ทาสรักทัณฑ์สวาท

Chapter .1 ‘Cartier’ แหวนใครหว่า?...

“ผมไม่รู้หรอกแคท ผมรู้แค่ว่า... ของชิ้นนั่นมันหมายถึงความรู้สึกทั้งหมดของผม...ที่มีต่อคุณ และอยากให้คุณเก็บไว้ดีๆ”

ฟาเบียนเริ่มรู้สึกสะกิดใจ บางอย่างในตัวแคทเทอรีนมันบ่งชัด ผู้หญิงเย่อหยิ่งกลับกระอึกกระอัก เธอไม่ตอบในทันทีและเขารู้สึกสงสัย!!

“ผมขอตัวนะ” โทรศัพท์ส่วนตัวสั่นเตือน และเขามีธุระบางอย่างที่ต้องจัดการ โดยที่ยังไม่อยากให้แคทเทอรีนรู้ มันเป็นเซอร์ไพรส์ เขาคิดจะมอบให้เธอในวันคริสมาสต์อีฟที่กำลังจะมาถึง...

แคทเทอรีนเริ่มกระวนกระวาย เธอจะหาทางออกเรื่องนี้ยังไงดี...เธอยังไม่อยากผิดใจกับฟาเบียน เมื่อเขาคือคนที่เหมาะสมกับตัวเองที่สุดในนาทีนี้ ไม่มีใครในปารีสเพอร์เฟคได้เท่ากับฟาเบียนอีกแล้ว...ถึงเขาจะเจ้าชู้ตามประสาผู้ชายโสด แต่เขาก็ให้เกียรติและยกย่องตัวเองเหนือใคร...

‘เอาไงดีล่ะ’

มือเรียวบางกำแน่น เธอคิดหาทางรอดให้ตัวเอง และยังมองไม่เห็นทาง

“อืม...ดีๆ ผมต้องการทั้งเซตและครั้งนี้ผมจะขอเธอแต่งงานจริงๆ จังๆ เสียที” เสียงผู้ชายพูดดังแว่วๆ ศินาราชะเง้อคอมอง แล้วเธอก็ย่นคอกลับมาที่เดิม เธอมองเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่แผ่นหลังตึงเปรี๊ยะ อยู่ในสูทพอดีตัวและสง่างามเหมือนเจ้าชาย ชายหนุ่มที่ดูดีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า....เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ไกลจากที่เธอซุ่ม เขาเดินไปเดินมา พรางพูดกับอีกฝ่ายเสียงดังๆ และเธอก็ดันอยู่ใกล้ๆ จนได้ยินถ้อยคำของเขาสะอย่างชัดเจน

ดูเหมือนว่าชายหนุ่มผู้นั้นกำลังวางแผนขอผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงาน...มันเป็นเรื่องน่ายินดี เธอจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

หญิงสาวถอนลมหายใจแรงๆ ปีนี้ตัวเองอายุ 25 ปี ยังหาคนรู้ใจหรือคนข้างกายไม่ได้เลย มันอาจจะเป็นเพราะเธอไม่มีเวลา และไม่เคยใส่ใจตัวเอง ในเมื่อก็ไม่ได้ขี้ริ้วจนคนเห็นต้องรีบหนี เมื่อไร? นะ ความเหงาเป็นที่เพื่อนกับศินารามาจนครบอายุยี่สิบห้าปี กำลังจะจากไปสักที ในอนาคตข้างหน้าสักวันเธอจะมีคนๆ นั้นเคียงข้าง...มันเป็นแค่ฝันที่ลางเลือน มองไม่เห็นเค้าลาง... สาเหตุเพียงเพราะเธอไม่มีเวลาใส่ใจสายตาของคนอื่น เมื่อแพลนการดำเนินชีวิต มีแต่การบากบั่นเรียนหนังสือ...กับทำงานหาเลี้ยงปากท้องตัวเอง ความตั้งใจของหญิงสาวคือการนำความรู้ที่เล่าเรียนมาทั้งหมดกลับไปพัฒนาประเทศของตัวเอง... และการหาสตางค์เพื่อดำเนินชีวิตให้รอดในต่างแดนมันเหนื่อยสาหัสจนหมดความคิดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ มีแต่เสียงชมเชย...สร้างความภาคภูมิใจให้พ่อแม่... แต่ไม่มีใครรู้หรอก? เธอเหนื่อยหนักหนาสาหัสขนาดไหน? กว่าจะก้าวมายืนตรงจุดนี้ได้... และมันเหลือเวลาอีกไม่นาน เธอก็จะคว้าความฝันของตัวเองมาครองได้สำเร็จ เพราะเหลืออีกไม่แค่กี่หน่วยกิจ ปริญญาใบที่สอง เธอก็กำลังได้ครอบครอง

“พ่อจ๋า แม่จ๋า ศิรินกำลังจะได้กลับบ้านแล้วนะจ้ะ” เธอหลับตารำพึงถึงบุพการี อนาคตอีกไม่ไกลเกินฝัน!! ก็จะได้เหินฟ้ากลับไปซุกอกพ่อกับแม่ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ในการตอบแทนคุณแผ่นดิน ให้สมกับที่ทุกคนฝากความหวังไว้ ด้วยการมอบทุนการศึกษาให้กับคนจนที่อยากเล่าเรียนได้ไล่ตามความฝันของเขา

“ไม่ต้องเยอะ ผมไม่ชอบเพชรที่มันเยอะเกิน ขอเด่นๆ แค่เม็ดสองเม็ดพอ แต่ขอขนาดอลัง!! หน่อยก็แล้วกัน ผมจะเอาไปหมั้นผู้หญิง” ฟาเบียนพูดเสียงร่าเริง เขามโนภาพแหวนเพชรเม็ดงามที่กำลังจะไปประดับบนเรียวนิ้วเรียวของแคทเทอรีน เป็นตัวแทนความรัก!!

ใช่เหรอ? เขารักเธอเหรอ...ความรู้สึกเช่นนั้นเขารู้สึกแบบนั้นกับแคทเทอรีนจริงนะเหรอ ฟาเบียนสับสน เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองรู้สึกผูกพันกับแคทเทอรีนจริง!! เพียงแต่ในนาทีนี้ไม่มีใครเหมาะกับเขาเท่าเธอ เมื่อแคทเทอรีนคือทายาทของฟลอเรีย...มันต้องเป็นเงินต่อเงิน...ธุรกิจในมือจะได้พัฒนาเพิ่มขึ้น

ศินาราแอบเบ้ปาก คนรวยนี่ทำอะไรก็เวอร์วัง!! สั่งทำแหวนเพชรเพื่อเอาไปหมั้นผู้หญิง ขนาดคงพอๆ กับไข่ไก่เชียวแหละ เมื่อเขาคือ ฟาเบียน โดโรธีย์...

เธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุม หยิบแหวนที่เก็บได้ขึ้นมาจ้องมอง นี่ก็ไม่ใช่น้อยแล้วนา...มันสวยเสียจนเธอตาพร่า และแอบอิจฉาคนที่เป็นเจ้าของ ตัวเรือนคงทำจากทองคำขาว เมื่อมันสุกปลั่งไม่แพ้ประกายแสงเพชร ตรงกลางมีเพชรเม็ดเป้งๆ ล้อมกรอบด้วยเม็ดเล็กๆ เรียงเป็นพรืด!! นี่ก็สวยสุดๆ แล้วที่หมอนั่นสั่งทำใหม่จะสวยเลิศเลอค่าขนาดไหน เธอไม่เคยหยิบแหวนวงนี้ออกมาดูชัดๆ สักทีเพราะกลัวตัวเองเกิดความโลภ จนไม่อยากส่งคืนเจ้าของ วันนี้พึ่งจะหยิบออกมาดูเป็นครั้งแรก เธอพึ่งเห็นว่ามันมีอักษรสลักไว้ที่ตัวเรือน

F&C มันคงหมายถึง ฟาเบียนกับแคทเทอรีนนะสิ น่าอิจฉาจังเลย... ถึงเธอจะไม่ค่อยชอบฟาเบียน เพราะลุคของเขาดูโฉด เถื่อน แววตาถือดีและแสนจะเอาแต่ใจ ก็เขาเคยแต่บงการคนอื่น ไม่เคยก้มศีรษะให้ใคร มันจึงไม่แปลกที่เขาจะดูร้ายกาจ แต่เมื่อทั้งสองคนยืนคู่กัน มันคือภาพในหน้าหนังสือนิทาน ระหว่างเจ้าหญิงผู้เลอโฉม กับอัศวินผู้เหี้ยมหาญ ผิดกับเธอเป็นอย่างมาก อย่างตัวเธอเองก็เป็นได้แค่ชาวนาจนๆ ที่ต้องเช่าที่ทางของอัศวินเพื่อหาเลี้ยงปากท้องตัวเอง เป็นคนเลี้ยงห่านตัวดำๆ ที่อยู่กับปรักโคลน...ผิดกันราวกับฟ้ากับเหว...

“เห้อ!!”

เธอยกแหวนขึ้นชูและบังเอิญแสงไฟส่องกระทบ จนเกิดประกายแสง และแสงนั้นสะท้อนบังเอิญเข้านัยน์ตาของฟาเบียนพอดี ชายหนุ่มหันมามอง... เขาขมวดคิ้วนิดๆ มองแสงวิบวับที่สะท้อนรอดออกมาจากมุมตึกตรงหน้า เงาดำๆ ที่กองขยุกขยุยนั่นอีกมันน่าสงสัยจนอดไม่ได้ที่จะเดินไปดู

โกรธ!! ความรู้สึกแรกที่ฟาเบียนรู้สึก เขาโกรธจัดจนแทบกระอัก!! แทบจะตรงเข้าไปกระชากคนที่นั่งคุดคู้อยู่ให้ลุกขึ้นยืน และถลุงด้วยกำปั้นให้หมอบราบ เพราะ!! ไอ้สิ่งที่มันถืออยู่ในมือ คือแหวนที่เขาสั่งทำขึ้นมาเพื่อมอบให้แคทเทอรีน แล้วเขาพึ่งมอบให้เธอไป นี่คือสิ่งที่แคทเทอรีนกำลังกระวนกระวายใช่ไหมล่ะ...

แต่มันกลับไปอยู่ในมือของไอ้ขยะนั่นได้อย่างไร?

เขายกโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นเก็บภาพของไอ้หมอนั่น ฟาเบียนใจเย็นพอที่จะไม่เข้าไปกระชากแหวนวงสวยออกมาจากมือของมัน!! เขาขยายภาพดู จนรู้ว่าที่เขาเห็น มันไม่ใช่ผู้ชาย...แต่ไอ้ที่กองเขระขระเหมือนขยะตรงหน้าเขานี่ เป็นหล่อน!! ผู้หญิงใบหน้าขะมุกขะมอม ไม่มีเครื่องสำอางบนใบหน้า แต่ขนตาหล่อนงอนเช้งชะมัดยาด... ริมฝีปากอิ่มรูปกระจับ รวมๆ แล้วก็ดูดีไม่ใช่เล่น...แต่สกปรกเกินกว่าจะคว้ามาควง...เห้ย!! เขาคิดอะไรกับโจร ถ้าจะบ้า!!

ฟาเบียนสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

เขากดโทรศัพท์อีกครั้งแต่ครั้งนี้คือการสั่งงานลูกน้อง โดยส่งภาพผู้หญิงลึกลับ...ที่กำลังครอบครองแหวนของเขาอยู่ให้บอดี้การ์ดของตัวเองคอยจับตามอง... “เกรย์...ตามสืบประวัติคนในภาพนี่ให้หน่อย ขอรายละเอียดชัดๆ อยู่ที่ไหน? ทำอะไร? เป็นใคร?” เขาสั่งงานจบก็กดวางสาย เหลือบมองขยะสกปรกก้อนนั้นอีกครั้งหมิ่นๆ แล้วจึงหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านในร้านอาหาร เขาต้องรู้เสียก่อนว่าแหวนของเขาตกไปอยู่ในมือของผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง?

และแคทเทอรีนจะต้องตอบ...

ฟาเบียนเดินย้อนกลับมาที่โต๊ะ เขานิ่งไปและกำลังใช้ความคิด เขาควรถามแคทเทอรีนแบบไหนดี เธอถึงจะยอมพูดความจริง

         “แคท...คุณมีอะไรจะบอกผมไหม?” เสียงเรียบสนิทจนแคทเทอรีนสะดุ้ง เธอเป็นวัวสันหลังหวะ มีความผิดติดตัวและยังหาทางออกไม่เจอ

         “ไม่มีนะคะฟาเบียน แคทไม่มีอะไรจะบอกคุณเลย” เสียงตอบลุกลน มันย้ำให้ฟาเบียนแน่ใจ

แคทเทอรีนตัดสินใจปกปิดชายหนุ่มไว้ก่อน... เดี๋ยวค่อยคิดหาทางรอด ไอ้แหวนนั่นหน้าตาเป็นอย่างไรก็จำไม่ค่อยได้ แต่หากถามไปทางต้นสังกัดคนผลิต เขาน่าจะช่วยเธอแก้ปัญหาครั้งนี้ได้ คิดได้แบบนั้นเธอจึงรู้สึกโล่งอกขึ้น พอจะคลี่ยิ้มอ่อนๆ ให้ฟาเบียนได้แบบสนิทใจ