“ไปกินข้าวได้แล้ว!!” เสียงกระซิบแผ่วพร่าดังอยู่ข้างหู หญิงสาวรีบกะพริบตาปริบๆ เรียกสติสตางค์ที่กระเจิดกระเจิงไปกลับคืนมา เธอกำลังพิงอกกว้างของเขาอยู่เงียบๆ แถมเรี่ยวแรงที่เคยมีมันหดหาย เรียวขาสั่นหนักกว่าเก่า...และแทบจะไม่มีแรงยืน
“ปะ ปล่อยค่ะ”
“แน่ใจรึ? ถ้าปล่อยมือ...เธอจะไม่ล้มฟุบลงไป”
อเดลอารมณ์ดีกว่าเก่าเป็นกอง...เขายิ้มออกหลังจาชิมรสหวานระรื่นจากริมฝีปากอิ่มของยัยคนตัวเล็ก มีอารมณ์หยอกเย้าเจ้าหล่อนเล่นๆ
ปิ่นเกสรไม่ตอบ...ผิวหน้าของเธอร้อนฉ่าที่จู่ๆ ก็ถูกจูบจนหมดแรง...ได้แต่กระอึกกระอักไม่กล้าแม้แต่จะตอบโต้...
“ทีนี้ไปกินข้าวกับผมได้ยัง? อาหารกล่องของเธอหมดแล้วด้วย และหากดื้อมีจูบเบิ้ลอีกหลายทีนะ”
ใบหน้าเล็กๆ ขยับหงึกหงักเร็วๆ เขาจึงดันเรือนกายของเธอออกห่าง แต่เจ้าหล่อนกลับก้มหน้างุดๆ ไม่รู้จะอายทำไมหนักหนากับอีแค่ ‘จูบ’ มือแข็
