Chapter 5
1377 คำ
หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแตงกวาก็มานั่งลงบนเตียงนอนทาครีมตามตัวมองชายหนุ่มที่กำลังคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่
"ได้ พรุ่งนี้ใช่มั้ย"
"อืม เจอกัน"
เขากดวางสายก่อนจะมานั่งลงข้างหญิงสาวมองเธอทาครีมตามตัวไม่รู้ว่าใส่อะไรเยอะแยะบีบอยู่หลายอย่าง
"ใส่ตัวเดียวก็พอแล้วมั่ง"
"ไม่ได้ค่ะต้องใส่ให้ครบเซ็ต"
เธอปฏิเสธก่อนจะจัดการจนเสร็จเรียบร้อยจากนั้นก็มานอนลงบนเตียงโดยมีณภัทรนอนอยู่ข้างๆ
"ยังเจ็บอยู่มั้ย"
"ดีขึ้นแล้วค่ะ คุณณภัทรเหนื่อยมั้ยคะแตงกวานวดให้ดีมั้ยจะได้สบายตัวขึ้น"
"สภาพแบบนี้จะเอาอะไรมานวด ไม่ต้องหรอกนอนเถอะดึกแล้ว"
เขาหันไปปิดโคมไฟก่อนจะสวมกอดเอวหญิงสาวไว้หลวมๆ แตงกวาเหลือบสายตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาแล้วสวมกอดเขาแน่นอย่างมีความสุข
วันต่อมา....
คุณณรงค์นั่งอยู่ในห้องทำงานหยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาเพื่อนรักที่อยู่ฮ่องกงเพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้รับสายเพราะกำลังทานข้าวอยู่กับคุณพิมพา
"ว่าไงเดชาเห็นแกโทรมา"
(ไม่มีอะไรมากจะถามว่าลูกกับเมียฉันเป็นยังไงบ้าง)
ปลายสายเอ่ยออกมาเสียงกังวล เขาให้ลูกกับภรรยาไปอยู่กับเพื่อนหลายปีแล้ว ด้วยเพราะความปลอดภัยจึงจำใจต้องทำแบบนั้น
"ก็สบายดีแหละ แกเป็นยังไงบ้าง"
(ก็ดีแหละ ที่นี่ก็ราบรื่นดีเอาไว้แกมาดูบ่อนก็พาลูกเมียฉันมาด้วยสิ คิดถึงลูกวะแค่เห็นก็ยังดี)
"ตอนนี้ยังไม่ได้ ไอ้พวกนั้นยังตามสืบอยู่ พวกมันไม่เชื่อว่าแกตายไปแล้ว ลูกเมียแกอยู่ที่นี่ปลอดภัยดีไม่ต้องห่วง"
(ก็ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้างงั้นรออีกหน่อยแล้วกัน หลักฐานดีๆอีกชิ้นกำลังจะมา จัดการให้ครบทั้งตระกูลไปเลยจะได้จบๆสักที)
"อืม รีบจัดการเถอะ แล้วลูกสาวแกอ่ะให้แต่งงานกับลูกชายฉันจะปลอดภัยที่สุด"
(แล้วเด็กสองคนรักกันเหรอ...)
"รักสิเชื่อฉัน ฉันมองไม่ผิดหรอก"
คุณเดชาเงียบไปอย่างใช้ความคิด ไม่ใช่ว่าเขาจะขัดขวางอะไรหรอกแค่อยากให้เด็กสองคนรักกันก็เท่านั้น แต่ถ้าเพื่อนเขายืนยันว่ารักกันเขาก็ไม่ว่าอะไร
(แล้วเมียฉันกับณภัทรดีกันบ้างยัง)
"ไม่อ่ะ ยังเข้าใจว่าเป็นเมียน้อยที่มาแย่งความรักไปจากแม่เขาอยู่ เฮ้อ! ว่าจะหาโอกาสบอกอยู่"
(ดีแล้ว อย่างน้อยณภัทรจะช่วยปกป้องลูกสาวฉันได้ งั้นแค่นี้ก่อนนะยังไงคุยกัน ขอบใจมากนะเว้ยที่ดูแลสองแม่ลูกให้ ขอเวลาอีกหน่อยจะรีบจัดการทุกอย่างให้เร็วที่สุด"
"อืม โชคดีเพื่อน"
เขากดวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วเงยหน้ามองไปยังประตูก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่คือคุณพิมพา
"คุณพิมพามาตอนไหน มีอะไรรึเปล่า"
"คุณมีอะไรจะอธิบายมั้ยคะคุณณรงค์"
พิมพากอดอกมองเขาอย่างกดดัน เธอมาอยู่กับเขาที่นี่เพราะสามีขอร้องไว้เพื่อความปลอดภัยของลูกและเธอ พวกเขาไม่อยากให้ใครรู้สถานะของเราสองคนจึงบอกใครต่อใครว่าเธอเป็นภรรยาของคุณณรงค์ ตามพฤตินัยเราสองคนไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลยและสามีของเธอก็เป็นเพื่อนของเขา
"คือว่า..."
"คุณสองคนติดต่อกันตลอดแต่บอกฉันว่าไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ทำไมต้องโกหกกันด้วยคะ"
คุณณรงค์เงียบไปอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไง ก็สามีของเธอสั่งไว้เขาจึงทำอะไรไม่ได้มาก
"เดชามันขอร้องไม่ให้บอกอ่ะ มันคือความปลอดภัยของคุณกับหนูแตงกวานะ"
"แต่ฉันแค่อยากคุยกับเขาบ้าง ฉันคิดถึงเค้าขอแค่คุยไม่ได้เลยเหรอ ฉันไม่ได้เรียกร้องจะไปเจอเขาหรือก้าวก่ายงานของเขาก็แค่ไถ่ถามบ้างเท่านั้น"
"โอเคๆ ถ้าเดชาโทรศัพท์มาอีกครั้งผมจะบอกทุกอย่างที่คุณพูด แต่ตอนนี้คงโทรไม่ได้น่าจะปิดโทรศัพท์ไปเรียบร้อยแล้วล่ะ"
พิมพาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เธออยากคุยกับเขาบ้างอย่างน้อยให้รู้ว่ายังอยู่ดีไม่เป็นอะไร เขาทำงานที่เสี่ยงตายมากไม่ควรจะมีครอบครัวด้วยซ้ำ ถ้าเธอย้อนเวลากลับไปได้จะไม่ขอเป็นภรรยาและมีลูกกับเขาเลย
"ก็ได้ค่ะ"
เธอเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทันที คอยดูเถอะอย่าให้เจอจะเธอจะตีเขาจนตายเลย โทษฐานที่ทิ้งลูกทิ้งเมียไปหลายปีไม่ยอมติดต่อ แต่คงจะรู้ความเคลื่อนไหวของเราสองคนจากคุณณรงค์บ้างแหละ ไม่อย่างนั้นคงไม่บังคับให้เธอมาอยู่ที่นี่และติดต่อเพื่อนตลอด
"แม่จ๋าทำอะไรจ๊ะ"
แตงกวาออกจากห้องนอนเดินเข้ามาหาแม่ของเธอหลังจากที่ตื่นจากฤทธิ์ยาจนเผลอหลับไปเป็นครึ่งวัน
"ตื่นแล้วเหรอลูก ทานข้าวมั้ยแม่ทำให้"
"ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ แตงกวายังไม่หิว"
"ไหนแม่ดูมือหน่อย ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้ถามอะไรเลย เจ้าณภัทรจอมหวงก้างไปตามหนูมาได้ยังไง"
แตงกวายื่นมือส่งไปให้คุณแม่ตรงหน้า เธอจะไม่บอกว่าเพราะคุณณภัทรเธอถึงต้องเจ็บข้อมือแบบนี้ ไม่อย่างนั้นได้ทะเลาะกันบ้านแตกแน่นอน
"ไปตามที่หน้าบ้านฟ้าใสเลยค่ะแม่"
"งั้นเหรอ... แล้วตกลงเป็นอะไรทำไมถึงพันมือแบบนั้น"
"ข้อมือเคล็ดค่ะแม่น่าจะขยับผิดท่า แต่ว่าตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะทานยาสักวันสองวันน่าจะดีขึ้น"
แตงกวายิ้มออกมาก่อนจะชวนแม่ไปนอนดูหนังด้วยกัน สองแม่ลูกอยู่ที่นี่อย่างสบายมีเงินใช้ไม่ขัดสน และไม่รู้ว่าแม่เอาเงินจากไหนมาเลี้ยงดูเธอ เคยถามลุงณรงค์ท่านบอกว่าไม่ได้ให้เงินแม่เลยเพราะคุณแม่ไม่เอา
ตกเย็นแตงกวาหยิบโทรศัพท์มาดูนาฬิกาเป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววว่าคุณณภัทรจะกลับมาที่บ้านเลย เธอรอทานข้าวพร้อมกับเขาอยู่เพราะถ้าไม่รอเดี๋ยวเป็นเรื่องอีก
"ทำไมยังไม่มาอีกนะ"
แตงกวาหยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาชายหนุ่มทันที ไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหนถึงยังไม่กลับ ถ้างานเยอะเธอจะได้ทานก่อน
(ว่าไง)
"คุณณภัทรอยู่ที่ไหนคะ"
(คุณณภัทรดื่มไวน์มั้ยคะ)
(อืม เอามาเลย)
แตงกวาตาโตเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงดังมากจากปลายสาย เธอไม่ชอบใจเลยที่เขาออกไปดื่มโดยไม่แคร์เธอที่นั่งรอเขาอยู่ที่บ้าน
"คุณณภัทรไปดื่มเหล้าเหรอคะ แล้วทำไมมีผู้หญิงด้วย"
(จะมีผู้หญิงกี่คนมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ ฉันจะกลับดึกเธอนอนไปก่อนแล้วกัน)
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะกดวางสายทันทีอย่างตัดรำคาญ มีสิทธิ์อะไรมาหึงหวงเขาไม่ทราบ ภรรยาก็ไม่ใช่ก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้นแหละ
แตงกวากำโทรศัพท์แน่นอย่างโมโหที่เขาพูดจาร้ายๆใส่เธออีกแล้ว ทั้งๆการกระทำของคุณณภัทรเอาเธอไปข้องเกี่ยวกับชีวิตของเขาตลอด
"จะเอาแบบนี้ใช่มั้ยคะ ได้สิ ไม่มีสิทธิ์ใช่มั้ย"
เธอกดส่งข้อความไปหาชายหนุ่มก่อนจะกดปิดโทรศัพท์ทันที หญิงสาวเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอก
'รู้ค่ะว่าไม่มีสิทธิ์หึงหวงแค่จะบอกว่าคืนนี้ไม่กลับ แจ้งให้ทราบก็เท่านั้นค่ะ'
ณภัทรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอ่านความก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อยัยเด็กแตงกวาดื้อกับเขาอีกแล้วแถมยังท้าทายด้วยการออกจากบ้านยามดึกอีก
"ยัยเด็กแสบอยากตายใช่มั้ย!"
- ผู้เขียน
