Love the media กลิ่นสื่อรัก

Love the media : 13

คล้ายโลกจะแตกสลาย หัวใจสั่นคลอไปด้วยเสียงหอบหายใจ ฉันวิ่งสี่คูณร้อยเพื่อให้ทันเวลาเข้าเรียน วันนี้เผลอนอนตื่นสายไม่พอ แถมยังฝันว่าไอ้พี่ติณมาขอฉันเป็นแฟนอีก ฝันบ้าฝันบอจริงๆ เพราะแบบนี้ไงถึงได้ตื่นสาย เผลอๆได้ออกกำลังกายก่อนเข้าเรียนอีก

"วันนี้จะมีรุ่นพี่มาช่วยติวให้นะคะ พอดีอาจารย์ติดประชุม" ฉันอ้าปากค้างเมื่อถึงห้องได้ไม่นาน​อาจารย์ก็เข้ามาแถมบอกว่าติดประชุมอีก

"อะ ดื่มน้ำก่อน" ฉันหยิบน้ำจากตีตี้ก่อนจะยกขึ้นดื่มเพราะเสียเหงื่อจากการวิ่งเข้าเรียนไม่น้อย คอแห้งไปหมด

"ว่าแต่ใครจะมาติวให้เราอ่ะ"

"รุ่นพี่อ่ะ" ตุ๊บ ฉันตอบพวกมันก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะเพราะรู้สึกง่วงมากเลย

"ฉันรู้ย่ะว่ารุ่นพี่ ว่าแต่ต้องเป็นกลุ่มของสามีแน่เลย" ฉันเบะมองตีตี้ เกลียดความบ้าผู้ชายของมันจริงๆ

ไม่นานก็เกิดเสียงเปิดประตูก่อนจะมีกลุ่มผู้ชายร่างสูงสี่คนเดินเข้ามา หนึ่งในนั้นมีพี่ติณเพื่อนของเขาและผู้ชายอีกคนที่ฉันไม่รู้จักเพราะไม่น่าจะอยู่ในกลุ่มพี่ติณ

"น้องๆทราบแล้วใช่ไหม ว่าวันนี้พวกพี่มาช่วยติวให้ งั้นพวกเรามาเริ่มกันเลย" พี่ไวน์พูดจบ

ผ่านไป สิบห้านาที ฉันนวดขมับตัวเองเพราะรู้สึกมึนพร้อมกับง่วง "แกไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย" ต้นหอมกระซิบฉันเบาๆ

"แค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ" ตุ๊บ เสียงวางหนังสือทำให้ฉันกับต้นหอมผละออกจากกันทันที

"พราวไหม เราขอนั่งตรงนี้ด้วยคนสิ พอดีมองโปรเจคเตอร์ไม่ค่อยเห็นน่ะ" พีทเพื่อนผู้ชายในห้องพูดขึ้น ฉันจึงพยักเป็นเชิงตกลง

"น้องๆ มองภาพนี้นะครับว่ามันคืออะไร" จึก จึก ฉันหันไปมองพีทที่สะกิดแขน

"เอ่อ พราวไหมทำไมเรารู้สึกว่ามีรุ่นพี่กำลังมองพวกเราอยู่เลยอ่ะ" ฉันขมวดคิ้วก่อนจะไปสบตากับร่างสูงที่ยืนกอดอกมองมาที่ฉันกับพีท

"พี่เขาอาจจะมองอย่างอื่นก็ได้" ฉันกระซิบพีทก่อนจะดีดไปนั่งตัวตรง

ฉันหันไปหาพีทอีกรอบก่อนจะเลิกคิ้วสงสัย "เราว่าไม่ใช่แล้ว พี่เขามองมาที่พวกเรา ดูดิตอนนี้ยังจ้องเหมือนจะฆ่าเรายังงั้นแหละ" ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะยกมือไปตบไหล่พีทเบาๆ คิดมากจริงๆ

"น้องคนที่คุยกันลุกมานั่งตรงนี้" และนี่คือเสียงพี่ติณที่พูดขึ้นก่อนจะมองมาที่พวกเราสองคน

"เห็นไหมล่ะ" ฉันพยักหน้าให้พีทก่อนจะยิ้มแห้งๆให้มัน

"น้องผู้หญิงลุกมานั่งตรงนี้" ฉันขมวดคิ้วเมื่อพี่ติณชี้ตรงหน้าเขาซึ่งมันไม่มีโต๊ะน่ะสิ

"แต่มันไม่มีโต๊ะนะ..." ตุ๊บ ครืด และฉันต้องกลืนคำพูดกลับคืนเมื่อเขายกโต๊ะมาวางไว้

"นี่ไงโต๊ะ รีบมานั่งสิ" ฉันเดินไปนั่งโต๊ะที่เขายกมาให้ ครืด ก่อนที่พี่เขาจะยกเก้าอี้มานั่งข้างๆ เอ่อ มานั่งแบบนี้ฉันจะเรียนรู้เรื่องไหมเนี่ย เกร็งไปหมดแล้วนะ

"พี่จะให้น้องพักเบรก ห้านาทีนะ" พี่ปลื้มพูดก่อนจะเดินมาหาฉันที่นั่งตัวเกร็งอยู่

"นางฟ้าของพี่ปลื้มไม่ไปพักเบรกเหรอครับ" ฉันส่งยิ้มแห้งๆให้พี่ปลื้ม จะไปยังไงคะ ก็เพื่อนพี่นั่งปิดทางออกหนูหมดเลย แถมยังจ้องหน้าหนูเหมือนจะฆ่าล้างโคตรยังงั้นแหละ

"คือหนูขอนั่งอยู่ในห้องดีกว่า แห๊ะๆ" พอพี่ปลื้มเดินออกไปไม่นาน พีทก็เดินมาหาฉันก่อนจะยื่นน้ำเปล่ามาให้

"เราซื้อมาให้นะ และจะมาขอโทษด้วย" พีทยื่นหน้ามากระซิบก่อนจะผละออก

"ขอบใจนะ" ฉันหยิบน้ำก่อนจะเปิดฝาแต่ หมับ!! จากน้ำเปล่าก็ถูกเปลี่ยนเป็นน้ำส้มทันที

"อะไรเหรอคะ" ฉันหันไปมองคนข้างๆ ซึ่งพบว่าเขากำลังดื่มน้ำเปล่าที่พีทซื้อมาให้

"แค่หิวน้ำเปล่า และก็ไม่ชอบน้ำส้ม"

"ไม่ชอบแล้วซื้อมาทำไมเหรอคะ" เขาไม่ตอบแต่กลับมองหน้าฉันซึ่งเป็นฉันที่ต้องก้มหน้าดูดน้ำส้มทันที เพราะฉันรู้ดีว่าไอ้สายตานิ่งๆแบบนี้มันอันตรายมากแค่ไหน

สองขาก้าวฉับ ฉันกับเพื่อนเดินเพื่อไปหาข้าวกินหลังจากที่ต้องนั่งเกร็งจนจบค่าบ "แก ตรงนั้นเขาเป็นไทยมุงอะไรอ่ะ" ฉันมองไปตามต้นหอมชี้ก็พบกับคนจำนวนมากมุงอะไรสักอย่าง

"ไม่มีอะไรหรอกมั้ง ไปกินข้าวกันเถอะ" หมับ!!! แขนฉันถูกจับโดยเพื่อนทั้งสองก่อนพวกมันจะลากพาเดินไปตรงวงล้อม

ตุ๊บ ผลัวะ กรี๊ด เมื่อฉันเดินไปไม่นานก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน และฉันต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นพี่ติณกับพี่ตะวันกำลังต่อยกันอยู่

"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย" ฉันมองไปที่ผู้ชายสองคนซึ่งมีแผลไม่ต่างกัน ก่อนที่จะมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาห้ามพี่ติณเอาไว้

"ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นพี่ฟ้าแฟนเก่าพี่ติณแน่เลย" ฉันเลิกคิ้วก่อนจะมองตีตี้

"ไอ้พราวกูขอโทษนะ" ฉันอ้าปากค้างก่อนจะมองไอ้เพื่อนตัวดีที่มันผลักฉันเข้ามาในวงล้อม สายตาทุกต่างจับจ้องมาที่ฉัน แล้วมันผลักฉันเข้ามาทำไมเนี่ย

"พราวไหม" ฉันหันไปหาพี่ตะวันที่กำลังพยายามพยุงตัวเองลุก

"พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" เมื่อเห็นดังนั้น ความมีศีลธรรมอันดีงามก็บังเกิด ฉันเดินไปช่วยพี่ตะวันพร้อมกับประคองพี่เขาไว้ เงยหน้ามองร่างสูงตรงหน้าก็พบว่าเขากำลังมองฉันอยู่ พวกเขาทะเลาะกันเรื่องอะไรนะ

"กูยอมรับว่ากูทำแบบนั้นกับฟ้าจริงๆ " พี่ตะวันพูดก่อนจะมองไปที่พี่ติณ

"ไอ้ชั่วเอ้ย"

"หยุดนะ นี่มันในมหาลัยนะคะ" ฉันเดินมาบังพี่ตะวันเมื่อเห็นพี่ติณกำลังเดินมาจะต่อยพี่ตะวัน พี่ติณชะงักก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งงัน

"ทำไม เป็นห่วงมันเหรอ" ฉันขบกรามแน่นก่อนที่จะมองพี่ติณ

"ใช่ค่ะ" คำตอบของฉันทำให้พี่ติณเค้นหัวเราะก่อนจะเดินออกไปโดยมีพี่ฟ้าเดินไปตาม ทำไมฉันต้องมายุ่งเรื่องชาวบ้านด้วยเนี่ย

"พี่ตะวันโอเคไหมคะ" พี่เขาพยักหน้าเบาๆก่อนที่ฉันจะช่วยประคองเขาไปนั่งที่โต๊ะ ฉันมองหน้าพี่ตะวันซึ่งพี่เขากำลังไม่โอเคสักเท่าไหร่

"พราวรีบไปหาไอ้ติณเถอะ" ฉันขมวดคิ้วทันที

"ทำไมพราวต้องไปหาเขาด้วย" เขาก็มีพี่ฟ้าอยู่แล้วนี่ แล้วฉันจะหงุดหงิดทำไมเนี่ย

"ไปเถอะ ตอนนี้มันคงต้องการให้พราวอยู่กับมันมากที่สุด" ทำไมเขาต้องการให้ฉันอยู่กับเขาด้วยละ

"แต่พี่...ค่ะ" ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะลุกเดินออกไป

ใจหนึ่งก็นึกสงสัยว่าพวกเขาสองคนต่อยกันทำไม ใจหนึ่งก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของชาวบ้าน แต่อีกความรู้สึกที่อยากรู้ก็ดันเข้ามาแทรกแทรง ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องหนึ่งซึ่งเห็นพี่ติณนั่งกอดกับพี่ฟ้าอยู่ พลอยทำให้ความเกิดความนึกคิดบางอย่าง ทำไมถึงรู้สึกเจ็บที่ก้อนเนื้อข้างซ้ายละ "เอ้า พราวไหมมาหาไอ้ติณเหรอ" เสียงพี่ปลื้มที่ดังมากจากข้างหลังทำให้พี่ติณหันมามองฉัน

"พราวแค่เดินผ่านมาน่ะค่ะ ขอตัวนะคะ" พี่ตะวันโกหกชัดๆ ไหนบอกว่าเขาต้องการฉัน ดูจากท่าทางแล้วเขาต้องการพี่ฟ้ามากกว่า ใช่ ก็คนสำคัญของเขานี่

"อ้ะ" ฉันเซไปตามแรงดึงของใครบางคนก่อนจะไปชนกับแผงอกแกร่ง

"มาทำอะไรที่นี่" ฉันไม่ตอบแต่พยายามแกะมือของเขาออก

"ปล่อยนะคะ" นอกจากเขาไม่ปล่อยแล้วยังกระชับกอดฉันแน่นขึ้นอีก หมับ!!! พี่ติณปล่อยกอดฉันก่อนจะจูงมือฉันไปที่รถของเขา

"พี่จะพาหนูไปไหน" ฉันไม่น่าถามเขาเลย ถามไปก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี

รถที่มาจอดอยู่คอนโดของเขา ห้ะ คอนโด เขาพาฉันมาที่นี่ทำไม "ลงมา" ฉันส่ายหน้าพร้อมกับที่คาดเข็มขัดนิรภัยแน่น

"จะลงดีๆหรือจะให้อุ้ม" พรึบ!! และฉันต้องเบิกตากว้างเมื่อพี่ติณอุ้มฉันพาดบ่า

"พี่ปล่อยหนูนะ" ปัง เสียงปิดประตูดังขึ้น ตุ๊บ พี่ติณวางฉันบนโซฟาก่อนจะถอดเสื้อช็อปของเขาออก

"พะ พี่ถอดเสื้อทำไม"