอาหารอร่อยๆให้พี่ทานเองค่ะ...”
“ได้จ่ะ...”
พวกเรารีบช่วยพี่ณะขนของแล้วยกขึ้นรถเพื่อไปที่บ้าน พี่ณะเก็บของในห้องเรียบร้อยเขาก็เดินออกมาทานอาหารฝีมือของฉันและคุณแม่พร้อมกัน
“อืม...อร่อยมากเลยครับ...”
“จริงหรอคะ...? นี่เป็นการทำอาหารครั้งแรกของมนเลยนะเนี๊ย...”
“ปกติมนไม่เคยทำให้ใครทานเลยนะ ณะเป็นคนแรกนะจ่ะ...”
“จริงหรอเนี๊ย...นี่พี่จะไม่ท้องเสียใช่ไหม...?”
“พี่ณะอะ...”
พี่ณะแซวฉันจนคุณแม่ขำอย่างชอบใจ พวกเรานั่งทานอาหารร่วมกันอย่างมีความสุข คุยกันหลายเรื่องจนมีคำถามที่คุณแม่ถามพี่ณะขึ้นมา
“แล้วณะละเมื่อไหร่จะมีลูกกับเขาสักที..?”
“....”
อยู่ดีๆพี่ณะก็เงียบไป ฉันกับคุณแม่ต้องหันมามองหน้ากันอย่างแปลกใจ
“พี่ณะ...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
“เอ่อ...แม่ขอโทษนะที่ถามเรื่องนี้...ไม่เป็นไรนะถึงแม้ยังไม่มีตอนนี้เราก็พยายามใหม่ได้ ณะกับอ้อมยังหนุ่มสาวด้วยกันทั้งคู่ แม่เชื่อว่าเดี๋ยวอีกหน่อยก็คงจะมีเอง...”
“อ้อมท้องแล้วครับ...”
“จริงหรอคะ...กี่เดือนแล้วคะ?”
“4 เดือนแล้วครับ...”
“โห...งี้เดือนหน้าก็รู้แล้วสิว่าได้ลูกผู้หญิงหรือผู้ชาย...?”
“จริงหรอค่ะแม่...มนอยากได้หลานผู้หญิงค่ะ แล้วพี่ณะละคะ อยากได้ลูกผู้หญิงหรือผู้ชายมากกว่ากันคะ...?”
ฉันหันไปถามพี่ณะแต่อยู่ๆเขาก็นิ่งไป จนไม่ได้ดูสิหน้าเขา แล้วอยู่ๆพี่ณะก็ก้มหน้าลงโดยไม่รู้สาเหตุไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันกับแม่จนฉันเริ่มแปลกใจว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ
“พี่ณะ...?”
“อึกๆๆๆ...อึก...”
อยู่ๆพี่ณะก็สะอื้นออกมาจนฉันตกใจ
“ณะเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆถึงร้องไห้ออกมาแบบนี้...?”
แม่เดินเข้าไปหาพี่ณะจับบ่าเขาไว้ เขาเอนตัวมาใกล้คุณแม่แล้วกอดคุณแม่ไว้พร้อมทั้งปล่อยโฮออกมา คุณแม่กอดปลอบแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อปล่อยให้พี่ณะร้องไห้อยู่แบบนั้น ฉันได้แต่นั่งกุมมือพี่ณะไว้ดูเขาร้องไห้ให้พอโดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของฉัน
วันรุ่งขึ้น
ฉันรู้สึกเป็นห่วงพี่ณะมากตั้งแต่เมื่อคืนที่เขาเอาแต่ร้องไห้ โดยไม่ยอมพูดอะไรและฉันก็กังวลมากจนต้องขอลาหยุดงาน ถ้าให้ไปทำงานตอนนี้ก็คงไม่มีกระจิตกระใจทำงาน ฉันเดินไปเคาะประตูที่ห้องพี่ณะเพื่อดูว่าเขาตื่นหรือยัง แต่ภายในห้องก็เงียบสนิทไม่มีเสียงตอบรับไดๆ
ฉันเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีเลยเดินไปหยิบกุญแจสำรองมาไขที่ห้องนอนเขา พอไขได้ฉันก็รีบหมุนลูกบิดแล้วเปิดประตูเข้าไป
“พี่ณะ...อย่า”
ปัง >>>>>
“กรี๊ดดดดด....พี่ณะ ม่ายยยยย....”
.....
- ผู้เขียน
