Chapter .2คำโกหกของแคทเทอรีนที่ย้ำให้ฟาเบียนโกรธจัด!!
1561 คำ
“แต่ผมมีล่ะ แคท...ผมแน่ใจว่าหากพูดไป คุณจะต้องแปลกใจ”
“อะไรคะ? แคทงง”
“แหวนผมอยู่ไหน?” เสียงเครียดๆ กับแววตาจริงจัง จนแคทเทอรีนสะอึก เธอพึ่งจะคิดหาทางแก้ตัวออก แต่เขาดันทะลึ่งถามขึ้นมาเสียได้ เอาไงล่ะทีนี้
“แหวนวงไหนคะ แคทมีหลายวงอยู่นา ใส่สลับกันไปกันมาแก้เบื่อ” หญิงสาวยังพยายามเถ แม้จะเริ่มวิตก
“ผมรู้ว่าคุณรู้นะแคท”
“เอ่อ...” ใบหน้าซีดๆ กับแววตาลอกแลก เธอเสก้มหน้าหนี จนชายหนุ่มเริ่มฉุนจัด
“วง-ที่-ผม-ให้... วง-นั้น-สั่ง-ทำ-จาก Cartier”
ชายหนุ่มพูดช้าๆ ชัดๆ เสียงเครียด เขาจับตามองแคทเทอรีนแบบตาไม่กะพริบ
หญิงสาวกระอึกกระอัก เธอเร่งคิดหาทางรอดให้ตัวเอง เธอแสร้งยกมือขึ้นปิดหน้า แล้วจึงทำเสียงกระซิกกระซี้ เหมือนกำลังร่ำไห้ “ฟาเบียนแคท...แคท...ขอโทษ มันหายไป แคททำมันหายไปค่ะ”
เมื่อลดมือลง หยดน้ำตาเม็ดเล็กๆ ก็ไหลกลิ้งผ่านร่องแก้ม เพราะเธอแอบกดปลายเล็บ...ลงบนผิวเนื้อใต้ตาแรงๆ จนเจ็บจี๊ดๆ น้ำตาไหลมันก็ออกมาเอง และมันทำให้สีหน้าเคร่งเครียดของฟาเบียนดูดีขึ้น
เขากัดฟันกรอดๆ ยัยผู้หญิงสกปรกนั่น บังอาจมาขโมยแหวนวงสำคัญไปจากแคทเทอรีน หล่อนต้องโดนลงโทษ!!
“แคทขอโทษค่ะ...แคทไม่รู้ว่ามันหายไปตอนไหน? แคทกำลังตามหามันอยู่” เธอไม่ได้โกหกเธอไม่รู้จริงๆ ว่าทิ้งแหวนของฟาเบียนไว้ตรงไหน และเธอกำลังคิด...ที่จะตามหามันจริงๆ
“เอาล่ะๆ ไม่ต้องร้องแล้วล่ะ ผมรู้แล้วว่าแหวนวงนั้นอยู่ไหน ผมจะเอามาคืนคุณเอง เก็บให้ดีๆ แล้วกัน”
ดีนะว่าแคทเทอรีนควบคุมสติได้ทัน... ไม่อย่างนั้นเธอคงพลัดตกเก้าอี้ ก็ที่ฟาเบียนพูดมา... เขาหามันเจอ...ที่ไหน? ยังไง?
“จริงเหรอคะ” เธอแสร้งทำเป็นตื่นเต้นดีใจ ทั้งที่ในใจยังคงกังขา
“อืม...” ชายหนุ่มพยักใบหน้ารับ เขาขมวดคิ้วเป็นปม ไอ้โจรสาวนั่นมาขโมยของแคทเทอรีนไปได้ยังไง ดูท่าทางโคตรสกปรก และไม่มีทีท่าว่าจะเฉียดเข้ามาในรัศมีของหญิงสาวได้ มันใช้วิธีอะไรนะ นั่นคือสิ่งที่ฟาเบียนอยากรู้?
ศินารายังคงรอ แม้ไม่ค่อยเห็นความหวัง เมื่อหญิงสาวแสนโสภาผู้นั้นไม่คิดที่จะเฉียดมาใกล้แถวๆ ห้องน้ำ แต่เธอก็อดทนรอ เมื่อมองไม่เห็นหนทางอื่น ไอ้ครันจะให้บุกเข้าไปคืนของเขาที่โต๊ะอาหาร เกรงว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ และอาจเกิดความเข้าใจผิด เธออาจจะถูกมองว่าเป็นคนร้าย เมื่อตัวเองไม่มีหลักฐานสักนิดที่จะแสดงถึงที่มาที่ไปของแหวนเจ้าปัญหา...หรืออีกนัยหนึ่ง เธออาจจะถูกไล่ออกจากงานที่ทำ เพราะไปก่อกวนลูกค้า VIP จึงขอปักหลังรออยู่ตรงนี้ดีกว่า
“ฉันเสียรายได้ก็เพราะคุณนะแคทเทอรีน แทนที่ฉันได้ได้ไปทำงานพิเศษต่อ กลับต้องมานั่งจับเจ่ารอคืนไอ้นี่ให้คุณ!! รู้อย่างนี้ไม่น่าเก็บมันมาตั้งแต่แรกก็ดี แกเป็นตัวป่วนสำหรับฉันเชียวนะ ถึงจะสวยฉันก็ไม่ให้อภัย”
หญิงสาวพึมพำเบาๆ เธอขยับตัวหลายครั้งแล้ว ก็ขดตัวหลบอยู่แบบนี้มันสบายที่ไหนกันล่ะ มันทั้งปวดทั้งเมื่อย แสนจะอึดอัด แต่เธอก็จำเป็นต้องทน จะให้ทำยังไงได้ เมื่อมันไม่ใช่ของตัวเอง แหวนสูงค่านี่มันมีเจ้าของ ที่สำคัญมันมีราคาค่างวด แพงระยับจนคนจนๆ อย่างเธอไม่สมควรเก็บเอาไว้เอง
“อีกสามสิบนาที ถ้าคุณยังไม่ออกมานะแคทเทอรีน ฉันต้องถอนตัวล่ะ สักวันคงได้คืน แต่คงก่อนที่ฉันจะกลับประเทศไทย” เธอพึมพำเสียงเหนื่อยหน่าย ตามองนาฬิกาเรือนเล็ก ที่ราคาแค่หยิบมือ แต่การทำงานของมันคุ้มค่า
เธอคิดในใจ...ดีนะว่าการสอบของเธอเสร็จลงเสียที หลังจากบากบั่นมาเป็นปีๆ แล้วเธอเชื่อมั่นว่าตัวเองทำได้และคงผ่านไปด้วยดี...ช่งเวลาที่รอคอยขยับเข้าใกล้อีกนิด ช่วงนี้เธอต้องทำงานเพิ่มขึ้น เพื่อให้ตัวเองมีเงินติดก้นกระเป๋ามากพอสมควร ก่อนที่จะเดินทางกลับบ้านเกิด เพื่อไปกลับไปรับใช้แทนคุณผู้อุปการคุณทุกท่าน ด้วยการทำงานเต็มความสามารถที่มีให้สมกับที่เขาวางใจ มอบทุนการศึกษาให้เธอมาหาความรู้เพิ่มเติม เพื่อกลับไปพัฒนาประเทศของตัวเอง ให้ก้าวทันประเทศเพื่อนบ้าน ความหวังของเธอใกล้จะเป็นความจริง เธอกำลังจะสำเร็จการศึกษา!! แค่คิดก็มีความสุข จนศินาราสามารถอยู่รอแคทเทอรีนได้อีกหน่อย เธอจะได้กลับบ้านเกิดของตัวเองอย่างสบายใจขึ้น
อัญมณีสวยๆ เหมาะกับคนสวยคนงาม มันไม่เหมาะกับผู้หญิงซุ่มซ่ามแล้วก็หาความสวยความงามไม่เจอ แม้จะเพ่งพินิจอยู่นานแสนนาน...
สามสิบนาทีผ่านไป ก็ยังคงไร้วี่แววของแคทเทอรีน เธอคงต้องหาวิธีใหม่เพื่อที่จะคืนของสำคัญให้กับหล่อน วันนี้คงต้องพักไว้แค่นี้ เอ...หรือเธอควรจะฝากใครสักคนเข้าไปคืนดี เธอไม่อยากเก็บไว้นาน กลัวเกิดเหตุผิดพลาด และหากมีโจรปล้น เธอจะเอาที่ไหนไปคืนเขาดีล่ะ ที่สำคัญเธอไว้ใจใครได้ เมื่อมันเป็นของมีราคาและหากไม่ถึงมือเจ้าหล่อนเธอก็คงไม่สบายใจ
“เอาน่าศิริน สักวันคงได้คืน ไปทำมาหากินได้แล้ว เสียเวลาไปโขแล้วนะเธอ” หญิงสาวกล่าวให้กำลังใจตัวเอง มันไม่ใช่ของๆ เธอ และตั้งใจจะคืน สักวันคงมีโอกาส และคงต้องหาวิธีใหม่ เธอน่าจะเอาไปให้เขาที่บ้านนะ ทำไมคิดให้ได้ก่อนน่านี้ เก็บไว้กับตัวเสียหลายวัน เพราะหากนำไปมอบที่บ้านเจ้าหล่อน ของนี้มันน่าจะถึงมือ
เมื่อใคร่ครวญหาวิธีการคืนได้ ศินาราจึงสบายใจขึ้น เธอลุกขึ้นยืนบิดซ้ายบิดขวา ไล่อาการปวดเมื่อยที่คงค้าง แล้วจึงออกเดินไปข้างหน้า…เพื่อไปทำมาหากิน หลังจาเสียเวลาไปกับเรื่องวุ่นวายเกินกว่าที่ตัวเองตั้งใจ โดยมีใครบางคนจับตามองและก้าวเดินตามไปติดๆ โดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว
บอดี้การ์ด : ‘เจ้านายครับ หล่อนกำลังจะออกไปแล้วครับ’
มีข้อความส่งเข้ามาในไลน์ส่วนตัวของฟาเบียน ชายหนุ่มเปิดอ่าน เขากดข้อความย้อนกลับไปทันที
ฟาเบียน : ‘ตาม...’
คำสั่งง่ายๆ แต่คือเรื่องสำคัญ ชายผู้นั้นตามติดศินาราแบบไม่ให้คราดสายตา และรายงานความคืบหน้าให้ฟาเบียนรับทราบเป็นระยะๆ
ชายหนุ่มวางหน้านิ่งสนิท จนแม้แต่แคทเทอรีนที่อยู่ใกล้ยังไม่รู้ หลังจากรับประทานอาหารอิ่มหน่ำดี จึงแยกย้ายกันกลับ แคทเทอรีนแยกตัวไป ทันทีที่อยู่บนรถยนต์ส่วนตัว สาวเจ้ายกมือขึ้นทุบเบาะนุ่มๆ ใบหน้าเคร่งเครียด กลัวว่าฟาเบียนจะรู้ว่าตัวเองเป็นคนโยนแหวนของเขาทิ้ง ก็เธอหึง!! จนขาดสติ จนทนเห็นสิ่งที่ชายหนุ่มมอบให้ไม่ได้ หลังจากทิ้งไปแล้วเธอก็ดีขึ้น เมื่อฟาเบียนไม่ใช่คนโรแมนติกหรือละเอียดอ่อนเท่าไรเขาคงจำไม่ได้หรอก...แต่เธอคิดผิด...
แล้วจู่ๆ ทำไมเขาถึงถามหาของๆ เขาขึ้นมา?
ฟาเบียนรู้ได้ยังไงว่ามันหายไป!!
“ช่วยไม่ได้นะคะ...คุณทำตัวเองฟาเบียน” คนอย่างแคทเทอรีน ฟลอเรีย เธอต้องเป็นที่หนึ่ง ไม่ใช่คู่ควงชั่วคราว หรือเป็นตัวเลือกของใคร!!
หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น เธอโบกมือให้สารถีเคลื่อนรถยนต์ออกไปจากที่ ปล่อยใจไปตามสายลม และหาทางรอดให้ตัวเอง เมื่อฟาเบียนคือคนที่ตัวเองแคร์ เขาทำตัวสม่ำเสมอ ถึงจะไม่ถึงกับยกย่องเชิดชู แต่เขาก็คงให้เกียรติเธอเสมอ แม้เขาจะมีคู่ควงมากหน้าหลายตา และไอ้บรรดาคู่ควงของเขานั่นแหละ ที่ทำให้เธอฉุนเฉียวบ่อยๆ แต่ไม่เคยแสดงออกให้ฟาเบียนเห็นสักที สิ่งที่เขาเห็นด้วยสายตาตัวเอง เธอจะงดงาม แล้วก็สุภาพอ่อนโยน วางตัวเป็นดอกไม้สูงค่า คู่ควรกับการปักลงในแจกันทอง และฝ้ารอให้ฟาเบียนเอ่ยปากขอแต่งงานมาหลายปี แต่ความหวังของเธอยังมาไม่ถึงเสียที
“แคทไม่มีทางเสียคุณให้กับอีหน้าไหนเด็ดขาด!! ฟาเบียน”
มุมปากสีสดแสยะยิ้ม เธอกระซิบเสียงเคร่งเครียด และตั้งใจให้เป็นแบบนั้น เธอไม่มีวันปล่อยผู้ชายเพอร์เฟค สมบูรณ์พร้อมแบบฟาเบียนให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น แล้วยิ่งเขาไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนนานเท่าเธอ แคทเทอรีนก็ยิ่งมั่นใจ ว่าตัวเองอาจจะเป็นคนที่ชายหนุ่มขอแต่งงาน
- ผู้เขียน
