สองวันแล้วกระมังที่ไม่ได้โผล่ไปให้เถียนหลิงเห็นหน้า หรือแม้กระทั่งไปยืนดูอยู่เงียบๆ เหมือนเช่นที่เคยทำคราวก่อน
ไม่ใช่ไม่อยาก แต่ทว่าปัญหาที่ต้องจัดการก่อนถึงคืนงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตนั้นมีมากมายนัก ตอนกลางคืนเมื่อใกล้รุ่งสางแล้ว เถียนอี้ถึงได้ล้มตัวลงนอน ด้วยเพราะทนจางกงกงที่รบเร้าต่อไปไม่ไหว นอนได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องตื่นมาสะสางราชกิจของตนต่อ
ยามนี้เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะทรงอักษรมาได้ครู่ใหญ่แล้ว ด้านหน้าคือม้วนราชโองการที่ยังว่างเปล่า ดวงตามังกรปรายมองมันอย่างเย็นชา ก่อนจะจับพู่กันด้านข้างขึ้นมาจุ่มหมึก ตวัดเขียนราชโองการ
ใจความว่าด้วยการพระราชทานงานมงคลสมรสแก่จอหงวนหลีและคุณหนูรองสกุลไป๋ เมื่อเขียนเสร็จแล้วก็เลื่อนมันไปไว้ด้านข้าง ก่อนจะนำม้วนราชโองการเปล่าอีกแผ่นขึ้นมาเขียน
...ราชโองการที่จะประทานให้แก่พระปิตุลาของตนเป็นรายต่อไป
“ฝ่าบาท ทำเช่นนี้จะดีจริงๆ หรือ” จางกงกงที่ยืนอยู่ด้านข้า
