(แผ่นดิน)
ผมพาฟาสเดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯ ตลอดทางเธอไม่ได้พูดอะไร ไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำ และคำพูดของเธอก่อนหน้าผมพยายามคิดทวนอยู่นาน คิดอยู่แบบนั้นแต่มันก็ไม่เข้าใจ ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ เธอทำเหมือนกับผมเป็นคนที่เธอรักอย่างนั้นแหละ ทั้ง ๆ ที่เรารู้จักกันผิวเผินและเจอกันไม่กี่ครั้งด้วยซ้ำ
"อย่ามาแตะ" อาการป่วยของเธอที่ยังไม่หาย ผมมองหน้าเธอด้านข้างเพราะเธอเอาแต่มองออกไปนอกรถ เอื้อมมือไปแตะหน้าผากกะจะวัดอุณหภูมิของไข้ แต่กลับถูกเธอปัดออก
"คิดว่าอยากแตะนักหรือไง กลัวว่าบางคนจะมาตายในรถต่างหาก อย่าหลงตัวเองให้มากว่าผมจะพิศวาส" ผมพูดออกไปทันที เมื่อเธอพ่นน้ำเสียงที่เหมือนรังเกียจผม
"ถ้าฉันตายก็คงจะดีกว่าละมั้ง...เพราะมันคงทำให้ฉันไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้" ปากเธอพูดออกมา แต่ว่าสายตานั้นเหม่อมองออกไปด้านนอกตัวรถ ทำไมฟาสพูดแปลก ๆ
"เพ้อเจ้ออะไรของเธออีก" ผมเริ่มจะรำคาญกับการพร่ำเ
