บทที่ 7
1012 คำ
พอลวิ่งตามรัตนาขึ้นมายังห้องนอน แต่ก็มาช้าไป เพราะตอนนี้หญิงสาวได้วิ่งหายเข้าไปในห้อง พร้อมกับล็อกห้องอย่างแน่นหนา พอลทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้องโวยวายอยู่หน้าห้อง
“น้องต่อเปิดประตูให้พี่เดี๋ยวนี้นะ” ร้องสั่งคนข้างในให้เปิด
“ไม่!...คนบ้าอำนาจ เผด็จการ ต่อจะไปอยู่บ้านกับคุณพ่อ ต่อจะฟ้องหย่า...ฮือๆ” หญิงสาวร้องบอกผ่านประตูหนาออกมา
“โธ่เว้ย! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!...” ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความโมโห ที่โมโหคือโมโหตัวเอง ที่ปรับตัวยังไม่ได้ ทั้งๆ ที่คิดว่าจะควบคุมอารมณ์ได้ แต่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม เหมือนเมื่อ 5 ปีก่อน
“ต่อไม่เปิด พี่พอลยังใจร้ายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง พี่พอลไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เลย...ฮือๆ ต่อไปนี้ไม่ว่าพี่พอลจะพูดอะไร จะทำดีแค่ไหน ต่อก็จะไม่หลงกลอีกแล้ว จะไม่รักพี่พอล จะเลิกรักพี่พอลให้ได้ จะลืมพี่พอล จะไม่มีอีกแล้วผู้ชายที่ชื่อพอล เวย์เลอร์ จะลืมทุกอย่างๆ...ฮือๆ”
พอลไม่อยากจะเชื่อว่าเมื่อกี้หญิงสาวบอกว่า “รัก” ตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำว่า “รัก” จากปากของหญิงสาว
“น้องต่อรักพี่...น้องต่อรักพี่ พูดให้พี่ได้ยินอีกครั้งได้ไหม...อึก!...”
อารมณ์โกรธเมื่อกี้หดหายไปหมด เมื่อได้ยินคำว่ารักที่หญิงสาวเอื้อนเอ่ย และน้ำตาของชายหนุ่มก็หลั่งไหลออกมาด้วยความซึ้งใจ ที่หญิงสาวรักผู้ชายเลวๆ อย่างตน
“ไม่! ต่อไม่ได้รักพี่ ต่อจะลืมพี่พอลแล้ว ไม่มีอีกแล้วผู้ชายที่ชื่อพอล”
“ฮือๆ ไม่...พี่ไม่ให้น้องต่อลืมรักพี่ ไม่ให้ลืมพี่ พี่รักน้องต่อ พี่สัญญาต่อไปนี้จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์เหมือนวันนี้อีก จะไม่มีอีกแล้วพอลที่เผด็จการเหมือนเช้าวันนี้ เปิดประตูมาคุยกับพี่ดีๆ เถอะนะน้องต่อ...ฮือๆ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงสะอื้น
เวลานี้พอลไม่หลงเหลือคราบหนุ่มมาดแมนอย่างที่ทุกๆ คนเคยเห็น จะมีก็เพียงแต่ชายธรรมดาผู้มีใจรักให้รัตนาเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มไม่สนใจอะไรแล้วเวลานี้ ถึงจะร้องไห้แต่ก็ร้องไห้ให้กับความรัก ร้องไห้ให้กับผู้หญิงที่เป็นลมหายใจ
ด้านหลังบานประตูเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของชายหนุ่มก็ถึงกับปาดน้ำตาตัวเอง เพื่อจะฟังให้ชัดๆ ว่าคนด้านนอกร้องไห้จริงๆ ไหม อยากรู้ว่าแกล้งร้องหรือว่าร้องจริงๆ หญิงสาวชั่งใจอยู่นานว่าจะเปิดประตูให้พอลไหม และแล้วก็ตัดสินใจได้ ในเมื่อมีปัญหาต้องตั้งหน้ารับ ไม่ใช่หนีปัญหา ปิดกั้นตัวเองไม่รับฟังอะไรอย่างนี้ คิดได้ดังนั้นจึงเปิดประตูออกมาพูดกับชายหนุ่มดีๆ
แอ๊ด...
พอลเห็นว่ารัตนายอมเปิดประตูให้ก็รีบสวมกอดร่างบางที่ยืนอยู่หน้าประตูทันที กอดรัดแน่นอย่างแนบแน่นเหมือนกลัวว่ารัตนาจะหนีไปจากตนอีก โดยไม่สนใจคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้าของตนเลย
หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่งให้ชายหนุ่มกอดไว้เช่นนี้ เพราะนานแล้วที่ไม่ได้รับสัมผัสแนบแน่นจากชายที่รัก ด้านพอลเองก็เช่นกัน โหยหาคนในอ้อมกอดมานานเหลือเกิน เพิ่งจะมีวันนี้ที่ได้สัมผัสแนบชิดหญิงสาวแบบนี้ และจะไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือไปเป็นครั้งที่สองเป็นแน่
“น้องต่อ...อึก!...อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ พี่ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากอยู่โดยไม่มีต่อ ไม่อยากอยู่เพียงลำพัง ที่ผ่านมาห้าปีสำหรับพี่ มันทรมานเหลือเกินที่ไม่มีน้องต่อ...อึก!...ช่วยตอบพี่ให้แน่ใจหน่อยว่าต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกัน ไม่แยกจากกันอีก...อึก!...” เอ่ยปนเสียงสะอื้น ทั้งๆ ที่ยังสวมกอดรัตนาอยู่
รัตนาได้แต่ยืนนิ่ง ไม่ยอมปริปากเอ่ยพูดอะไรออกมาสักคำ ด้วยความที่ไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มจะทำได้จริงอย่างที่พูดรึเปล่า เพราะเมื่อวานตอนไปรับเธอกับลูกมาอยู่ด้วยก็พูดทุกอย่างดูดีหมด เหมือนจะปรับตัวได้ แต่เปล่าเลย พอมาเช้าวันนี้ผีห่าซาตานกลับเข้าสิงแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
“ตอบพี่ที...อย่าเงียบแบบนี้...อึก!...” ผละออกมาเอ่ยถามเอาคำตอบ
รัตนาเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าหล่อของชายหนุ่มถึงกับไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายตรงหน้าจะร้องไห้เพื่อตน อยากจะเอื้อมมือเช็ดคราบน้ำตาให้ แต่ก็ห้ามใจไว้ เพราะด้านมืดของหัวใจสั่งไว้ว่าห้ามใส่ใจผู้ชายตรงหน้าอีก
“ต่อไม่ตอบ ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ต่อจะไปหาลูก”
เอ่ยจบก็ก้าวเดินผ่านหน้าชายหนุ่มไป แต่ก้าวได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องหยุด เมื่อมืออีกข้างโดนมือหนาคว้าไว้
“ไม่ปล่อย เราต้องคุยกัน” ตอนนี้น้ำตาของชายหนุ่มเหือดแห้งไปหมดแล้ว
“ปล่อย!...” หญิงสาวพยายามสะบัดมือของตนให้เป็นอิสระ
“ไม่!...เราต้องเข้าไปคุยกันในห้อง”
เอ่ยเสียงแข็งพร้อมกับดึงรัตนาเดินตามตนเข้าไปในห้องนอน และไม่ลืมล็อกห้องไม่ให้ใครเข้ามารบกวน
รัตนาพยายามดิ้นให้หลุดจากมือหนา แต่พยายามแล้วพยายามเล่าก็ไม่สามารถเป็นอิสระได้ เพราะรู้ดีว่าเวลานี้พอลเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ดูก็รู้ว่าชายหนุ่มนั้นกำลังโกรธไม่พอใจเธอ ว่าแล้วคนคนเดิมยังไงก็ยังเป็นคนคนเดิม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังนิสัยเดิม บอกว่าเปลี่ยนตัวเอง ก็เปลี่ยนแค่ปาก แต่พฤติกรรมและการกระทำมันฝังลึกในสันดานชายหนุ่มจนไม่สามารถจะเปลี่ยนไปได้แล้ว
- ผู้เขียน
