หลังจากถึงที่พำนักของคณะทูตแล้ว เพียงเพราะอยากพบหน้า คืนนั้นเฟิ่งเจี่ยหรันจึงตัดสินใจ ว่าจะแอบลักลอบไปหาเถียนหลิงที่วังชินอ๋อง
นับตั้งแต่วันที่จากกันเมื่อสองปีก่อน ในทุกค่ำคืน องค์ชายห้าเหวินหรันก็มักจะฝันถึงเถียนหลิงอยู่เสมอ
…ฝันถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งที่อีกฝ่าย ได้ช่วยชีวิตตนเอาไว้
เฟิ่งเจี่ยหรันยังจำได้ดี ยามที่บุรุษร่างระหง ผู้สวมชุดขาวหม่นเทาหอบเอาข้าวของเครื่องใช้มาสร้างเพิงพักบริเวณที่ตนตกลงมาจากหน้าผาสูง คล้ายเจ้าตัวจะรู้ว่าร่างกายของเขายามนั้นไม่อาจเคลื่อนย้ายสุ่มสี่สุ่มห้าได้ หาไม่แล้วอาจจะเกิดเรื่องร้ายแรงอย่างการเป็นคนพิการไปชั่วชีวิต อีกทั้งโดยรอบเป็นภูเขาสูงชันไม่ใช่ที่ราบ ย่อมยากลำบากต่อการช่วยเหลือ
“เจ้าพูดได้หรือไม่ เหตุใดจึงไปนอนอยู่ที่แห่งนั้นเล่า” บุรุษผู้นั้นถามขณะใช้ผ้าสะอาดซับเลือดออกจากเนื้อตัวของเขา ก่อนจะนำผงยาที่ติดตัวมาของโรยลงบาดแผลที่เปิดอยู่ให้ ขณะที่ริมฝี
