ตรวนรักพญามาร

บทที่ 8

หญิงสาวพยายามดีดดิ้นให้หลุดพ้น แต่ก็อย่างว่าแรงหญิงรึจะสู้แรงชาย ยิ่งไม่อยากเชื่อว่านี่หรือชายที่ตนรัก นี่หรือชายที่ตนเฝ้าคิดถึงทุกเวลาที่ห่างกัน นี้หรือบอกว่ารักกัน นี้หรือบอกว่าจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเริ่มต้นใหม่ หากยังเป็นเช่นนี้ ไม่มีอีกแล้ว เธอจะหนี หนีไปให้พ้น หนีไปให้ไกลจากชายใจร้ายอย่างเขา ไม่อยู่ให้ต้องเจ็บปวด เสียน้ำตาเพราะเขามาตั้งกี่ครั้งแล้ว ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยมีวันใดที่จะยิ้ม หัวเราะ นอกจากความเสียใจที่ชายหนุ่มหยิบยื่นให้

ชายหนุ่มไม่สนใจว่ารัตนาจะยอมหรือไม่ยอม มีสิ่งเดียวที่ต้องการเวลานี้ คือต้องการผูกมัดคนร่างเล็กให้อยู่ในครอบครองของตน มันนานมากเหลือเกินที่ไม่ได้ใกล้ชิดกับหญิงสาวเช่นนี้ เมื่อฉุดกระชากมาถึงเตียงกว้าง พอลก็จัดการกับหญิงสาวทันที เหวี่ยงคนตัวเล็กลงไปบนเตียงกว้างพร้อมกับร่างกายของตนตามไปทาบทับ

“กรี๊ด!...ปล่อยต่อนะพี่พอล” หญิงสาวร้องด้วยเสียงสั่นเครือ

เขาไม่สนใจแม้แต่เสียงสั่งการของหญิงสาว มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นตอนนี้ที่น่าสนใจสำหรับเขา นั่นก็คือซอกคอระหงของหญิงสาว ชายหนุ่มซุกไซ้ตามลำคอระหงไปมาอย่างหิวกระหาย พร้อมกับฝากฝังร่องรอยเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของไว้ทุกที่ที่สัมผัส ไม่ว่าจะเป็นลำคอ มายังเนินอกที่ตอนนี้ลิ้นร้อนๆ ปากหนาของพญามารกำลังไล่วนลากลิ้นเพื่อชิมความหวานของเนื้อนวล

“อื้อ!...ปะ...ปล่อย...” ตอนแรกหญิงสาวยังเอ่ยด้วยเสียงสะอื้น แต่เวลานี้ทั้งครวญครางทั้งสะอื้นปะปนกัน

“ไม่ปล่อย พี่จะไม่ปล่อยน้องต่ออีกแล้ว ในชีวิตนี้พี่ขอมีเพียงน้องต่อคนเดียว เป็นของพี่เถอะนะ”

ชายหนุ่มผละออกมาเอ่ย ก่อนจะก้มลงไปซุกไซ้ลำคอระหงอีกครั้ง ส่วนมือทั้งสองข้างนั้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่หญิงสาวใส่ออกช้าๆ

“อื้อ!...ปะ...อุ๊บ!...” หญิงสาวเอ่ยยังไม่ทันจบชายหนุ่มก็ปิดปากของเธอเอาไว้ คำที่จะเอื้อนเอ่ยออกมาก่อนหน้านี้กลืนหายเข้าไปในลำคอจนหมดสิ้น

ชายหนุ่มดุนดันลิ้นของตนเข้าไปในโพรงปากของหญิงสาว เพื่อจะช่วงชิมความหวานของปากอิ่มคู่นี้ ลิ้นของเขาและเธอกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามัน มือหนานั้นคลึงเคล้นอกคู่งามอย่างถือโอกาส เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างนั้นเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว สังเกตได้จากตอนนี้มือที่เคยผลักไสก่อนหน้านี้ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นกอดรัดเขาแทน แถมร่างน้อยๆ ของรัตนาก็บิดเร้าครวญครางไพเราะเสียจริง

“อื้อ!...พี่ชอบเสียงของน้องต่อ...นานเหลือเกินที่พี่ไม่ได้ยินเสียงร้องหวานๆ แบบนี้จากคนที่พี่รัก...อืม...” ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกมาเอ่ยชมคนรักด้วยความสุข

“ต่อรักพี่พอล...รักมาตลอด...ไม่เคยมีสักครั้งที่จะลืมพี่พอล...” หญิงสาวบอกรักชายหนุ่มอย่างลืมตัว เมื่อไฟพิศวาสกำลังครอบงำ

“พี่ก็รักน้องต่อ...อาจจะรู้ตัวช้าไป แต่หัวใจของพอล เวย์เลอร์ คนนี้เป็นของคนคนนี้คนเดียวนะ” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับก้มลงจูบหญิงสาว เพื่อเป็นการยืนยันว่าคำที่เอ่ยมานั้นเป็นความจริง

“ฮือๆๆ...” หญิงสาวซึ้งใจพูดอะไรไม่ออกเลยปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง แต่ต่างจากตอนแรกนัก เพราะการร้องไห้ครั้งนี้คือการร้องไห้ให้กับคำบอกรักของชายหนุ่ม นั่นเพราะไม่คิดเลยว่าจะได้ยินมัน

ชายหนุ่มเริ่มทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง ความโกรธที่สงบลงก่อนหน้านี้กำลังจะปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เดาไม่ถูกว่าทำไมหญิงสาวต้องร้องไห้ทุกครั้งที่อยู่กับตน ทั้งๆ ที่เมื่อกี้เป็นคำสารภาพรักของเขาแท้ๆ อารมณ์พิศวาสที่กำลังลุกได้ที่ก็ดับลงอย่างกับปิดไฟ

“ร้องไห้ทำไม พี่ยังไม่ได้ทำอะไรน้องต่อเลยนะ” ชายหนุ่มพลิกร่างลงไปนอนตะแคงถามคนตัวเล็กที่ตอนนี้เอามือขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้ ยิ่งถามยิ่งร้องไห้ไม่หยุด

“ฮือๆ...กะ...ต่อ...ดีใจที่พี่พอลก็รักต่อ...ฮือๆๆ” หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงสะอื้น

“คนดีของพี่ อย่าร้องไห้นะ พี่รักน้องต่อ รักคนเดียว รักมานานแล้วด้วย หากน้องต่อไม่หนีพี่ไป ป่านนี้เราสองคนคงมีลูกด้วยกันไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร เราจะเริ่มต้นกันใหม่ ถึงแม้ว่าน้องต่อจะไม่เหมือนเดิมก็ตาม”

ชายหนุ่มเอ่ยปลอบพร้อมกับรั้งหญิงสาวเข้ามาสวมกอด สิ่งที่เขาว่าไม่เหมือนเดิมของเธอก็คือตอนนี้เธอมีลูกติดนั่นเอง แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะรักหญิงสาวแล้ว จะไม่สนใจอดีตทั้งนั้น ต่อจากนี้จะมีแต่อนาคตเท่านั้น

“อึก!...แต่พี่พอลใจร้าย...” หญิงสาวยังไม่อยากเชื่อว่าชายหนุ่มจะปรับตัวได้จริงๆ ก็ดูจากก่อนหน้านี้ที่ฉุดกระชากเธอเข้ามาในห้องและพยายามจะข่มเหงเธอสิ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ขณะที่พอลกำลังจะเอ่ยก็มีเสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะเสียก่อน

“ใครวะขัดจังหวะ คนกำลังจะเข้าใจกันเนี่ย” สบถด้วยความหงุดหงิด

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เมื่อเห็นว่าคนข้างในยังเงียบอยู่จึงเคาะเรียกอีกครั้ง

“ใครครับ” พอลเอ่ยถามทั้งๆ ที่ยังนอนกอดรัตนา

“นมหอมเองค่ะคุณพอล” เมื่อได้ยินคนข้างในถาม นมหอมจึงตอบกลับไป

“ตายแล้ว!...ต่อลืมพอลี่เลย”

หญิงสาวผลักพอลออกห่างพร้อมกับจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะวิ่งไปเปิดประตู เพราะรู้แล้วว่านมหอมมาเคาะห้องทำไม สงสัยจะเป็นเพราะลูกเธอแน่ๆ และมันก็จริงอย่างที่คิด เมื่อเปิดประตูออก ก็พบกับหน้ากลมๆ ของลูกสาวสุดที่รักของตน

“ฮือๆ...หม่ามี๊...”

พอลี่โผเข้าหาผู้เป็นแม่ทันทีทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้หยุดร้องไห้แล้ว รัตนาก็รีบอุ้มลูกสาวสุดที่รักทันทีเช่นกัน

พอลเมื่อตั้งท่าได้ก็ลุกเดินตามมาสมทบกับรัตนา ‘ยัยเด็กบ้านี้ มารความสุขจริงๆ ถ้าเป็นลูกฉันจะตีให้ก้นลายเลย หึ...’ พอลบ่นอุบในใจ

“ไม่ร้องๆ นะพอลี่ มี๊เตร่าอยู่นี่แล้ว เราจะไปหาพี่เซนกันนะคะวันนี้” เมื่อได้ยินว่าจะได้ไปเจอใคร แม่หนูน้อยพอลี่ก็หยุดร้องไห้ทันที

“หม่ามี๊จาพาพอลี่ไปหาพี่เซนเหรอคะ เย้! พอลี่คิดถึงป้าอ้อ ลุงไบรอันมากๆ เลย” เอ่ยด้วยความตื่นเต้น ไม่หลงเหลือหนูน้อยขี้แยก่อนหน้านี้เลย

“ไม่ให้ไป ก็เราคุยกันแล้วไงว่าจะไปทำงานกับพี่วันนี้ แถมน้องต่อยังเป็นเลขาของพี่อีกนะ” พอลเอ่ยขึ้นทันที

“พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งต่อ อย่าคิดนะว่าที่เราพูดกันในห้องนั้นต่อพูดจริง...หึๆ มันเป็นแค่มารยาหญิงเท่านั้นค่ะ” รัตนาเอ่ย

“หมายความว่าไง?” ไม่ชอบเลยเวลาที่รัตนาพูดแบบนี้กับเขา ทำไมเธอช่างเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ ผู้หญิงที่เคยเชื่อฟังเขาคนนั้นหายไปไหนกันนะ

“ก็หมายความอย่างที่พูด ไปกันพอลี่เดี๋ยวพี่เซนของพอลี่จะรอนาน” เอ่ยจบก็อุ้มลูกสาวเดินกลับเข้าไปในห้อง ไปเอากระเป๋าเงิน ก่อนจะเดินผ่านหน้าพอลออกไป

หนูน้อยพอลี่ที่อยู่ในอ้อมอกแม่ หันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ชายหนุ่มเมื่อคิดว่าตัวเองชนะแล้ว

“หน็อย!...ยัยเด็กเปรต!...” พอลสบถว่าหนูน้อยด้วยความเจ็บใจ “ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่านึกว่ามี๊ของเธอจะปกป้องเธอได้นะ” เจ็บใจที่โดนเด็กแลบลิ้นปลิ้นตาเยาะเย้ย

“คุณพอลอย่าว่าหนูพอลี่แบบนั้นสิคะ คุณพอลดูไม่ออกจริงๆ เหรอคะว่าพอลี่เหมือนใคร” นมหอมที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นเมื่อเหลือตนกับชายหนุ่มตามลำพัง

“จะเหมือนใครซะอีกนม ก็คงเหมือนพ่อมันนั่นแหละ พ่อของยัยพอลี่ก็คงจะเลวใช้ได้เลย ถึงทิ้งลูกเมียแบบนี้” เมื่อพูดจบก็เดินจากไป โดยไม่สนใจเลยว่านมหอมจะพูดอะไรกับตนต่อ

“คุณพอลจะไปไหนคะ” นมหอมร้องถาม

“ไปทำงานครับนม” หยุดและหันมาตอบคำถาม ก่อนจะเดินจากไปอีกครั้ง

นมหอมยิ้มตามหลังชายหนุ่มด้วยความตลก...หึๆ ไม่อยากเชื่อว่าชายหนุ่มจะดูไม่ออกว่าพอลี่นั้นนิสัยเหมือนตน แถมยังหน้าตาอย่างกับพิมพ์เดียวกัน เป็นใครใครก็ดูออกว่าสองคนนี้เป็นพ่อลูกกัน มีแต่เจ้าตัวนั่นแหละไม่รู้เรื่องอะไรเลย แถมรู้สึกจะเกลียดลูกในไส้ของตนเสียด้วย ไม่ใช่แค่ผู้เป็นพ่อที่เกลียด ลูกสาวตัวแสบก็เกลียดพ่อตัวเองเช่นกัน...หึๆ งานนี้สนุกแน่

“คุณพอลของนมเอ๊ย!...ลูกตัวเองแท้ๆ ยังคิดจะหาเรื่องแกล้งอีก” นมหอมเอ่ยเพียงลำพัง