Chapter .1 ‘Cartier’ แหวนใครหว่า?
1501 คำ
Chapter .1 ‘Cartier’ แหวนใครหว่า?
ไอ้ที่เห็นส่องแสงวิบๆ วับๆ นี่ มันใช่เพชรเปล่าหว่า? ศินารานั่งจ้องตาโปน เธอขมวดคิ้วเป็นปม มองประกายแสงที่ส่องวิบๆ วับๆ ออกมาจากถังขยะตาเขม็ง!! หลังรถยนต์สปอร์ตสุดหรูมาจอดเทียบสักพัก... ก่อนจะวิ่งฉิวออกไปและมีแสงวิบวับนั่นให้เธอเห็น เธอไม่เข้าใจคนรวยเท่าไรหรอก? สงสัยนางจะทะเลาะกับสามี... ถึงได้โยนสัญญาลักษณ์แทนใจของเขาทิ้งเพื่อประชด มันทำให้คนไม่มีจะกินแบบเธอลำบากใจ เพราะเธอเห็นเต็มสองตาว่าใครเป็นคนทิ้ง!!
แคทเทอรีน ฟลอเรีย!!...
ผู้หญิงสาวที่คนครึ่งฝรั่งเศสอิจฉา... หล่อนเกิดมาพร้อมกับรูปโฉมลออองค์ แถมพ่วงด้วยทรัพย์สินมากมายก่ายกอง แคทเทอรีน ฟลอเรียบุตรสาวของตระกูลฟลอเรียผู้ยิ่งใหญ่
ศินาราเดินตรงไปยังแสงระยิบระยับ เธอหยิบไอ้ที่ส่องแสงขึ้นมาจากถังขยะ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ‘ไอ้หย๋า!!’ ของในมือเอนี่มันคือหนึ่งในคลอเลคชั่นใหม่ของ ‘Cartier’ Diamonds in the new film from Cartier ที่พึ่งเปิดตัวไม่นาน สะท้านสะเทือนกระฉ่อนโลกนี่หว่า แหวนนี่...เป็นเซ็ตเดียวที่ถูกสร้างขึ้นมาให้กับมหาเศรษฐีรูปงาม นามฟาเบียน โดโรธีย์ แต่เขาอนุญาตให้ตีแผ่ให้ชาวโลกเห็น เมื่อมันเป็นเพชรอันลิมิเต็ด...มีชุดเดียวและแพงหูฉี่...เธอจำได้แม่น เพราะหลงใหลอัญมณีเซ็ตนี้ทันทีที่มองเห็น ไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอหรูหรา กำไลข้อมือสูงค่า หรือรัดเกล้าเพชรส่องประกาย แหวนคือหัวใจของงานเซ็ตนี้ ขนาดเพชรใหญ่เกือบเท่าเหรียญบาท มันเด่นสะดุดตาจนเธอลืมไม่ลง นับตั้งแต่เห็นคลิปวีดีโอสั้นๆ ที่เผยแพร่ทางสื่อโซเซียล มันติดตาตรึงใจ จนแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่อได้สัมผัสมันด้วยมือตัวเอง แม้จะเป็นแค่แหวนวงเดียว
“ยัยนั่นทิ้งทำไมอะ!! หรือว่ารวยจัดเลยไม่อยากได้...น่าอิจฉาชะมัดของสวยๆ มีราคาแท้ๆ ทำเหมือนไม่มีค่า...โยนทิ้งง่ายๆ แบบนี้หรือ...ไอ้คนจนก็ต้องปากกัดตีนถีบ ไอ้คนรวยก็มีจนเหลือกินเหลือใช้!!” เธอบ่นเบาๆ ยัดแหวนวงสวยเก็บในกระเป๋าเสื้อโค๊ด ไม่ได้คิดจะเอาไปขายหรอกเพราะเมื่อจับต้องจนแอบหลงรัก มันเป็นอัญมณีสวยสุดๆ เท่าที่เคยเห็น ที่สำคัญมันมีเจ้าของและเธอควรคืนเจ้าของเดิมไป แต่...ตอนนี้หมดเวลาเที่ยวเล่นสนุกๆ ถึงเวลาทำงานหาเงินซื้ออาหารเลี้ยงปากท้องตัวเอง เพราะเงินที่ได้รับจากทุนการศึกษา เขาไม่ได้รวมค่ากินค่าใช้ เธอต้องหาเอง... และนักศึกษาปริญญาโทจนๆ อย่างเธอจะทำอะไรได้ นอกจากหารายได้พิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟหรือไม่ก็เด็กล้างจาน ตามร้านอาหารในปารีสที่มีมากมายเกลื่อนเมือง
“ไปได้แล้วศิริน...ไปทำงาน... ของของเขา ไม่ใช่ของเรา แค่รับฝากไว้เอง” เธอรีบเดินทางไปทำงาน แม้อยากจะชื่นชมความงดงามของอัญมณีสุดสวย แต่ก็จำต้องตัดใจเมื่อมีภาระหน้าที่รออยู่
ศินาราเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองเก็บแหวนวงนั้นไว้กับตัว เพราะไหนจะเรียนหนัก!! ไหนจะทำงานพิเศษ จนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน...จนกระทั่งวันหนึ่ง... วันที่เธอได้เจอกับผู้ชายคนนั้นแบบไม่คาดฝัน
ฟาเบียน โดโรธีย์เขามากับผู้หญิงคนเดิมอีกนั่นแหละ แคทเทอรีน ฟลอเรีย คนสวยที่โยนแหวนสวยๆ ทิ้ง เธอรีบตะปบ!! กระเป๋าเสื้อโค๊ด เมื่อนึกขึ้นมาได้... เธอหาตัวเจ้าของเจอแล้วนี่ไง... และเขากำลังเดินเข้าไปในร้านอาหาร ในฐานะลูกค้า... แต่เธอกำลังเดินเข้าไปในร้านในฐานะเด็กล้างจาน แล้วอย่างนี้เธอจะหาทางคืนแหวนเจ้าปัญหาวงนี้...ให้กับเจ้าหล่อนได้ยังไง?
“คิดสิคิดสิ ศิริน...จะคืนยังไงดีหว่า...” เธอล้างจานด้วยเครื่องล้างจาน ระหว่างรอก็นึกหาวิธี มันจะมีทางไหนคืนของสำคัญให้เจ้าของได้ เธอไม่อยากเก็บเอาไว้นานหรอก หากทำหายไปจะยุ่ง มันมีมูลค่าสูงและเธอไม่ปัญญาหามาใช้คืนหากทำหล่นหาย
ศินาราทำงานไป... พะว้าพะวังไป เธอไม่รู้วิธีว่าควรจะเอาแหวนวงนี้ไปคืนเจ้าของได้ยังไงและวธีไหน? มันจนปัญญาเพราะหากทะเล่อทะล่าเข้าไปภายในร้าน...อาจจะโดนใส่ความว่าเป็นขโมยก็ได้... เมื่อเธอไม่มีหลักฐานการถือครอง และน้ำหน้าอย่างเธอนะหรือ... ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มันมีแต่ความซ่อมซอ...แล้วใครจะเชื่อล่ะว่าผู้หญิงคนนั้นโยนแหวนราคาแพงทิ้ง เมื่อมันเป็นสิ่งของมีราคา มีคุณค่าทางใจ จากข่าวซุบซิบในหนังสือ ‘แทบลอยน์’ เรื่องมหาเศรษฐีหนุ่มเซอร์ไพรส์แฟนสาวด้วยแหวนเพชรเรือนงาม...มันดังกระฉ่อนปารีส และเธอหรือใครๆ ก็รู้
“เป็นอะไรศิริน...ดูกระวนกระวายชอบกล” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งร้องทัก เพราะเขามองเห็นว่าเธอเดินวนไป วนมา เหมือนกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ
“แจน!! ศิรินอยากเข้าไปข้างใน แต่กลัวกัปตันดุ!! หาทางช่วยหน่อยสิ”
“แล้วศิรินจะเข้าไปทำไมล่ะ...”
“มีธุระน่ะแจน...อยากเอาของไปคืนแขกบางคนในนั้น”
“โอ้ย!! มีธุระกับแขกด้วย คงไม่ได้หรอกนะศิริน เธอก็รู้ร้านเรามีแต่เศรษฐีกับคนมีเงิน หากทะเล่อทะล่าเข้าไป แล้วทำให้ท่านลูกค้ากิตติมาศักดิ์ไม่พอใจเข้าล่ะก็!! เผลอๆ จะโดนไล่ออกจากงานนะซี”
“เวรล่ะ...แล้วเราจะทำไงดีล่ะ...เรื่องสำคัญมากเลยนะ” ศินาราขมวดคิ้ว เธอเบ้ปาก พลาดจากวันนี้เธอจะได้พบเจอเจ้าหล่อนได้ยังไง เมื่อการดำเนินชีวิตนั้นต่างกันแบบสิ้นเชิง แทบจะไม่มีทางโคจรมาเจอกันได้เลยในภายภาคหน้า
“เอ...เอาไงดีล่ะ...ไปดักรอหน้าห้องน้ำไงศิริน...ไม่ได้เข้าไปยุ่มย่ามข้างใน แล้วเขาก็ไม่ตกใจด้วย”
“จริงด้วยสินะ ทำไมศิรินโง่จัง เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ออก ขอบใจนะแจน...ไปล่ะ” หญิงสาวแทบจะกระโดดโห่ร้อง เธอมีวิธีคืนของเจ้าหล่อนได้แบบไม่ต้องกระโตกกระตากและไม่มีใครรู้...
หลังจากเก็บงานของตัวเองเรียบร้อย ศินาราไปเดินเตร็ดเตร่บริเวณหน้าห้องน้ำหญิง ลูกค้าที่เป็นผู้หญิงแต่ละคนที่เดินผ่านหน้า ไม่มีผู้หญิงคนนั้นเลยสักคน แต่เธอก็ไม่ท้อ เฝ้ารออย่างอดทน “ไม่ปวดฉี่บ้างหรือไง? นานแล้วน่ะเนี๊ย!!” หญิงสาวบ่นอุบ เธอเดินไป เดินมา ระบายความหงุดหงิดด้วยการเตะก้อนกรวดสีขาวๆ ที่โรยไว้ตรงกอดอกไม้เล่นๆ
แต่...ความหวังของศินาราดูเหมือนจะเป็นหมัน...แคทเทอรีนไม่ขยับลุกจากโต๊ะไปไหนเลย หล่อนนั่งรับประทานอาหารกับฟาเบียนอย่างอารมณ์ดี จะมีหงุดหงิดบ้างตอนที่ชายหนุ่มถามหา แหวนวงนั้น ของกำนัลที่เขามอบให้เธอ แทนความรู้สึกภายในใจ แต่... เธอกลับโยนมันทิ้งไปเพราะอารมณ์หึงหวงล้วนๆ ก็จะไม่ให้เดือดจัดได้ยังไง....เธอเห็นชายหนุ่มควงคู่ไปกับผู้หญิงอื่นตำตา แล้วจะไม่ให้เธอคิดอะไรได้อย่างไรล่ะ อารมณ์ชั่ววูบครั้งนั้น...ทำให้เธอถอดแหวนวงนั้นทิ้ง!! โยนออกไปนอกรถยนต์คันหรู แล้วก็จำไม่ได้เสียด้วยสิว่าตัวเองไปโยนทิ้งไว้ที่ไหน? เธอแก้ตัวไปพรางๆ เพราะคิดว่าคนบ้างานและงานเยอะอย่างฟาเบียน อีกไม่นานเขาก็จะลืม...แต่แคทเทอรีนคิดผิด ชายหนุ่มจำได้แม่น และคอยย้ำถามถึงเรื่อยๆ จนเธอเริ่มปวดหัว เมื่อตัวเองยังหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ และวันนี้เขาก็ถามถึง…อีกครั้ง!!
“แคท...ผมไม่เห็นคุณใส่แหวนที่ผมให้เลย มันไม่สวยเหรอ?”
“ปะ...เปล่า แคทกลัวหายน่ะค่ะ ฟาเบียนเลยถอดเก็บไว้ที่บ้าน” แคทเทอรีนแก้ตัวอย่างขอไปที เธอแอบเบ้ปาก เริ่มฉุนเฉียวขึ้นมาเหมือนกัน เขาเป็นต้นเหตุทำให้เธอขาดสติแท้ๆ แล้วหากเขาตำหนิ... เธอคงไม่คิดจะนิ่งฟังเฉยๆ
“อืม...แล้วไปสิ ผมนึกว่าคุณไม่ชอบเสียอีก” ฟาเบียนหรี่ตาลง เขาเสยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ เริ่มสงสัยตะหงิดๆ เพราะแคทเทอรีนกระสับกระส่ายพิกล
“จะไม่ชอบได้ยังไงคะ มันสวยจนแคทหลงรัก ของ Cartierไม่เคยเป็นรองใคร? แถมมีเอกลักษณ์ ไม่มีใครสามารถลอกเลียนแบบได้ด้วยนะคะ”
- ผู้เขียน
