INTO
747 คำ
EP00
23 : 30 AM.
"life is mine"
"เหนื่อยชะมัด" หลังจากที่โพสต์รูปลงอินตราแกรมส่วนตัวเสร็จฉันก็เหยียดกายนอนในอ่างเพือชำระร่างกายจากการถ่ายแบบมาทั้งวัน ส่วนรูปที่พึ่งโพสต์คือรูปจากการไปดื่มฉลองปิดงานกับทีมงาน
แต่ละวันมันไม่ได้ผ่านไปง่ายเลย ตั้งแต่เกิดมาตั้งแต่เล็กจนโตฉันจำได้ว่าตัวเองเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อาศัยอยู่กับน้าอดีตดาราหนังโป๊ ถามว่าครอบครัวฉันเป็นใครพวกเขาอยู่ไหนหน่ะหรอ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันชีวิตในวัยมัธยมไม่ได้สวยหรูเหมือนคนอื่น ต้องดิ้นรนทำงานประทังชีวิต ซวยสุดก็แค่เกือบถูกขายในซ่อง จังหวัดที่ฉันอยู่มันค่อนข้างไร้การเจริญเติบโตหรือเรียกง่ายๆก็สลัมนั่นแหละ จุดพลิกผลันของชีวิตก็คือในวันที่ฉันแย่ที่สุดกลับมีบางคนเข้ามาช่วยชีวิตเอาไว้ทำให้ฉันหลุดพ้นจากชีวิตยํ้าแย่นั้น
พรึบ! ในตอนที่ฉันกำลังนอนหลับตาแช่นํ้าอยู่ก็รู้สึกเหมือนไฟข้างนอกจะถูกปิด จึงเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วมองออกไปพลันสายตาก็เห็นเข้ากับเงาสีดำสูงใหญ่เดินผ่านห้องนํ้าไป ห้องนํ้านี้จะมีประตูสีใสทึบกั้นอยู่มองทะลุเพียงเลือนราง
ความรู้สึกแปลกใจทำให้ฉันต้องลุกขึ้นจากอ่างแล้วคว้าชุดคลุมมาสวม ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกไปข้างนอก…สิ่งที่เห็นกลับมีแต่ความว่างเปล่าท่ามกลางความมืด
เคล้ง!
"ใคร?" เสียงของแจกันที่ตกลงพื้นทำให้สัญชาตญาณหันกลับไปมองอย่างรวดเร็วปลายท้าวก้าวถอยหลังอัตโนมัติ
"…" เสียงฝีเท้าหนักๆกระทบกับพื้นห้องเป็นระยะแต่มันกลับไร้ร่างของเจ้าของเสียงตอนนี้จึงเริ่มมั่นใจแล้วว่า มีใครบางคนแอบเข้ามาในห้องฉัน
"แกเป็นใคร…" เสียงสั่นเอ่ยถามมือก็คลำหาอาวุธป้องกันตัวไปด้วย
แกร๊ก!
"กรี๊ดดดดดดดด!" เสียงคล้ายชักกระบอกปืนดังขึ้นข้างใบหูทำให้มือที่กำลังเอื้อมหยิบแจกันเผลอปล่อยพร้อมกับกรีดร้องออกมา
"ไง…" คำทักทายจากคนข้างหลังทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชัน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลำคอ เสียงนี้มันคุ้นเหมือน…
"นะ…นาย" เขาคนนั้นคือผู้ชายที่ฉันจำได้ดีไม่มีวันลืม
"จำได้ด้วย" แขนใหญ่ล็อกเข้าที่ลำคอแน่นจนแทบหายใจไม่ออก พยายามดิ้นต่อต้านเท่าไหร่ก็ดูเหมือนร่างกายจะถูกล็อกไว้แน่นกว่าเดิม คำพูดที่ดูเหมือนคำถามของผู้ชายคนนั้นทำให้ฉันเหลือบหางตามองสิ่งนั้น มันไม่ใช่กระบอกปืน แต่เป็นเสียงของฝาไฟแช็ก
"มาที่นี้ได้ยังไง ต้องการอะไรอีก"
"เธอ"
"…"
"ฉันต้องการเธอ…" ความอุ่นร้อนงับเข้าที่ใบหู คำถามทุกอย่างมันผุดขึ้นในหัวเต็มไปหมด ถ้าวันนี้ฉันรู้ว่าผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นคือเขาคงไม่อยู่ที่หาดใหญ่ถึงตอนนี้หรอก
"ทำไมนายยังไม่ไปไหนอีก ยังตามฉันอยู่อีกหรอ"
"ไปไม่ได้"
"…" คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคทำให้ฉันแทบอยากตายมันซะตรงนี้ ไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างฉันกับเขา ไม่มีใครรู้ว่าผู้ชายคนนี้มันอันตรายแค่ไหน…
"ต้องมีเธอไปด้วย"
"ปล่อย"
"…"
"ฉันบอกให้ปล่อย!!" ความอดทนขาดสะบั้น ฉันใช้แรงที่มีทั้งหมดดิ้นสุดแรงปากก็ร้องไห้เขาปล่อย ขอบตามันเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
"อย่าดิ้นสิ"
"อึก…" เสียงกระซิบนั้นทำให้ร่างกายหยุดแน่นิ่งหางตาเหลือบเห็นแสงสว่างจากไฟแช็กที่จุดขึ้นท่ามกลางความมืดในห้อง รู้สึกตัวอีกทีปอยผมกลุ่มหนึ่งก็ถูกเปลวไฟรน "ดะ ดิน ขอร้อง"
"แค่แวะมาทักทาย" ความร้อนของเปลวไฟทำให้ฉันยืนตัวสั่นเทาหยดนํ้าตาไหลอาบพวงแก้ม จากนั้นเขาก็ดับไฟให้ด้วยการเป่าไฟให้ดับ
"…"
"เดี๋ยวไว้เจอกันใหม่…" ร่างฉันถูกปล่อยให้เป็นอิสระพลันร่างกายมันก็ฟุบลงบนพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรงแล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไปจากห้อง
เขากลับมาอีกแล้ว
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตฉัน…
**************
พระเอกไรท์เป็นสตอกเกอร์แล้วล่าสุด5555555555555555555555555555
เรื่องนี้พระเอกสายจิตนะคะ โปรดทำใจแล้วไว้อาลัยให้กับเธอ?
ขอกำลังใจให้กับพรุ่งนี้หน่อยย?❤️
- ผู้เขียน
