เมามายที่ 19
ชายผู้ไร้ความทรงจำ
“กลับมาแล้วขอรับ”
หลิวซือห้าวส่งเสียงดังเมื่อบังคับเกวียนเข้ามาในเขตตัวบ้าน จากกระท่อมโกโรโกโสกลายเป็นกระท่อมขนาดกลาง รั้วรอบขอบชิดได้รับการซ่อมแซมจนแข็งแรง เด็กหนุ่มมองไปยังบิดามารดาที่ยังขะมักเขม้นตากสมุนไพรด้วยใบหน้าผ่องใสแตกต่างจากวันวานที่ใบหน้าหมองคล้ำ อดมื้อกินมื้อแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะหยัดยืนทรงกาย
ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อหันไปเห็นชายรูปร่างสูงใหญ่นั่งนิ่งไม่ยอมขยับราวกับรูปปั้นสลักอยู่บนเก้าอี้หน้ากระท่อม เขาสวมใส่เสื้อผ้าของบิดาซึ่งเป็นผ้าเนื้อหยาบสีน้ำตาลแก่ค่อนเก่ากระนั้นกลับไม่มีลักษณะของชาวบ้านเลยสักนิด เขาดูสูงศักดิ์และเข้าถึงยากอย่างน่าประหลาด ผมดำขลับยาวปรกกรอบหน้ายิ่งดูเคร่งขรึม และกำลังมองมายังพวกเขาราวกับกำลังสนใจ
“คนป่วยฟื้นแล้ว!”
ทันทีที่ซือห้าวตะโกนคนที่จมดิ่งอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำวัยเด็กก็กะพริบเปลือกตาเรียกคืนสติ นางก้าวลงจากเกวีย
