จอมใจอเล็กซ์ซานเดอร์

ตอนที่ 5 เลขานุการจำเป็น/1

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

ภายในอพาร์เมนท์ของดาริกา

ปัง!ปัง!ปัง! เสียงเคาะประตูดังสนั่นหวั่นไหว

“ยายดา! นี่พี่เองนะ!เปิดประตู!”เสียงตะโกนบอกพร้อมทุบประตูติดต่อกันตามมาอย่างกระชั้นชิดบ่งบอกได้ว่าคนเคาะมีเรื่องร้อนใจอย่างยิ่งยวด

“โอ๊ย!มาแล้ว!มาแล้ว!”เสียงคนข้างในเอ่ยตอบกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมประตูห้องพักถูกเปิดออกกว้าง สองพี่น้องฝาแฝดยืนเผชิญหน้ากันตรงประตู

“มัวทำอะไรอยู่!ทำไมให้ฉันเคาะประตูอยู่ได้ตั้งนานสองนานแบบนี้ หรือว่าแกเก็บผู้ชายเอาไว้ในห้องอยู่ใช่ไหม”

ธนิกาพี่สาวฝาแฝดเปิดคำถามยิงใส่น้องสาวเป็นชุด พร้อมก้าวเข้าไปในห้องพักของน้องสาวพลางสอดส่ายสายตาไปทั่วบริเวณ

“คิดไปได้!คนกำลังทำความสะอาดห้องอยู่ต่างหาก แล้วนี่ลมอะไรถึงหอบมาถึงอพาร์เมนท์ของฉันได้ ไม่มีปาร์ตี้ที่ไหนอีกเหรอ”หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงขุ่นกลับไป

“ใครจะไปมีอารมณ์ปาร์ตี้สังสรรค์ที่ไหนได้กัน เธอทำเรื่องใหญ่ให้ฉันเอาไว้!ฉันถึงต้องมาหาถึงอพาร์เมนท์นี่ไง”

สิ้นเสียงของธนิกาแฝดผู้พี่ หญิงสาวทำหน้าเหวอออกมาด้วยความงุนงงเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ฉันไปสร้างเรื่องใหญ่อะไร ไม่เข้าใจเลยนะขอบอก เรื่องอะไร!ไหนบอกมา!”ดาริกาตะคอกเสียงใส่พี่สาวฝาแฝดออกไปทันทีอย่างไม่กลัวเกรง

และนั้นทำให้คนเป็นพี่รู้สึกตัวว่ากำลังพูดด้วยการใช้อารมณ์ เธอจึงปรับเปลี่ยนการแสดงออกอย่างรวดเร็วเพราะมีเพียงน้องสาวฝาแฝดของเธอเท่านั้นที่จะช่วยได้

“ฉันขอโทษทียายดา ลืมตัวไปหน่อย ที่ฉันมาหาก็เพราะจะมาบอกว่า ฉันได้งานทำแล้ว!”

ดาริกาตาโตเป็นไข่ห่านขึ้นมาทันทีเมื่อพี่สาวบอกข่าวเรื่องงานกับเธอ

“เฮ้ย! ฉันดีใจแทนเธอจังเลย ที่ได้งานทำกับเขาเสียที ต่อไปนี้จะได้ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เก็บเงินมีรายได้เป็นของตัวเองไม่ต้องไปขอเงินพ่อกับแม่ของเราอีก แล้วได้งานที่ไหนเหรอเธอ”

“ก็นี่แหละที่ฉันต้องมาหาเธอยายดา เพราะงานที่ฉันได้มันเป็นงานเลขาของกลุ่มบริษัทรอสโซ่!”

“เฮ้ย!จริงเหรอเนี่ย!สุดยอดเลย ทำงานในกลุ่มบริษัทรอสโซ่ เงินเดือนสูงมากเลยนะอิจฉาจังเลยได้งานทำแล้ว”ดาริกากล่าวตอบกลับไปก่อนจะสังเกตเห็นใบหน้าธนิกามีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นอะไรไม่ดีใจเหรอได้งานบริษัทที่มีความมั่นคงและใหญ่โตแบบนั้น”ดาริกาถามกลับไปด้วยความสงสัย

“จะให้ไปทำงานที่นั่นได้อย่างไงกันเล่าดา ในเมื่อฉันรู้ว่าตัวเองมีความสามารถระดับไหน แล้วไอ้งานเลขานุการอะไรนั่นก็ไม่คิดที่จะไปสมัครหรือจะไปทำอยู่แล้ว ฉันตั้งใจจะทำงานด้านเอกสารธุรการธรรมดาแค่นั้นก็พอ ไม่อยากจะบ้างานจนไม่มีเวลาไปเปิดหูเปิดตาหรือต้องห่างแฟนจนต้องเลิกกับแฟนเพราะบ้างาน!เธอเป็นคนไปสมัครและไปสัมภาษณ์เธอก็รับผิดชอบไปสิ!”

ธนิกาตอบกลับไปตามนิสัยความไม่เอาถ่าน ที่ชอบรักสบาย เจ้าแม่งานปาร์ตี้ตัวยง ชอบความหรูหรา ไม่อยากทำงานให้เหนื่อย

“จะบ้าเหรอนิ!”ดาริกาเอ็ดกลับไปเสียงเข้มพร้อมก้าวเดินไปหยุดยืนตรงหน้าพี่สาวฝาแฝด

“เธอเลิกนิสัยเที่ยวเตร่ และชอบรักสบายจะได้ไหม หันกลับมาตั้งใจทำงาน สร้างอนาคตที่ดีๆ ให้กับตัวเองดีกว่าจะเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระทำไมกันอีก และอีกอย่างนะนายริชาร์ดอะไรนั่น มันเลี้ยงเธอไม่ได้เลย ฉันไม่เห็นแฟนเธอจะคิดออกหางานหรือทำงานอะไรที่มันเป็นชิ้นเป็นอันกับเขาบ้างเลย เห็นเกาะเธอกินไปวันๆ แน่ใจนะว่านี่คือแฟนที่แสนดีของเธอ อีกอย่างอย่าลืมนะว่าครอบครัวเราที่ประเทศไทยตั้งความหวังไว้กับเราสองคนมาก ถ้าหากเราได้งานดีๆ มีเงินเดือนสูงๆ ครอบครัวของเราก็จะพลอยดีขึ้นไปด้วย”หญิงสาวต่อว่าพี่สาวฝาแฝดอย่างเหลืออด

“หยุดได้แล้วยายดา! เลิกทำตัวเป็นแม่มาสั่งสอนฉันได้แล้ว ฉันเป็นพี่สาวของแกนะ!”

“ก็แค่นาทีเดียวที่เธอเกิดก่อนฉัน เรามันก็เหมือนคนๆ เดียวกันแหละนิ”ดาริกาตอกหน้าพี่สาวฝาแฝดสวนกลับไปทันควัน

ธนิกาจ้องใบหน้าน้องสาวฝาแฝดของเธอด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่งยวดที่ถูกสั่งสอน ก่อนกล่าวจะตัดบทออกไป

“ที่ฉันมาหาเธอไม่ต้องการจะมาทะเลาะกับเรื่องส่วนตัวของฉัน แต่ที่มาเพราะต้องการให้เธอช่วยเข้าใจไหม ฉันยังไม่พร้อมที่จะไปทำงานเป็นเลขานุการที่บริษัทรอสโซ่อะไรนั้น เธอก็รู้ว่าความสามารถของฉันมีระดับไหน ขอเวลาให้ฉันมีเวลาเตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้ แล้วนี่จดหมายของบริษัทรอสโซ่ที่เรียกตัวฉันเข้าทำงาน”หญิงสาวยื่นจดหมายเรียกตัวจากบริษัทใหญ่ส่งให้น้องสาวฝาแฝดของเธอ

“เธอจะจัดการอย่างไงต่อไปก็ตามใจ เพราะเธอเป็นคนไปสมัครและไปสอบสัมภาษณ์ด้วยตัวเองซึ่งไม่ใช่บริษัทที่ฉันให้เธอไปแทนฉันในวันนั้น ดังนั้นเรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของเธอล้วนๆ สำหรับฉันขอบายไม่ไปทำหรอกฉันยังไม่พร้อม งานแบบนี้ต้องทำงานงกๆ ไม่มีเวลาออกไปไหน วันๆ อยู่กับกองเอกสาร น่าเบื่อ”สิ้นเสียงกล่าวธนิกาเดินผละออกไปจากห้องทันที ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยประโยคบางอย่างกับน้องสาว

“อีกอย่างนะดา ครอบครัวทางเมืองไทยเป็นแค่ครอบครัวอุปถัมภ์ที่รับเราสองคนเป็นบุตรบุญธรรม ไม่ใช่พ่อแม่หรือญาติโกโหติโกทางสายเลือดของเราเลย เพราะฉะนั้นฉันจะบอกให้นะว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำงานหาเงินงกๆ ส่งกลับไปให้ทางนั้น เพราะฉันดิ้นรนมาเรียนต่อที่อเมริกาด้วยตัวของฉันเองโดยที่ไม่มีใครช่วยเหลือแม้แต่น้อย”ธนิกากล่าวพลางทอดสายตามองใบหน้าน้องสาวเขม็ง

“แต่เป็นเพราะเธอคือน้องสาวฝาแฝดในสายเลือดของฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น ฉันถึงเก็บเงินและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาอยู่กับเธอ ไม่ได้เป็นนักเรียนชิงทุนมาเรียนต่อเหมือนกับเธอเลยนะยายดา ฉันลำบากแค่ไหนกว่าจะมีโอกาสได้มาอยู่กับเธอที่นี่ในอเมริกา ส่วนเธอจะคิดว่าทางนั้นมีบุญคุณจนล้นหัวล้นชีวิตนั้นมันก็เรื่องของเธอแต่ไม่ใช่ฉันอย่างแน่นอน”

ธนิกากล่าวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วท่ามกลางเสียงร้องเรียกตามหลังของน้องสาว

“เดี๋ยวสินิ! ทำไมพูดอะไรแบบนั้นออกมา! นี่เธอมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน เธอจะให้ฉันรับผิดชอบงานของเธอได้อย่างไง จะทิ้งไปไม่สนใจงานของเธอแบบนี้เลยอย่างนั้นเหรอ นิ!นิ!ธนิกา!”หญิงสาวส่งเสียงร้องเรียกตามหลังจนดังก้องไปทั่วอพาร์เมนท์

“เธอก็ทำแทนฉันไปพลางๆ ก่อนสิยายดา! คิดเสียว่านั่งทำงานรอฉันกลับมาเมื่อฉันพร้อมจะทำงานกับที่นี่! หรือไม่ก็บอกยกเลิกไปเลยให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เพราะอย่างไงเสียฉันก็ยังไม่พร้อมที่จะทำ!”ธนิกาตะโกนตอบกลับมาเสียงดังเอ็ดอึงไปทั่วเลยทีเดียว

ทันใดนั้นเพื่อนบ้านข้างห้องเปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็ว

“นี่! ส่งเสียงตะโกนอะไรกัน! ไม่รู้จักความเกรงใจกันบ้างหรือไง ลูกของฉันเพิ่งจะคลอดตกใจเสียงตะโกนของพวกเธอหมดแล้วรู้ไหม!”เพื่อนบ้านข้างห้องต่อว่าหญิงสาวด้วยความไม่พอใจ

ดาริกาหน้าเสียขึ้นมาทันทีเมื่อถูกต่อว่าเช่นนั้น

“ขอโทษด้วยนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะส่งเสียงรบกวนให้ต้องเดือดร้อนเลยค่ะ ขอโทษจริงๆ คะ ขอโทษคะ”ดาริกากล่าวคำขอโทษไม่ขาดปากก่อนจะรีบหันหลังกลับเข้าไปในห้องตามเดิมพร้อมปิดประตูห้องของเธอทันทีพลางบ่นพึมพำ

“ให้มันได้อย่างนี้สินิ! ใจคอของเธอไม่คิดจะสร้างอนาคตที่ดีๆ ให้กับตัวเองหรืออย่างไงกัน มีงานดีๆ มาให้ทำกลับวิ่งหนีมันไปซะงั้น เมื่อไรโรคชอบเที่ยว บ้าปาร์ตี้จะหายไปจากชีวิตของเธอเสียทีนะ”หญิงสาวกล่าวพร้อมดึงเอกสารภายในซองจดหมายออกมาอ่านอย่างรวดเร็ว

“เลขานุการประจำสำนักงานใหญ่และฝ่ายต่างประเทศ”ดาริกากล่าวทวนประโยคตำแหน่งที่ถูกระบุไว้ในจดหมายดังกล่าว เธอรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมธนิกาถึงไม่ยอมทำงานที่นี่

“ที่แท้ตำแหน่งนี้มันเกินกำลังของเธอจริงๆ ถึงจะยอมเข้าไปทำก็คงจะทำได้ไม่กี่วันแน่ แต่ว่าวันนั้นเราดันไปด่าอีตาบ้านั้นทำไมยังบรรจุให้ทำงานอีกนะ”หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ภายในใจก่อนจะนึกขึ้นมาได้

“จริงสิเราด่าเป็นภาษาไทย ไม่ได้ด่าเป็นภาษาอังกฤษสักหน่อยเขาก็เลยไม่รู้ว่าเราด่า แต่ว่าวันนั้นเราก็แสดงกิริยาที่ไม่ดีไปกับเขาตั้งมากมายไม่น่าเชื่อว่าจะรับเข้าทำงานอีก แปลกจังเลย”หญิงสาวบ่นรำพึงรำพันอยู่คนเดียว สายตาอ่านจดหมายเรียกตัวเข้าทำงานตรงหน้ากลับไปกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า

“เฮ้อออ...เอาไงดีดาริกา เธอจะหาทางออกอย่างไงต่อไป ไอ้ครั้นจะปฏิเสธงานแบบนี้ก็น่าเสียดายชะมัดโอกาสดีๆ ไม่ได้มีมาแบบนี้บ่อยๆ สักที่ไหนกันเล่า”หญิงสาวกล่าวพลางครุ่นคิดสารพัดพร้อมบ่นพึมพำ

“อันที่จริงเราก็กำลังหางานทำอยู่เหมือนกันนี่หว่า หาประสบการณ์การทำงานไปพลางๆ ก่อนก็ดีเหมือนกันนะ จะได้มีเงินเดือนจากการทำงานใช้ด้วย ดีกว่าเตร็ดเตร่หางานทำไปเรื่อยๆ คนจบมาตั้งเยอะแยะยังหางานทำยากลำบากอยู่เลย ไอ้เราก็เด็กจบใหม่โอกาสมาแล้วก็คว้าไว้ก่อนสิเนอะ ปฏิเสธงานดีๆ แบบนี้ไปเสียดายแย่เลย เผื่อบางทีนิอาจจะเปลี่ยนใจเข้ามาทำงานนี้ก็ได้ในอนาคต จะได้ไม่ต้องลำบากไปหางานทำที่ไหน งานอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ธนิกาคิดก็เป็นได้”

หญิงสาวตัดสินใจออกมาทันทีเมื่อคิดไตร่ตรองทบทวนดีแล้วด้วยความคิดที่หวังดีต่อพี่สาวฝาแฝดว่าสักวันหนึ่งจะคิดได้เพื่อมิให้ตกงานเดินหางานทำ หญิงสาวจึงตัดสินใจสวมรอยเป็นธนิกาเพื่อไปทำงานแทน แต่ธนิกาจะคิดเหมือนกับเธออย่างนั้นหรือ แม้จะเป็นฝาแฝดแต่ก็แตกต่างกันอย่างสุดขั้วเลยทีเดียว

“เป็นไงเป็นกันดาริกา ลองดูสักตั้งจะเป็นอะไรไปคิดเสียว่าเก็บเกี่ยวประสบการณ์การทำงาน เธอเกิดมาเพื่อเดินหน้าลุยอยู่แล้ว ไม่มีคำว่าถอยในความคิด”

หญิงสาวมองจดหมายเรียกตัวเข้าทำงานตรงหน้าด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความฝันและความหวังดีที่มีต่อพี่สาวฝาแฝด