เมามายที่ 20
อ้อมกอดแห่งความคิดถึง
ครบเจ็ดวันแล้ว...
เมื่อคืนปรมาจารย์ช่างตีเหล็กถึงกับนอนไม่หลับ กระสับกระส่ายคิดถึงแก้มหอมๆ ของหลิวซือเย่จนไม่อาจข่มตาลงได้ มาผล็อยหลับลงด้วยความอ่อนเพลียเมื่อเกือบรุ่งสาง กระนั้นกลับไม่มีอาการง่วงงุนนอนไม่พอ มีแต่ความสดชื่นกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวาแบบสุดๆ ไปเลย
หลายวันก่อนนางให้น้องชายนำอาหารมาให้ ทำมาปริมาณมากหมายให้เขาแจกจ่ายให้แก่ลูกศิษย์ได้อิ่มท้อง ทว่าจางเจียหาวหาใช่ชายมีน้ำใจ เขาหวงแหนอาหารเหล่านั้นและกินคนเดียวจนหมดสิ้น
และนั่นทำให้เขาถึงกับอาหารไม่ย่อยไปถึงหนึ่งวันเต็มๆ แม้ท้องจะอืดแต่หัวใจนั่นฟูฟ่อง แค่คิดว่ามือเล็กๆ ของหญิงคนรักบรรจงนวดแป้งเพื่อทำหมั่นโถวให้เขาด้วยความรัก สับหมูหมักกับเห็ดหอมแล้วบรรจงยัดไส้หมั่นโถวอบนึ่งในไอน้ำอย่างบรรจง
เขาก็พร้อมจะกิน กิน กิน! กินจนกว่าท้องจะแตกตาย
แค่เพียงได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาช่างตีเหล็กก็หันไป
