บทที่ 4
1288 คำ
ชายหนุ่มพาหญิงสาวกลับมาอยู่ยังคฤหาสน์เวย์เลอร์ด้วยกัน ต่อไปนี้คฤหาสน์จะไม่เงียบเหงาอีกแล้ว เมื่อมีหนูน้อยพอลี่มาอยู่ด้วย สาวใช้ในบ้านต่างดีใจเมื่อเห็นนายหญิงกลับมาอยู่บ้านด้วย หลังจากที่ไปอยู่เมืองนอกมาตั้ง 5 ปี พอลให้คนรับใช้นำกระเป๋าของรัตนาและลูกสาวไปไว้ที่ห้องนอนของตนที่เคยเป็นของเขาและหญิงสาว เวลานี้เจ้าของห้องได้กลับมาอยู่แล้ว
“พอลไปไหนมาคะ”
เสียงแหลมดังออกมาเมื่อได้ยินเสียงรถของเจ้าของบ้านเข้ามาจอด
รัตนาและพอลี่มองตามเสียงแหลมที่วิ่งเข้ามาสวมกอดชายหนุ่มที่หล่อนเรียก
พอลพยายามแกะมือปลาหมึกของหล่อนออก แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ออก จนเขาต้องปล่อยให้เลยตามเลย แต่พอหันมามองทางรัตนา เขากลับเห็นน้ำตาของหญิงสาวไหลออกมา ชายหนุ่มจึงผลักคนที่วิ่งมากอดตัวเองออก
‘บอกว่าปรับตัวเอง แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร โกหกทั้งเพ’ รัตนาเอ่ยว่าชายที่รักในใจ
“เอมมี่...คุณมาทำอะไรที่บ้านผม และกรุณาอย่าตามตื๊อผม ลูกเมียผมกลับมาแล้ว อีกอย่างเราจบกันนานแล้ว ไม่มีอะไรต้องพูดคุยกันอีก ผมไม่ได้รักคุณ คนที่ผมรักคือน้องต่อและลูกของผมเท่านั้น สิงห์ส่งแขก และถ้าเจอผู้หญิงคนนี้หน้าบ้านให้ไล่ไปเลย ไม่ต้องให้เข้ามาในบ้านอีก”
พอลเอ่ยอย่างชัดถอยชัดคำ ว่าเวลานี้ตัวเองนั้นมีใครอยู่ข้างกาย และไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนอีก โดยไม่สนใจเลยว่าเอมมี่จะโกรธแค้นเพียงไร
“กรี๊ด!...พอล...คุณจำไว้ว่าวันนี้คุณพูดอะไรกับเอมมี่ ไม่ต้องมาจับ ฉันไปเองได้” หล่อนเอ่ยเตือนก่อนจะเดินออกไปจากบ้านหลังใหญ่ด้วยความเจ็บใจ ‘หึๆ เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ หรอก อย่าหวังว่าจะได้มีความสุขกัน’ หล่อนเอ่ยหมายมาดในใจ ก็เธอถูกผู้มีพระคุณสั่งมา ถึงไม่อยากทำ แต่เวลาทำแล้วหล่อนตีบทแตกกระจุยกระจายเลยทีเดียว
รัตนาปาดน้ำตาอุ้มลูกเดินขึ้นไปบนบ้านอย่างไม่สนใจว่าชายหนุ่มจะเอ่ยแก้ตัวยังไง ก็ตอนที่ชายหนุ่มเอ่ยก่อนหน้านี้หญิงสาวได้ยินชัดทุกถ้อยคำว่าเขารักเธอกับลูก ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าเป็นลูกของตัวเอง ยิ่งได้ยินพอลพูดออกมาแบบนี้ยิ่งเจ็บปวด น้ำใสๆ ก็หลั่งไหลออกมาไม่มีหยุด
“หม่ามี๊เตร่าร้องไห้ทามมาย...คะ” หนูน้อยเห็นแม่ร้องไห้ก็เอ่ยถามด้วยความสงสาร
“มี๊ดีใจที่ได้กลับมาอยู่กับแด๊ดดี้พอลี่ไงจ๊ะ” หญิงสาวปาดน้ำตาพร้อมกับเอ่ย
“ไม่เอา...แด๊ดดี้ของพอลี่ต้องเปน...ลุงเค...” หนูน้อยปฏิเสธทันควัน
“ลุงเคก็ลุงเค วันนี้มี๊เหนื่อยมาก เรานอนพักกันดีกว่า”
เมื่อมาถึงห้องที่เคยอยู่ หญิงสาวก็รีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องทันทีพร้อมกับปล่อยลูกสาวนั่งบนเตียง จะทำยังไงพอลี่ถึงจะยอมเรียกพ่อผู้ให้กำเนิดว่าพ่อ และถ้าชายหนุ่มรู้ว่าพอลี่คือลูกในไส้ของตนจะเป็นเช่นไรนะ
“หม่ามี๊...ลุงพอลจะมานอนกับเราด้วยเหรอคะ...” หนูน้อยเอ่ยถามเมื่อเห็นพอลกำลังเดินเข้ามาในห้อง
“ค๊าบ!...ลุงพอลจะมานอนกับพอลี่และมี๊ของหนูไงจ๊ะ”
พอลเอ่ยตัดหน้ารัตนาทันที พร้อมกับเดินเข้ามาสมทบและไม่ลืมจะส่งสายตาเศร้าสร้อยให้รัตนา เพื่อเป็นการขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
“ลุงพอลจะนอนอีกห้อง ไม่ได้มานอนกับเราหรอกพอลี่” รัตนาเอ่ยเสียงเรียบ
“ใครบอก พี่จะนอนกอดน้องต่อกับลูกเองคืนนี้” คนหน้ามึนเอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจ
“พี่ขอโทษเรื่องเมื่อกี้นะ ต่อไปจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก พี่รักน้องต่อนะ”
พร้อมกับเดินมากระซิบข้างหูรัตนาให้ได้ยินกันเพียงสองคน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างหนูน้อยพอลี่
“ม่าย...เอา...พอลี่ไม่ให้ลุงพอลกอดหม่ามี๊ ไม่ให้กอดพอลี่ด้วย พอลี่จะให้ลุงเคกอดได้คนเดียวเท่าน้าน...”
หนูน้อยเขยิบถอยไปอีกด้าน เพื่อแสดงให้พอลเห็นว่าไม่ชอบให้เข้าใกล้ตน
“ได้ยินชัดแล้วใช่ไหมคะว่าพอลี่ไม่ชอบพี่ ต่อว่าพี่ไปนอนห้องอื่นดีกว่าค่ะ” รัตนาเอ่ยเห็นด้วยกับลูกสาวตัวแสบ
“ไม่เอา พี่จะนอนในห้องนี้ พอลี่ไม่ให้ลุงกอดพอลี่กับแม่ก็ไม่เป็นไร ลุงพอลขอนอนโซฟาในห้องนี้ก็ได้นะค๊าบ...”
ยังไงก็ไม่ยอมไปนอนห้องอื่นเป็นอันขาด เขาจะนอนห้องนี้กับเธอและหนูน้อยตัวยุ่งนี้
‘หืม!...เด็กแสบ!...หวงแม่มากนักใช่ไหม เดี๋ยวเจอดีแน่ๆ หึๆ วันนี้จะยอมให้ก่อนก็แล้วกัน แต่พรุ่งนี้อย่าหวังเลย จะให้แม่นมหอมเอาไปเลี้ยง ส่วนแม่เธอเสร็จฉัน...หึๆ’ เอ่ยหมายมาดในใจ
“ก็ได้...ลุงพอลนอนในห้องนี้ด้วยก็ด้าย แต่อย่ามายุ่งกับเตียงตัวนี้ของพอลี่กับมี๊เตร่าน๊า!...”
พอลี่ลุกขึ้นยืนกางแขนกว้างบนเตียง แสดงความเป็นเจ้าของให้พอลรู้ว่าอย่ามายุ่งบริเวณนี้
“แต่ต่อไม่อยากเห็นหน้าพี่”
ถึงพอลี่จะยอม แต่รัตนาไม่ยอมให้พอลนอนห้องนี้ด้วยเด็ดขาด คนเจ้าเล่ห์อย่างพอลรึจะยอมนอนบนโซฟา
“มี๊เตร่าให้ลุงนอนด้วยเถอะค่า...มี๊ไม่ต้อง...กลัว...พอลี่จะตีลุงพอลเอง...หากลุงพอล...มายุ่งกาบ...เตียงเรา”
พูดพร้อมกับกอดอก บ่งบอกว่าเอาจริงหากพอลมายุ่งกับเตียงกว้าง
“ฮ่าๆๆ”
พอลกับรัตนาปล่อยเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เป็นใครจะไม่ขำ ก็ดูหนูน้อยพอลี่สิ ทำอย่างกับตัวเองเก่ง มีหรือจะห้ามได้หากคนอย่างพอลจะมานอนบนเตียง...หึๆ
“นอนก็นอน แต่พี่พอลต้องนอนที่โซฟาตัวนั้นนะ ห้ามมายุ่งกับเตียงนี้”
รัตนาขี้เกียจจะเถียงแล้ว วันนี้ไปข้างนอกทั้งวันเหนื่อยก็เหนื่อย อยากอาบน้ำพักผ่อนแล้ว
“ค๊าบ!...พอลี่ไปอาบน้ำกับแด๊ดดี้ไหม”
“ลุงพอลตาง...หาก...ไม่ช่าย...แด๊ดดี้...คนที่จะเปน...แด๊ดดี้พอลี่มีลุงเคเท่าน้าน...”
พอลลืมว่าสาวน้อยไม่ชอบให้ตัวเองแทนตัวเองว่าแด๊ดดี้ พอลี่ก็รีบปฏิเสธทันที เมื่อพอลเอ่ยจบ
‘ทำไมถึงรู้สึกเจ็บอย่างนี้ ทำไมแค่เด็กแสบไม่ยอมให้เป็นพ่อ เขาถึงเจ็บอกซ้ายแบบนี้ แล้วลุงเคของเด็กนี้ดีกว่าเขาตรงไหน ทำไมเขาถึงสู้ไม่ได้’ พอลเอ่ยถามตัวเองในใจ
“ลุงพอลก็ลุงพอลจ้า...” เอ่ยลากเสียงอย่างไม่พอใจ
รัตนาเห็นลูกสาวพูดแบบนี้กับชายหนุ่มถึงกับน้ำตาตกใน แต่มันก็สมควรแล้วกับการกระทำที่ผ่านมาของชายหนุ่ม พอลไม่เหมาะสมจะเป็นพ่อของพอลี่อย่างที่หนูน้อยไม่ต้องการ ความลับก็จะเป็นความลับต่อไป
- ผู้เขียน
