“พี่ไม่ต้องกลัวนะครับ มีผมอยู่จะไม่มีใครทำอะไรพี่ได้ทั้งนั้น”
รามินเดินมาจับมือเค้กไว้แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เมื่อเห็นเธอหยุดเดินเพราะเห็นเรนนั่งอยู่ใต้ตึกเรียนที่เธอต้องเดินผ่าน ส่วนเค้กก็หันไปมองหน้ารามินทันทีความกลัวก็หายไปเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
“น้องจะเดินไปส่งพี่ใช่มั้ย”
เค้กเอ่ยถามรามินเสียงแผ่วเบา มือเล็กจับมือของเขาไว้แน่น
“ครับ ผมจะไปส่งพี่ถึงหน้าห้องเรียนเลย ไปครับ”
เค้กพยักหน้าแล้วเดินจับมือรามินเดินไปทางที่เรนอยู่ทันทียิ่งทำให้เรนโกรธมากกว่าเดิมที่เห็นรามินเดินจูงมือเธอ
“หึ คิดจะเอาไอ้กระจอกมาเป็นเกราะป้องกันหรอเค้ก มันจะมีปัญญาดูแลเธอได้มากแค่ไหนกัน”
เรนพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเยาะใส่เค้กเมื่อเธอและรามินเดินมาใกล้เขาแล้ว ส่วนรามินก็หยุดเดินแล้วหันไปมองเรนทันที ขณะที่รามินกำลังจะอ้าปากพูดก็ต้องชะงักเพราะเค้กนั้นพูดขึ้นก่อน
“มีหรือไม่มีมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพี่ค่ะ ไปเถอ
