บทที่ 6
1596 คำ
เช้าวันใหม่ที่คฤหาสน์เวย์เลอร์ ทุกคนตื่นมาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน พอลตั้งใจว่าวันนี้จะพารัตนากับพอลี่ไปทำงานด้วย เพราะเขาได้ตัดสินใจแล้วจะให้หญิงสาวไปเป็นเลขาส่วนตัวให้ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะว่ายังไง ชายหนุ่มไม่ต้องการความสมัครใจของหญิงสาว แต่ต้องการให้ไปช่วยงาน โดยไม่มีข้อปฏิเสธใดๆ
นมหอมยกกับข้าวเข้ามาในห้องรับประทานอาหารอย่างมากมาย หญิงชราดีใจเมื่อได้เห็นนายหญิงอีกครั้ง 5 ปีแล้วที่ภรรยาของคุณหนูนางทิ้งให้คุณพอลของเธอเจ็บปวดทรมาน แต่ในที่สุดวันนี้ครอบครัวก็กลับมาเป็นครอบครัวเสียที พร้อมกับมีคุณหนูน้อยแถมมาอีกหนึ่งคน ดูยังไงก็เหมือนพอลตอนเด็กๆ ไม่มีผิด สีของดวงตา ปาก จมูก ถอดแบบชายหนุ่มมาไม่มีผิด จะมีต่างก็แค่สีผิวขาวอมชมพูเหมือนรัตนาเท่านั้น
“นมหอมคิดถึงคุณต่อเหลือเกินค่ะ”
นมหอมเอ่ยขึ้นเมื่อจัดกับข้าวทุกอย่างบนโต๊ะเรียบร้อย พร้อมกับสั่งให้สาวใช้คนอื่นตักข้าวให้เจ้านาย ส่วนตัวนมหอมก็นั่งทานกับทุกคนด้วย นมหอมไม่ใช่คนใช้ ไม่ใช่แค่เป็นแม่นมของพอลเท่านั้น แต่เป็นญาติของชายหนุ่มอีกด้วย
“ต่อก็คิดถึงนมหอมค่ะ นมสบายดีไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามจากใจด้วยความเป็นห่วง
“สบายดีค่ะ แต่คนที่ไม่สบายเห็นจะเป็นคุณพอลของนมหอมมากกว่า ตั้งแต่คุณ...”
“เรากินข้าวกันเถอะครับนม” พอลเอ่ยตัดบททันที เมื่อเห็นว่านมหอมจะพูดอะไรออกไป
“พอลี่ทานเยอะๆ นะ ลุงพอลสั่งให้เขาทำให้พอลี่เป็นพิเศษเลยนะวันนี้” พอลหันมาเอ่ยกับหนูน้อยที่นั่งเงียบตั้งแต่ลงมา
“ม่าย...พอลี่ม่าย...กิน...พอลี่จะกินนม”
“พอลี่ต้องกินข้าวนะลูก เดี๋ยวมี๊เตร่าป้อนนะ”
รัตนาเห็นว่าลูกสาวเริ่มจะงอแงอีกแล้ว ก็เวลาทานข้าวเช้าทีไร เจ้าตัวมักไม่กินข้าว แต่จะกินนมแค่แก้วเดียวพอ หญิงสาวพยายามแล้วที่จะปรับเปลี่ยนนิสัยลูกสาว แต่ก็ทำไม่ได้
นมหอมนั่งสังเกตหนูน้อยพอลี่อยู่เงียบๆ ก็ไอ้อาการแบบนี้จะเหมือนใครกัน หากไม่ใช่ผู้เป็นพ่อ ก็พอลสมัยเด็กๆ ก็ไม่ชอบกินข้าวเหมือนกัน จะกินนมอย่างเดียว แล้วแบบนี้จะไม่ใช่ลูกของชายหนุ่มได้ไง มีหรือคนแก่อย่างนางจะเชื่อเรื่องโกหกของรัตนา ถึงจะได้ฟังจากพอลมาแล้วเมื่อวานตอนทานข้าวด้วยกันสองคนว่ารัตนานั้นมีลูกกับฝรั่งติดมาด้วย แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนลูกฝรั่งตาน้ำข้าวที่ไหนเลย นอกจากฝรั่งพอลคนนี้ เหมือนกันอย่างกับแกะ นิสัยก็เหมือนกัน ถึงจะเพิ่งเจอแป๊บเดียว แต่นมหอมกล้าพูดได้เต็มปากว่าพอลี่คือลูกของพอลและรัตนา
“ม่าย...เอา...พอลี่ม่ายกิน...” หนูน้อยพูดพร้อมกับสะบัดหน้าไปทางอื่น
“ไม่กินก็ไม่กิน เดี๋ยวลุงพอลให้เด็กเอานมร้อนมาให้นะ” พอลเอ่ยเอาใจบ้าง
“ลุงพอลพูดจริง...น๊า...” เมื่อได้ยินเช่นนั้น พอลี่ก็หันมายิ้มให้ชายหนุ่มทันที
“จริงสิ เดี๋ยวลุงสั่งเด็กเอามาให้” เอ่ยจบชายหนุ่มก็สั่งสาวใช้ไปนำนมร้อนมาให้หนึ่งแก้ว เอามาให้พอลี่ตัวแสบของเขา
“พี่พอลอย่าตามใจพอลี่แบบนี้สิคะ ต่อกำลังดัดนิสัยเด็กไม่ชอบกินข้าวอยู่” รัตนาเอ็ดชายหนุ่ม
“ก็พี่สงสารพอลี่ เอาเถอะน่า กินนมก็มีประโยชน์พอๆ กับข้าวนั่นแหละ”
“หนูพอลี่เหมือนคุณพอลของนมเมื่อตอนเด็กๆ เลยนะคะคุณต่อ” นมหอมเอ่ยถามรัตนาแบบลอยๆ จนทำให้หญิงสาวหน้าซีดลงถนัด
“คะ...คือ...เด็กๆ ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะนม กินข้าวกันเถอะค่ะ” รัตนาเอ่ยเปลี่ยนเรื่องทันที
“นั่นสิ นมพูดอะไรให้งง กินข้าวกันเถอะ พอลหิวแล้ว” พอลก็เห็นด้วยกับรัตนา เพราะเป็นไปไม่ได้ที่พอลี่จะใช่ลูกของตน เด็กอะไรแสบขนาดนี้ ห่วงแม่ขนาดนี้ ไม่ได้อยากได้มาเป็นลูกเลยสักนิด
‘หรือว่านมหอมจะเห็นอะไรในตัวพอลี่กันแน่ แต่พอลี่เล่นถอดแบบเขามาแบบนี้ มีหวังสักวันเขาต้องรู้ความจริงๆ แน่ๆ ว่าพอลี่คือลูกของเขา’ รัตนาถามตัวเองในใจในขณะทานข้าว
“นั่นไง นมร้อนมาพอดีเลยหนูพอลี่” นมหอมเอ่ยเมื่อเห็นเด็กถือนมเข้ามา
“เย้!...พอลี่จาได้กินนมแย้ว!...” หนูน้อยรับนมจากสาวใช้มาไว้ในมือด้วยความดีใจ
“กินให้หมดนะ วันนี้ลุงพอลจะพาไปทำงานด้วย”
“ปาย...ดวย...” ว่าแล้วหนูน้อยก็จัดการดื่มนมในแก้วให้หมดทันที
“ต่อมีนัดแล้วค่ะ พอดีเมื่อเช้าอ้อโทรมานัดไปกินข้าวด้วยกัน”
หญิงสาวเอ่ยบอกชายหนุ่ม ก็ก่อนลงมาทานข้าว ดอกอ้อโทรหาจริงๆ
“โทรไปเลื่อนนัดซะ เพราะวันนี้พี่จะพาต่อไปทำงานด้วย นับตั้งแต่วันนี้ไปน้องต่อต้องไปเป็นเลขาส่วนตัวพี่ ทำงานกับพี่ทุกวัน คุณพ่อก็อนุญาตแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเผด็จการ
“ไม่!...พี่พอลไม่มีสิทธิ์มาสั่งต่อ อีกอย่างวันนี้ต่อจะไปคุยเรื่องโรงเรียนของพอลี่กับอ้อด้วย” หญิงสาวไม่ยอมให้ชายหนุ่มบังคับง่ายๆ แน่
“สิทธิ์ของพี่มีเต็มร้อย เพราะพ่อต่อให้สิทธิ์พี่ในตัวต่อมาเต็มร้อยแล้ว อีกอย่างเรื่องของพอลี่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่จะพาไปจัดการเอง โทรเลื่อนนัดเพื่อนซะ แล้วพี่ไม่ต้องการความเห็นของต่อ แต่พี่ต้องการให้ทำตาม”
“ต่อจะกลับไปอยู่บ้านและจะหย่า...อึก!...” หญิงเอ่ยด้วยเสียงสะอื้น
“ไม่มีวัน ในเมื่อตัดสินใจมาอยู่กับพี่แล้วก็ไม่มีสิทธิ์จะออกไปอยู่ที่อื่นได้อีก และอย่าคิดว่าคุณพ่อจะช่วยได้นะ พี่อยากให้น้องต่อรู้ไว้นะ ว่าทุกอย่างที่พี่จะทำต่อไปนี้ พี่ทำเพราะรัก เพราะห่วง เพราะหวง ถึงได้ทำ” ‘ให้ตายสิ เธอร้องไห้อีกแล้ว รู้ไหมว่าเขาเจ็บไม่แพ้เธอเหมือนกัน เจ็บที่ทำให้หญิงสาวมีน้ำตา’ เอ่ยพึมพำกับตนเอง
“อึก!...พี่พอลใจร้าย...ฮือๆ”
หญิงสาวเอ่ยได้แค่นั้นก็ลุกเดินหนีออกจากห้องรับประทานอาหารทันที จนลืมว่าลูกสาวตัวน้อยยังนั่งอยู่ในห้อง
“ฮือๆ...ลุงพอลทำร้าย...มี๊เตร่า...ฮือๆๆ”
ครั้งนี้หนูน้อยเป็นคนร้องบ้าง เมื่อเห็นว่าแม่ของตนวิ่งร้องไห้ออกไป
“ให้ตายสิ! นมเอายัยเด็กนี้ออกไปให้พ้นที พอลรำคาญ”
พอลเอ่ยจบก็วิ่งตามรัตนาออกไป โดยไม่สนใจพอลี่ที่นั่งร้องไห้เลย
นมหอมมองหนูน้อยที่นั่งร้องไห้ด้วยความสงสาร คนแก่อย่างนางจึงต้องทำหน้าที่เป็นผู้ปลอบหนูน้อย
“ไม่ร้องนะจ๊ะหนูพอลี่ เดี๋ยวนมพาไปเดินเล่นนะ ปล่อยให้พ่อกับแม่คุยกันก่อนนะ” นมหอมลุกมากอดปลอบพอลี่
“ฮือๆ...ลุงพอล...ม่าย...อึก!...ช่าย...แด๊ดดี้...พอลี่...พอลี่ม่าย...ชอบลุง...พอล...อึก!...” หนูน้อยเอ่ยปนเสียงสะอื้น
“โอ๋...ไม่ร้องนะไม่ร้อง ลุงพอลก็ลุงพอล เดี๋ยวนมจะพาไปเดินเล่นนะ หยุดร้องนะคนดีของนม”
นมหอมเอ่ยปลอบหนูน้อย ‘ขนาดลูกยังไม่ชอบ ยังไม่อยากให้เป็นพ่อ คุณพอลของนมจะทำยังไงดีเนี่ย’ นมหอมเอ่ยกับตัวเอง
“ฮือๆ...พอลี่จาปาย...หาคุณตา...ฮือๆ” หนูน้อยไม่ยอมหยุดร้อง เพราะตอนนี้ไม่รู้ว่าแม่ของตนไปไหนแล้ว
“คุณตาอยู่ไกล เดี๋ยวนมพาไปดูการ์ตูนนะ” นมหอมไม่รู้จะปลอบหนูน้อยยังไงแล้วเวลานี้ พูดอะไรก็ไม่สนใจ มีแต่ร้องไห้เสียงดังมากขึ้น
“ฮือๆ...พอลี่ไม่เอา...จะหาคุณตา...จะหามี๊เตร่า...ฮือๆ...”
“งั้นไปหาแม่ต่อกันนะ เดี๋ยวนมพาไป แต่หนูพอลี่ต้องหยุดร้องไห้ก่อนนะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหมือนกับสั่งน้ำตาให้หยุดไหลได้ หนูน้อยหยุดร้องพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าตัวเองออก ทำเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้ร้องไห้อะไรเลย
“พอจะหยุดร้องก็หยุดง่ายเสียจริงเด็กคนนี้ เหมือนคุณพอลตอนเด็กไม่มีผิด” นมหอมเอ่ย
“นมพูดอาราย...คะ...” พอลี่ได้ยินไม่ค่อยชัดว่านมหอมพูดอะไรเมื่อกี้
“เปล่าจ้ะ” นมหอมเอ่ยปฏิเสธ “เราไปตามหาแม่ต่อกันนะ”
“ค่า...ไปหาหม่ามี๊เตร่ากาน...” เอ่ยด้วยความยิ้มแย้ม
เด็กน้อยหนอ...เด็กน้อย...จะรู้ไหมว่าพ่อกับแม่ของตนนั้นทะเลาะกัน จะว่าเป็นความผิดของใครก็เป็นความผิดของพอลนั่นแหละที่ใจร้อนเอง บอกว่าจะปรับตัว แต่นี่อะไร พอมีรัตนากลับมาอยู่ด้วย ก็เริ่มทำตัวเป็นคนเผด็จการอีกแล้ว มีหวังซ้ำรอยเหมือนเมื่อ 5 ปีก่อนแน่ๆ เมียกับลูกต้องหอบผ้าหนีแน่นอน...หึๆ
- ผู้เขียน
