ซ่อนปมรัก

เย็นชา

ไร่แสงจันทร์

ฉันได้เจอกับคนที่ฉันอยากเจอมาตลอด 1 ปีที่ผ่านมา ฉันเขาไปในเฟสบุคของพี่ณะเพื่อดูว่าคนที่ชื่อสินเป็นใครมีหน้าตายังไง รูปที่พี่ณะลงในเฟสแทบจะเป็นรูปคู่กับผู้ชายคนนี้เกือบทุกรูป พี่ณะรักเพื่อนคนนี้มากและก็คงไว้ใจมาก ถึงได้ไม่มีความระแวงไดๆแต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับพี่ณะได้

“คุณมนได้มาประจำการที่นี่ 2 ปีครับ น้าแสง”

คุณกฤษชัยแนะนำตัวฉันให้เจ้าของไร่แสงจันทร์ฟัง เขาเรียกว่าน้าแสงเพราะคุณกฤษชัยเป็นลูกชายของพี่สาวของเจ้าของไร่แสงจันทร์นี้

“หรอจ่ะ...ที่นี่บรรยากาศดี หนูมนมาอยู่ที่นี่น่าจะชอบ...”

“ค่ะ อากาศที่นี่เย็นๆเหมือนที่เมืองนอกเลย ไม่ร้อนกำลังดีค่ะ...”

“ใช่จ่ะ ยิ่งถ้าเป็นช่วงหน้าหนาวยิ่งเย็นสบาย คนงานในไร่ของน้าใส่เสื้อกันหนาวกันเหมือนอยู่เมืองนอกเลยละ...”

“สงสัยมนจะต้องมาบ่อยๆแล้วละคะ ถ้าที่นี่อากาศดีแบบนี้...”

ฉันยิ้มแล้วก็หันไปเหล่ตามองคนที่นั่งเงียบไม่พูดอะไรอยู่ข้างๆคุณแสงจันทร์

“ได้เลยจ่ะ อยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้เลยไร่แสงจันทร์ยินดีต้อนรับจ่ะ...”

“จริงหรอค่ะคุณแสง...?”

“จริงสิจ่ะ...เรียกว่าน้าก็ได้นะไม่ต้องเรียกคุณหรอกคราวหน้ามาจะได้ชิน...”

“ขอบคุณนะคะน้าแสง...แต่ว่า...”

“แต่อะไรจ่ะ...?” ฉันเหล่ตาไปมองเขาอีกรอบ

“น้าแสงยินดีต้อนรับ แล้วคุณสินสมุทรละคะยินดีต้อนรับมนด้วยหรือเปล่า...?”

ฉันพูดกระแซ๊ะเขาเขาหันมามองหน้าฉันนิ่งๆ

“แม่ผมเป็นเจ้าของไร่ครับ ไม่ใช่ผม...”

เขาพูดหน้าตานิ่งๆจนฉันรู้สึกหมั่นไส้ ในความขี้เก๊กของเขา

“งั้นมนจะมาทุกวันเลยนะคะ...?”

“เชิญครับ...”

เขาพูดจบก็นั่งทานข้าวโดยไม่พูดอะไรต่อ คนบ้าอะไรหยิ่งชะมัดแล้วยังถามคำตอบคำอีก

“อย่าถือสาไอ้สินเลยนะครับ มันก็เป็นแบบนี้แหละ”

ฉันทานอาหารเสร็จก็เดินออกมากับคุณกฤษชัย 2 คน เขาพาฉันเดินชมไปรอบๆไร่

“ปกติคุณสินเขาเป็นคนเงียบๆแบบนี้หรอคะ...?”

“เมื่อก่อนไอ้สินมันเป็นคนสนุกสนานร่าเริงนะครับ แต่อยู่ๆมันก็เปลี่ยนไปตั้งแต่มันกลับมาจากกรุงเทพฯเมื่อปีที่แล้ว...”

“เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรอคะ...?”

“มันโดนผู้หญิงทิ้งมานะครับ แล้วตอนที่มันกลับมามันก็พาลูกสาวกลับมาด้วยคนหนึ่ง แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าแม่ของเด็กเป็นใคร...”

ฉันเดินไปกับคุณกฤษชัยและคิดตามถึงเรื่องที่พี่ณะเคยเขียนไว้ในจดหมาย

“เด็กผู้หญิงคนนั่นอายุเท่าไหร่แล้วคะ...?”

“สายใจอายุได้ขวบครึ่งแล้วครับ...น่ารักมากกกก กำลังหัดเดินหัดพูดเลย น้าแสงรักสายใจมากๆแล้วก็หวงสุดๆด้วยนะครับ...”

เด็กคนนี้คงจะเป็นลูกของพี่อ้อมสินะ แม่ของเขาคงไม่รู้ว่าลูกชายตัวเองไปมีอะไรกับเมียเพื่อนจนเพื่อนต้องฆ่าตัวตายแต่แปลกจังแล้วพี่อ้อมหายไปไหนนะ

“คุณมนรอผมตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อน...”

“ได้ค่ะ...”

คุณกฤษชัยพาฉันมาเดินดูสวนกล้วยไม้ แต่เขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำฉันจึงเดินเล่นไปเรื่อยๆในสวน

“อุ๊ย...!”

ฉันกำลังก้มดูกล้วยไม้ไปเรื่อยๆโดยไม่ได้ดูทางไปชนเข้ากับอกของใครไม่รู้ เงยหน้าขึ้นมาถึงกับตกใจ

“คุณสิน...”

เขาจ้องหน้าฉันนิ่งโดยไม่พูดอะไร เขาถอยหลังห่างจากฉัน 1 ก้าวแล้วก็เดินหลีกไปอีกทาง

“เดี๋ยวสิคะ...”

ฉันหันไปเรียกเขา เขาจึงหยุดแต่ก็ไม่ได้หันมามองฉัน

“เอ่อ...คุณสินพอจะมีเวลาว่างพามนเดินชมรอบๆไร่หน่อยได้ไหมคะ...?”

“ไม่ว่างครับ...ผมขอตัว”

“แค่แป๊ปเดียวเองก็ไม่ได้หรอคะ.?”

“....” เขายืนนิ่งไม่หันมา แต่ก็เลือกที่จะก้าวขาเดินออกไป

“แค่ 20 นาทีก็ได้ นะคะ...?”

“จะ 10 นาที หรือ 20 นาทีผมก็ไม่ว่างครับ คุณไปให้พี่กฤษพาคุณไปนู้น ผมไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น...”

เขาพูดจบก็เดินไปเลยฉันรู้สึกโมโหมากจึงวิ่งไปดักหน้าเขา

“เคยมีคนบอกคุณไหมคะว่าเวลาคุยกับคนอื่นให้หันมามองหน้าเขาด้วย ไม่ใช่พูดแต่ไม่หันมามองหน้ากันแบบนี้ มันเสียมารยาทรู้ไหมคะ...?”

“....” เขาก้มลงมามองหน้าฉันนิ่งๆ

“ฉันแค่ขอเวลาคุณแค่ 20 นาทีเอง คุณจะไม่ให้ฉันก็ไม่เป็นไร ฉันจะได้รู้ไว้ว่าคนที่นี่ไร้น้ำใจ”

“....” ฉันจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจแต่เขาก็ไม่พูดอะไร แต่เลือกที่จะเดินผ่านหน้าฉันไป

“คุณ...”

เขาไม่หยุดเดินแถมยังเดินหนีไปหน้าตาเฉย

“คนบ้า...คนไม่มีน้ำใจ คนทุเรศ พี่อ้อมไปชอบคุณได้ยังไงนะ...”

ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก ฉันวิ่งตามเขาไปเขาขึ้นรถฉันก็เปิดประตูไปนั่งกับเขา

“ลงไป...”

“ไม่ลง...คุณไปไหนมนจะไปด้วย”

“ผมบอกให้ลงไป...”

“มนอยากเข้าไปในไร่ด้วย แค่คุณขับรถแล้วยอมให้มนนั่งไปด้วย มนจะนั่งเงียบๆไม่พูดอะไรเลย นะคะ...”

“ลงไป...”

“ทำไมคุณถึงได้ไร้น้ำใจแบบนี้นะมนแค่ขอติดรถไปด้วยแค่นั้นเอง ถ้าครบ 20 นาทีมนยอมลงกลางทางให้คุณทิ้งมนได้เลย นะคะ...?”

“....”

“นะคะคุณสิน...?”

ฉันทำสายตาอ้อนวอนเขา เขาหันมามองแต่ทำหน้านิ่งๆแล้วก็ยอมสตาร์ทรถขับออกไปแต่โดยดี ในที่สุดคุณก็ยอมแพ้ฉันแต่ใครจะยอมลงจากรถง่ายๆละ ขึ้นมาแล้วไม่มีทางลงง่ายๆหรอก

“ไร่แสงจันทร์กว้างมากเลย ทั้งหมดมีกี่ไร่หรอคะ...?”

“....” เงียบไม่ตอบ

“แล้วที่นี่ปลูกดอกไม้กี่ชนิดหรอคะ...?”

”....” ไม่มีคำตอบไดๆ

ฉันเห็นว่าเขาไม่ตอบอะไรก็เริ่มไม่พอใจ จึงเงียบไม่ถามอะไรต่อ

กริ๊งงง กริ๊งงงง สายจากแม่โทรเข้ามา

“ฮัลโหลค่ะแม่...”

“วันนี้มนตื่นแต่เช้ามาดูงานในไร่นะคะ อากาศที่นี่เย็นสบายมากเลยค่ะ ไม่ร้อนเลย ถ้าแม่มาอยู่นี่ต้องชอบแน่ๆเลย มนชอบที่นี่มากๆอยากจะอยู่ที่นี่ไปตลอดแล้วสิคะ...”

ฉันเหล่ตาไปมองเขา จะดูปฎิกิริยาเขาแต่เขาก็ดูไม่สนใจ

“เมื่อเช้ามนทานอาหารพื้นเมืองค่ะ เจ้าของไร่ที่นี่น่ารักมากๆ ต้อนรับมนดีทุกคนเลยแล้วก็ทำอาหารอร่อยสุดๆเลยค่ะ....” อยู่ๆเขาก็จอดรถจนฉันสงสัยต้องหันไปมอง

“แม่ค่ะ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะคะ...”

ฉันวางสายจากแม่ก็หันไปมองหน้าเขา

“คุณหยุดรถทำไมคะ...?”

“ครบ 20 นาทีแล้ว คุณลงไปได้แล้ว...”

ฉันก้มดูเวลาในโทรศัพท์ก็ต้องตกใจ และยิ่งหันไปมองรอบๆไร่ที่เขาจะปล่อยให้ฉันลง

“คุณจะปล่อยให้มนลงตรงนี้เนี๊ยนะ แล้วมนจะกลับยังไงละ...?”

“ผมไม่รู้ ก็คุณบอกเองว่าถ้าครบ 20 นาทีเมื่อไหร่ ให้ผมปล่อยคุณลงตรงไหนก็ได้นี่ไงครบแล้ว...ลงไปได้แล้ว...”

“คุณจะบ้าหรอนี่มันตรงไหนของไร่ก็ไม่รู้ แล้วคุณปล่อยมนลงมนจะกลับยังไงละ...?”

“ไม่รู้...”

“คุณสิน...”

“ลงไปได้แล้ว ผมจะไปทำธุระ...”

“...”

“ผมบอกให้ลงไป...”

เขาหันมาทำหน้าดุใส่ฉัน

“ไม่ลงใช่ไหม...?”

เขาเปิดประตูรถฝั่งเขาแล้วอ้อมมาฝั่งฉันเปิดประตูแล้วดึงตัวฉันให้ออกมาจากรถ

“ปล่อยนะ คุณสิน....”

“ผมบอกให้ออกมาจากรถผมไง....”

เขาดึงตัวฉันออกแล้วเอาตัวเองยืนบังประตูไว้ไม่ให้ฉันเปิด

“ทำไมคุณถึงได้ใจดำแบบนี้ ฉันเป็นผู้หญิงนะ...”

“แล้วไง...?”

“คุณมันบ้าที่สุด...”

เขามองหน้าฉันอย่างกวนๆแล้วก็เดินอ้อมไปฝั่งคนขับ เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งล็อกรถทันทีแล้วก็ขับออกไป

“ไอ้บ้า...ไอ้ทุเรศ...ไอ้คนไร้น้ำใจ” ฉันโมโหมากที่เขาทำกับฉันแบบนี้ ฉันจะหยิบมือถือขึ้นมาก็ต้องตกใจ

“มือถือฉันหายไปไหน...อย่าบอกนะว่าตกอยู่ในรถเขา...ไม่นะ...”

ซวยจริงๆเลยแล้วจะหาทางกลับยังไงละที่นี้

.....