อเดลพูดเหมือนเขาว่าง งานของเขาออกจะล้นมือ แต่เขาเลือกที่จะมาวุ่นวายอยู่ใกล้ๆ ยัยตัวเล็กนี่ ยังหาสาเหตุไม่เจอเสียด้วยสิว่ามันเป็นเพราะอะไร? รู้แค่ว่าอยากเจอ...อยากเห็นหน้า...
“อ๋อค่ะ” หญิงสาวพยักใบหน้ารับ เธอเตรียมจะทำงานต่อหากเขาไม่พูดเสียงแข็งย้อนกลับมา
“เธอไม่คิดจะหาอะไรกินไง!!”
“ยังหรอกค่ะ เชิญคุณเถอะ”
มือเรียวบางหยิบผ้าตรงหน้า เธอกะว่าเสร็จจากตรงนี้ถึงจะไปทานอาหาร เมื่อค่าครองชีพที่ปารีสแพงมากให้ซื้อหาอาหารกล่องรับประทานต่อมื้อมันก็ยังแพงเกินสำหรับเธอ แถมไม่ถูกปากด้วย... จึงเลือกที่จะทำอาหารง่ายๆ มากินเอง และวันนี้เธอผัดเส้นหมี่กับซอสคล้ายๆ ผัดไทยเพียงแต่เครื่องปรุงไม่ครบ แต่ก็รสดีแถมถูกสตางค์
“ผมไม่มีเพื่อน ไปด้วยกันไหม?”
อเดลยอมเสียหน้า เขาอุตส่าห์เปิดปากชวนก่อน ชายหนุ่มขัดใจนิดๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงถลามาตั้งแต่เขาเปรยๆ แต
