ก๊อก...ก๊อก...
เถียนหลิงที่นั่งกอดเข่าหันหน้าให้ผนังอยู่บนเตียงสะดุ้งทันที หลังจากได้ยินเสียงเคาะตอบกลับมา เมื่อครู่นี้เป็นเพราะหงุดหงิดใจ คิดไม่ตกกับเรื่องหลานชาย ผู้เป็นอาจึงใช้หัวโขกกับผนังห้องขังซ้ำๆ ดั่งจะใช้มันระบายความกลัดกลุ้มของตน แต่ใครจะรู้ว่าจะมีเสียงเคาะตอบกลับมา...
เมื่อประกอบกับบรรยากาศที่วังเวงวิเวกในคุกหลวงยามค่ำคืน เถียนหลิงจึงถดกายออกห่างจากผนังกับเสียงเคาะปริศนานั่นเล็กน้อย
นี่หาใช่เพราะหวาดกลัว แต่ถอยเพื่อตั้งตัวเท่านั้น
“ผีหลอกข้าหรือ ตั้งปานนี้แล้วไยพึ่งมาหลอกกัน” เรียวคิ้วงามขมวดเข้าหากัน แววตาฉายแววฉงน ผีสางก็ดี เทวดาก็ช่าง สำหรับพระปิตุลาที่เคยอยู่ผู้เดียวกลางหุบเขาแล้ว ไม่มีอันใดน่ากลัวแม้แต่น้อย เถียนหลิงแนบหูลงไปกับผนังและเคาะอีกครั้ง
ก๊อก...ก๊อก
เสียงเคาะนั้นยังคงดังตอบกลับมา ตามด้วยเสียงพูดที่แผ่วเบาคล้ายได้ยินคล้ายไม่ได้ยินว่า ‘ถอย’ ไม่นานก็มีเสียงกระแ
