รอเจอตัวจริงของคุณไม่ไหวแล้ว! #2
1693 คำ
เช้าวันต่อมาขณะที่พิริยฉัตรกำลังนั่งเหม่อมองออกไปที่ทะเลกว้างตรงจุดชมวิวที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ เธอใช้เวลาอยู่กับตัวเองมองเกลียวคลื่น สายลมอยู่อย่างนั้น...
พรุ่งนี้จะส่งอะไรไปเซอร์ไพรส์เขาดีนะ ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว เธอยังไม่มีโอกาสคุยกับเขาตัวเป็นๆ เลย เรียกว่าแทบจะไม่มีความคืบหน้าอะไรเกิดขึ้น
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ” คุณานนต์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ เขาอุตส่าห์ดั้นด้นมาหาเธอถึงระยอง ถึงจะอายุเยอะกว่า 2 ปี ก็ไม่ถือว่าน่าเกลียดหรอกนะ เพราะเห็นได้ชัดว่าเธอก็เหมือนเด็กซนคนหนึ่ง ตัวเล็กกว่าเขาเกือบสิบเซ็นได้ โดยรวมเธอไม่ได้ดูแก่เลยสักนิด
เธออยู่ในชุดกางเกงขายาวสีขาว เสื้อยืดสีขาวพอดีตัว กับรองเท้าผ้าใบสีขาว ผมของเธอถูกรวบไว้หลวมๆ มีปอยผมคลอเคลียลงมาตรงลำคอ เห็นแบบนั้นแล้วทำให้เขาอยากเอามือไปสัมผัสดูเหลือเกิน ใบหน้าสวยใสของผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ เธอดูเด็กกว่าเขาเสียอีก หึๆ ผู้หญิงที่ปั่นหัวเขามาหลายวัน ตอนนี้นั่งอยู่ตรงนี้แล้ว
ความคิดที่ว่าตัวเองนั่งอยู่คนเดียวสะดุดลงเมื่อได้ยินเสียงของผู้ชาย เธอจึงหันไปมองตามมารยาท ก่อนจะทำหน้าเหวอ อ้าปากค้างหลังจากที่ได้เห็นหน้าผู้ชายคนที่นั่งข้างเธอถนัดตา เขามานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมาได้ยังไง คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว ก่อนจะแกล้งทำเป็นหันหน้าหนีไปมองทางทะเลอีกครั้ง ราวกำกับลังดื่มด่ำกับมันเสียเต็มที
“ดะ… ได้ค่ะ เชิญค่ะ ที่นั่งสาธารณะค่ะ” พิริยฉัตรทั้งตกใจและประหม่าที่ได้มาเจอตัวเป็นๆ ของเขาที่นี่ เขามาได้ไงนะ
“มาคนเดียวเหรอครับ” คุณานนต์เริ่มชวนคุยเพื่อให้เธอลดอาการตกใจ เพราะเห็นได้ชัดว่าเธอถึงกับอ้าปากค้างเลยทีเดียว
“มากับเพื่อนค่ะ”
“ออ… น่าสนุกดีนะครับ แล้วเพื่อนคุณไปไหนครับ”
“เพื่อนฉันไปดูงานค่ะ ตอนนี้ฉันเลยอยู่คนเดียว”
“แล้วคุณจะอยู่กี่วันครับ”
“พรุ่งนี้กลับตอนบ่ายๆ ค่ะ”
“ดีเลยครับ ผมก็เหมือนกัน มาเจอตัวจริงแล้วเก่งไม่ออกเลยเหรอครับ หืม” คุณานนต์ถอดแว่นตากันแดดออก หันไปทางเธอ
“ตัวจริงอะไรกันคะ เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอคะ” พิริยฉัตรที่ยังตะลึงไม่หายพยายามคิดหาทางออก เขามาได้ยังไง เธอไม่เห็นรู้ตัวเลย
“ผมไม่เคยรู้จักคุณ แต่คุณรู้จักผมดีทุกซอกทุกมุมเลยล่ะ” คุณานนต์พูดยิ้มๆ เน้นคำ จนเธอสะดุ้ง
“พอดีความจำสั้นค่ะ แหะๆ จำไม่เห็นได้เลย หน้าก็ไม่คุ้น คุณน่าจะจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ” เธอยิ้มแหย่ๆ ส่งไปให้เขา
“ถ้าเผื่อความจำของคุณสั้นผมจะทวนให้คุณฟังก็แล้วกันนะครับ ว่าสิบกว่าวันที่ผ่านมาผมต้องอยู่อย่างขวัญผวา เพราะไม่รู้ว่ามีโรคจิตที่ไหนคอยส่งของไปให้ แถมรู้จักตารางงานของผมดีกว่าผมเสียอีก คอยตามคุกคามผมมาตลอดหลายวันที่ผ่าน”
“พูดอะไรคะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เนอะ” พิริยฉัตรทำหน้าพะอืดพะอมมากกว่าเดิม หลังจากได้ฟังเขาร่ายยาวถึงความโรคจิตของตัวเอง เธอเลยยิ้มแหยๆ ส่งไปให้อย่างเกรงๆ ‘เราโรคจิตขนาดนั้นเลยเหรอวะ’
“มาเนอะอะไร ไหนบอกไม่รู้จักกันไง ยกเลิกภารกิจไปแล้วเหรอครับ เหลือตั้งสิบกว่าวัน”
“แล้วคุณว่าไงล่ะคะ สนใจร่วมภารกิจกับฉันต่อหรือเปล่าล่ะ”
“เมื่อก่อนไม่สนใจ พอมาเจอตัวจริงก็สนใจขึ้นมานิดหนึ่ง ว่ามีป้าคอยตามติดชีวิตผมยิ่งกว่าดาราแน่ะ”
“ป้าเลยเหรอ? แค่เกิดก่อนสองปีเอง เดี๋ยวจะโดน” หลังจากได้ยินเขาเรียกป้าเธอก็ตวัดสายตามองตาเขียวปัดอย่างไม่ชอบใจ
“อยากโดน!” คุณานนต์ยื่นหน้าไปใกล้เธอพร้อมกับทำท่าทางคุกคาม กวาดสายตาขึ้นลง
“โดนอะไรคะ มานั่งใกล้จ้องหน้ากันแบบนี้” พิริยฉัตรเอนตัวหนีด้วยอาการใจสั่น เพราะออร่าความหล่อที่พุ่งพล่านของคุณานนต์
“ป้าอยากให้ผมโดนอะไรล่ะครับ… หืม?” คุณานนต์หัวเราะชอบใจท่าทางตื่นกลัวของเธอ เขายิ่งอยากแกล้งมากกว่าเดิม
“คุณ!… ไปดีกว่าแดดเริ่มแรงแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ” พิริยฉัตรยืนขึ้นจะลุกหนีเข้าห้อง เพราะอยู่ใกล้เขาแล้วอันตรายเหลือเกิน
“อย่าเพิ่งไปสิครับ กว่าจะหาตัวเจอเล่นเอาผมนอนผวาไปหลายคืน คิดว่าโดนคุกคามจากโรคจิตที่ไหน ไม่บอกไม่รู้นะครับว่าคุณเป็นแฟนคลับผมรู้แม้กระทั่งไซซ์กางเกงใน” คุณานนต์พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอแบบกวนๆ
“คุณอย่ามาทะลึ่งนะ ฉันมาจอดรถที่หน้าบริษัทคุณหลายวัน ก็คิดว่าน่าจะกะไซซ์ไม่พลาดละน้า” พิริยฉัตรเผลอหลุดพูดออกมา ก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเอง
“เวลาหลับมันก็พอดีอยู่ แต่เวลามันตื่นก็ตึงๆ บ้าง แต่โดยรวมแล้วฟิตพอดี ขนาดยังไม่เห็นของจริงนะเนี่ย คุณยังกะแม่นขนาดนี้” คุณานนต์ยังเย้าเธอไม่เลิก ตาของเธอเบิกกว้างค้อนให้อย่างน่ารัก เขายิ่งชอบใจไปใหญ่ ผู้หญิงอะไรมีหลายอารมณ์จัง
“โอ๊ย… ทะลึ่งไม่คุยกับคุณแล้ว ชิ แม่น… เมิ่นอะไรกัน” พิริยฉัตรหน้าแดงพร้อมคิดคำมาเถียงไม่ทัน จึงจะเดินหนีเขาไป
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะครับ หืม?” คุณานนต์ยื่นหน้ามาใกล้ จนเธอเสหลบแทบไม่ทัน
“หิว ขอพักยกทะเลาะกันไว้ก่อนนะคะ จะบ่ายโมงแล้วยังไม่ได้ทานอะไรเลย”
“ถ้างั้นไปห้องอาหารกัน” เขาชวนเธอ
“คุณพักที่นี่เหมือนกันเหรอคะ”
“ครับ”
“โลกกลมมากเลยนะคะ”
“พรหมลิขิต เอ้ย… ผมลิขิตเองครับ ไปเถอะไปห้องผมดีกว่า”
“ได้ไงคะ เราพึ่งเจอกันครั้งแรกก็จะชวนเข้าห้องเลยเหรอคะ”
“คิดอะไรลามกอยู่ล่ะสิ จะชวนไปนั่งกินข้าวที่ห้องผมดีกว่า จะได้ไม่ต้องรีบ แถมวิวห้องผมก็สวยมากเลยครับ”
“วิวห้องฉันก็สวยเหมือนกันค่ะ”
“มื้อนี้ไปทานห้องผม ดินเนอร์ที่ห้องคุณดีไหมครับ”
“ถึงฉันจะเป็นแฟนคลับคุณ แต่ฉันก็ไม่ปล่อยตัวง่ายๆ นะคะขอบอกไว้ก่อนเลย”
“ใครเขาคิดอะไรล่ะ ผู้หญิงลามก ผมยังไม่ได้คิดอะไรเลย” คุณานนต์หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ
“เหรอ!” พิริยฉัตรทำเสียงสูง
“เสียงสูงแบบนี้แสดงว่าไม่เชื่อ” คุณานนต์ยักคิ้วให้เธออย่างกวนๆ
“ยังไม่ได้พูดอะไรเสียหน่อย” พิริยฉัตรตอบกลับไปเสียงอ่อน
“ถึงแล้วครับ คุณอยากนั่งตรงไหน ข้างสระว่ายน้ำหรือในห้องแอร์เย็นๆ”
“แอร์ค่ะไม่ชอบอากาศร้อน ไม่งั้นจะทานไม่ได้เยอะ”
ชายหนุ่มใช้คีย์การ์ดแตะเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป “เชิญครับคุณผู้หญิง” คุณานนต์ผายมือให้เธอเดินเข้าไปด้านในก่อน
“ห้องคุณใหญ่กว่าห้องฉันอีกค่ะ” พิริยฉัตรกวาดตามองไปรอบๆ ห้องของเขาอยู่สูงกว่าห้องของเธอ
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันไหมล่ะครับถ้าชอบ จะได้ไม่ต้องจ่ายค่าห้อง” คุณานนต์ถามยิ้มๆ
“จ่ายค่าห้องไปแล้ว ไหนขอดูเมนูได้ไหมคะ”
“เขียนไว้เลยเดี๋ยวผมโทรเรียกพนักงานมาเอา” คุณานนต์ยื่นเมนูไปให้เธอ เขาเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาเครื่องดื่มดับร้อน พร้อมกับโทรไปเรียกพนักงานมารับออเดอร์ถึงห้อง
“แล้วคุณทานอะไรดีคะ” เธอเอ่ยถามเขาขึ้นมา
“ผมทานทุกอย่างที่คุณสั่งมา”
“ถ้างั้นขอสั่งเลยนะคะ”
“คร้าบผม”
พิริยฉัตรนั่งมองเมนูก่อนจะสั่งให้พนักงานรับออเดอร์จดรายการ มี ต้มยำทะเลน้ำข้น, ปูนิ่มผัดผงกะหรี่, ปลากะพงผัดขึ้นฉ่าย, ปลาหิมะผัดพริกไทยดำ, ส้มตำปูม้า, กุ้งอบวุ้นเส้น, ผัดผักบุ้งไฟแดง แล้วก็ทอดมันปลา ข้าวเปล่า 2 ที่ เธอสั่งไวน์ขาวกับน้ำมะพร้าวมาด้วย
“เสร็จแล้วค่ะ เอาตามนี้เลยค่ะ ขอด่วนนะคะหิวมากเลยค่ะ”
“รับทราบค่ะคุณผู้หญิง” พนักงานค้อมศีรษะก่อนจะเดินออกไป
“มานั่งรอตรงนี้ก็ได้ครับ คุณอยากดื่มอะไรดีครับ”
“ขอน้ำเปล่าก็ได้ค่ะ”
พิริยฉัตรเปิดหาช่องกีฬาฟุตบอล เพราะเธอชอบดู ตอนสมัยเรียนอยู่อังกฤษเธอไปดูแข่งเกือบทุกแมตช์
“คุณชอบทีมไหน ส่วนผมคุณคงรู้แล้วไม่งั้นคงซื้อเสื้อให้ผมไม่ถูก”
“ให้ทายค่ะ”
“หงส์แดง” เธอมองหน้าเขาอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเดาถูก
“คุณรู้ได้ไงคะ”
โธ่… ก็เพราะเขามีประวัติของเธอที่ได้มาจากนักสืบแล้วยังไงล่ะ แต่เขาไม่บอกเธอหรอก เรื่องอะไรจะบอกให้รู้ตัว ให้เธอคิดไปว่าเขาเก่ง หึหึ…
“ถูกค่ะ คืนนี้มีแข่งด้วย ฉันพักอยู่ห้อง 2008 นะคะ”
“คืนนี้ผมจะไปดินเนอร์ห้องคุณ เรายังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยนะครับ ผมคุณานนต์ เทมส์ครับ”
“ฉันพิริยฉัตร ฉัตรค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะครับ”
“เช่นกันค่ะ”
“ทำไมถึงต้องเป็นผม”
“คะ?”
“ทำไมคุณถึงเลือกผม ตอบมาเถอะครับผมอยากรู้ เพราะผู้หญิงระดับคุณไม่น่าจะต้องมาทำอะไรแบบนี้นะครับ”
- ผู้เขียน
