BAD KING พันธนาการรัก 20+

EP00 23 : 30 AM. "life is mine" "เหนื่อยชะมัด" หลังจากที่โพสต์รูปลงอินตราแกรมส่วนตัวเสร็จฉันก็เหยียดกายนอนในอ่างเพือชำระร่างกายจากการถ่ายแบบมาทั้งวัน ส่วนรูปที่พึ่งโพสต์คือรูปจากการไปดื่มฉลองปิดงานกับทีมงาน แต่ละวันมันไม่ได้ผ่านไปง่ายเลย ตั้งแต่เกิดมาตั้งแต่เล็กจนโตฉันจำได้ว่าตัวเองเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อาศัยอยู่กับน้าอดีตดาราหนังโป๊ ถามว่าครอบครัวฉันเป็นใครพวกเขาอยู่ไหนหน่ะหรอ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันชีวิตในวัยมัธยมไม่ได้สวยหรูเหมือนคนอื่น ต้องดิ้นรนทำงานประทังชีวิต ซวยสุดก็แค่เกือบถูกขายในซ่อง จังหวัดที่ฉันอยู่มันค่อนข้างไร้การเจริญเติบโตหรือเรียกง่ายๆก็สลัมนั่นแหละ จุดพลิกผลันของชีวิตก็คือในวันที่ฉันแย่ที่สุดกลับมีบางคนเข้ามาช่วยชีวิตเอาไว้ทำให้ฉันหลุดพ้นจากชีวิตยํ้าแย่นั้น พรึบ! ในตอนที่ฉันกำลังนอนหลับตาแช่นํ้าอยู่ก็รู้สึกเหมือนไฟข้างนอกจะถูกปิด จึงเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วมองออกไปพลันสายตาก็เห็นเข้ากับเงาสีดำสูงใหญ่เดินผ่านห้องนํ้าไป ห้องนํ้านี้จะมีประตูสีใสทึบกั้นอยู่มองทะลุเพียงเลือนราง ความรู้สึกแปลกใจทำให้ฉันต้องลุกขึ้นจากอ่างแล้วคว้าชุดคลุมมาสวม ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกไปข้างนอก…สิ่งที่เห็นกลับมีแต่ความว่างเปล่าท่ามกลางความมืด เคล้ง! "ใคร?" เสียงของแจกันที่ตกลงพื้นทำให้สัญชาตญาณหันกลับไปมองอย่างรวดเร็วปลายท้าวก้าวถอยหลังอัตโนมัติ "…" เสียงฝีเท้าหนักๆกระทบกับพื้นห้องเป็นระยะแต่มันกลับไร้ร่างของเจ้าของเสียงตอนนี้จึงเริ่มมั่นใจแล้วว่า มีใครบางคนแอบเข้ามาในห้องฉัน "แกเป็นใคร…" เสียงสั่นเอ่ยถามมือก็คลำหาอาวุธป้องกันตัวไปด้วย แกร๊ก! "กรี๊ดดดดดดดด!" เสียงคล้ายชักกระบอกปืนดังขึ้นข้างใบหูทำให้มือที่กำลังเอื้อมหยิบแจกันเผลอปล่อยพร้อมกับกรีดร้องออกมา "ไง…" คำทักทายจากคนข้างหลังทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชัน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลำคอ เสียงนี้มันคุ้นเหมือน… "นะ…นาย" เขาคนนั้นคือผู้ชายที่ฉันจำได้ดีไม่มีวันลืม "จำได้ด้วย" แขนใหญ่ล็อกเข้าที่ลำคอแน่นจนแทบหายใจไม่ออก พยายามดิ้นต่อต้านเท่าไหร่ก็ดูเหมือนร่างกายจะถูกล็อกไว้แน่นกว่าเดิม คำพูดที่ดูเหมือนคำถามของผู้ชายคนนั้นทำให้ฉันเหลือบหางตามองสิ่งนั้น มันไม่ใช่กระบอกปืน แต่เป็นเสียงของฝาไฟแช็ก "มาที่นี้ได้ยังไง ต้องการอะไรอีก" "เธอ" "…" "ฉันต้องการเธอ…" ความอุ่นร้อนงับเข้าที่ใบหู คำถามทุกอย่างมันผุดขึ้นในหัวเต็มไปหมด ถ้าวันนี้ฉันรู้ว่าผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นคือเขาคงไม่อยู่ที่หาดใหญ่ถึงตอนนี้หรอก "ทำไมนายยังไม่ไปไหนอีก ยังตามฉันอยู่อีกหรอ" "ไปไม่ได้" "…" คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคทำให้ฉันแทบอยากตายมันซะตรงนี้ ไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างฉันกับเขา ไม่มีใครรู้ว่าผู้ชายคนนี้มันอันตรายแค่ไหน… "ต้องมีเธอไปด้วย" "ปล่อย" "…" "ฉันบอกให้ปล่อย!!" ความอดทนขาดสะบั้น ฉันใช้แรงที่มีทั้งหมดดิ้นสุดแรงปากก็ร้องไห้เขาปล่อย ขอบตามันเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ "อย่าดิ้นสิ" "อึก…" เสียงกระซิบนั้นทำให้ร่างกายหยุดแน่นิ่งหางตาเหลือบเห็นแสงสว่างจากไฟแช็กที่จุดขึ้นท่ามกลางความมืดในห้อง รู้สึกตัวอีกทีปอยผมกลุ่มหนึ่งก็ถูกเปลวไฟรน "ดะ ดิน ขอร้อง" "แค่แวะมาทักทาย" ความร้อนของเปลวไฟทำให้ฉันยืนตัวสั่นเทาหยดนํ้าตาไหลอาบพวงแก้ม จากนั้นเขาก็ดับไฟให้ด้วยการเป่าไฟให้ดับ "…" "เดี๋ยวไว้เจอกันใหม่…" ร่างฉันถูกปล่อยให้เป็นอิสระพลันร่างกายมันก็ฟุบลงบนพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรงแล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไปจากห้อง เขากลับมาอีกแล้ว สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตฉัน… ************** พระเอกไรท์เป็นสตอกเกอร์แล้วล่าสุด5555555555555555555555555555 เรื่องนี้พระเอกสายจิตนะคะ โปรดทำใจแล้วไว้อาลัยให้กับเธอ? ขอกำลังใจให้กับพรุ่งนี้หน่อยย?❤️