Love the media : 11
1431 คำ
ฉันเดินขึ้นห้องมาแบบ งงๆ จู่ๆ ไอ้พี่ติณก็โมโหเรื่องอะไรก็ไม่รู้ พอมาส่งฉันถึงคอนโดปุ๊ปพี่เขาก็ออกรถเลย ฉันนี่แทบจะบอกขอบคุณเกือบไม่ทันแน๊ะ
TT_tt: ชะนีทั้งหลายฉันรออยู่ที่ผับแล้วนะ รีบๆเสด็จมาไวๆ
Hom_yy: แม๋ ไวกว่าเพื่อนเลยนะ
Phrew_mm: แกฉันขอโทษ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่
TT_tt: งั้นก็นอนพักผ่อนเถอะ
ฉันกดปิดโทรศัพท์ก่อนจะล้มตัวนอน สงสัยจะไม่สบายอีกแล้วล่ะ สงสัยจะเป็นไข้ทับระดู เพราะตอนนี้รู้สึกปวดท้องน้อยสุดๆ และเวียนหน้า
แค่ก แค่ก ฉันเดินเข้ามหาลัยด้วยสุขภาพที่ไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่ จริงๆก็อยากจะลาหยุดนะแต่เพราะว่าวันนี้ต้องเข้าประชุมเชียร์ก็เลยไม่อยากขาด ฉันเดินไปยั่งข้างๆต้นหอมกับตีตี้ก่อนจะซบไหล่ตีตี้
"แกไม่สบาย จะมาทำไมฮะชะนีน้อย"
"พวกคุณนั่งแบบเงียบๆไม่เป็นหรือไงครับ" ฉันดีดมานั่งตัวตรงเพราะรู้สึกขนลุกเมื่อได้ยินเสียงนี้ โชคดีวันนี้ฉันไม่ได้ใส่แมสเพราะกลัวเจอวิ่งรอบสนามอีก
"วันนี้จะมีรุ่นพี่มาสอนเพลงเชียร์พวกคุณ ห้ามเล่น ห้ามดื่อ เข้าใจนะครับ" อ่า ว่าแต่พี่เขามองมาที่ฉันทำไมกัน
"เข้าใจครับ/ค่ะ" ไม่นานพี่ติณก็เดินออกไป ก่อนที่รุ่นพี่ผู้หญิงจะแจกเนื้อเพลง ไม่นานพวกเราก็ฝึกร้องเพลงโดยไม่มีใครเล่น
"โอ้ย" ฉันนิ่วหน้าเพราะรู้สึกปวดท้องมากๆ เรื่องนี้ผู้หญิงจะเข้าใจดีเวลามีประจำเดือนและมีไข้ทับระดูมันทรมานแค่ไหน ซึ่งบางคนรุนแรงจนต้องไปพบแพทย์
"ไอ้พราว แกไหวนะเว้ย ให้ฉันบอกรุ่นพี่ให้ไหม" ต้นหอมทักขึ้นเมื่อมันเห็นว่าฉันอาการไม่ค่อยดี
"ไม่เป็นไร อีกไม่นานก็จะได้เลิกแล้ว"
"แก ตั้งอีก 1 ชั่วโมงเลยนะ" ฉันว่าน่าจะทนได้อยู่
ผมยืนมองรุ่นน้องที่กำลังซ้อมเพลงเชียร์ก่อนจะไปสะดุดกับใครคนหนึ่งซึ่งเธอก็คือพราวไหม ทำไมวันนี้น้องไม่ค่อยสดชื่นเลย แถมยังหน้าซีดอีก จะว่าไปผมก็ยังโกรธน้องไม่หายเหมือนกัน ทำไมน้องต้องไปสนิทกับไอ้ตะวันขนาดนั้นด้วย ทั้งๆที่ผมห้ามแล้ว แล้วผมจะโมโหทำไมเนี่ย
"พี่คะ เพื่อนหนูปวดท้องแบบผู้หญิงน่ะค่ะ" ผมขมวดคิ้วเมื่อเพื่อนของพราวไหมลุกขึ้นก่อนจะบอกว่าพราวไหมปวดท้อง แล้วไอปวดท้องแบบผู้หญิงมันคืออะไร
"น้องทนก่อนนะ อีกไม่นานก็จะเลิกแล้ว" ลิตาที่พูดกับพราวไหมก่อนที่ผมจะมองหน้าน้องซึ่งพบว่าท่าทางเหมือนจะไม่ไหว
"พาเพื่อนไปนั่งที่โต๊ะ" ผมบอกเพื่อนของน้องก่อนที่ลิตาจะมองมาที่ผมซึ่งไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ก่อนที่เธอจะหันหน้าหนี ผมไม่สนใจหรอกนะ ก็แค่คู่นอน
"ไม่สบายทำไมไม่นอนพัก" น้องเงยหน้ามองผมก่อนจะส่งยิ้มให้
"พราวแกดื่มน้ำอุ่นๆก่อน ถ้าไม่ไวจริงๆเดี๋ยวฉันพาไปหาหมอ" ผมมองน้องที่กำลังดื่มน้ำอุ่นก่อนจะหันไปหาเพื่อนของเธอ
"น้องไปเข้าเชียร์ได้แล้ว เดี๋ยวพี่ดูแลเพื่อนน้องเอง"
"แต่ ก็ได้ค่ะ" ไม่นานเพื่อนน้องก็เดินออกไป ก่อนที่ผมจะนั่งลงข้างๆน้อง
"ปวดท้องมากไหม ไปหาหมอไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่อยากขาดเชียร์" เห้อ ผมถอนหายใจกับความดื่อของน้อง ก่อนจะจับมือน้องให้ลุกขึ้น ซึ่งพบว่าตัวร้อนมาก ก่อนจะยื่นมือไปแตะหน้าผากน้องซึ่งทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย
"ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้ทำไมไม่ไปหาหมอ" เธอไม่พูดอะไรแล้วก้มหน้าลง
"พี่จะพาหนูไปไหนคะ"
"ไปหาหมอ"
"แต่หนูต้องเข้า..."
"เดี๋ยวฉันจัดการเรื่องเข้าเชียร์ให้ ตอนนี้ไปหาหมอก่อน" ผมรีบพูดตัดบทเธอทันที
"ไอ้ไวน์กูฝากดูทางนี้ด้วยนะ" ผมหันไปบอกเพื่อนก่อนจะจูงมือพราวไหมไปที่รถ
ตึก ตึก ฉันเดินตามพี่ติณเข้าโรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งดูใหญ่โตมาก น่าจะเป็นพวกคนรวยถึงจะเข้าได้ เพราะดูไปแล้วค่าใช้จ่ายต้องแพงแน่ๆ ขนาดฉันมีเงินยังรู้สึกว่าไม่ควรเข้าโรงพยาบาลนี้เลย
"สวัสดีค่ะ มาหาคุณหมอต้าเหรอคะ" ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อพยาบาลยกมือไว้พี่ติณ ว่าแต่หมอต้าคือใครกัน
"เปล่าครับ" ฉันส่งยิ้มให้พยาบาลสาวซึ่งเธอกำลังมองฉันอยู่ ก่อนเธอจะส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"แฟนไม่สบายหรือเปล่าคะ" ห้ะ แฟน
"ไม่ชะ...."
"ครับ แฟนผมปวดท้อง คุณช่วยหาหมอผู้หญิงมาให้หน่อยได้ไหมครับ" และฉันต้องกลืนทุกคำพูดกลับคืนเมื่อเขาพูดตัดบท และไอ้ที่น่าตกใจมากกว่านั้นก็คือเขาบอกพยาบาลคนนั้นว่าฉันเป็นแฟน
"ได้ค่ะ งั้นคุณติณเชิญรอที่ห้องได้เลยค่ะ" พี่ติณพาฉันมานั่งอยู่ที่ห้องหนึ่งซึ่งมีเขานั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะมีบุคคลใหม่เดินเข้ามา
"ปวดท้องประจำเดือนหรือเปล่าครับ" ผู้ชายร่างสูง ถึงจะมีอายุมากแต่ก็ยังหล่อ มานั่งตรงข้ามกับฉันก่อนที่จะถามอาการของฉัน
"ป๊า ผมบอกให้หมอผู้หญิงมาตรวจไม่ใช่เหรอ" เดี๋ยว พี่เขาเรียกผู้ชายคนนี้ว่าป๊า งั้นก็แปลว่าเขาเป็นพ่อของพี่ติณน่ะสิ
"หมอหญิงเธอติดคนไข้อยู่ ป๊าก็เลยมาแทน" คุณหมอพูดกับพี่ติณก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน
"เอ่อ คือหนูน่าจะไปไข้ทับระดูน่ะค่ะ" คุณหมอพยักหน้าก่อนจะเดินมาจับท้องของฉัน
"ป๊าๆ ทำไมต้องจับท้องด้วย" จู่ๆ พี่ติณก็ทักขึ้นทำให้คุณหมอชะงักทันที
"ฉันจะตรวจดูว่าแฟนแกเจ็บตรงไหนบ้าง มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า" เอ่อ ทุกคนกำลังเข้าใจผิดอยู่นะคะ หนูไม่ได้เป็นแฟนเขา
"หนูไม่ได้เป็นอะไรมากนะ เดี๋ยวพ่อจะให้ไอ้ลูกชายขี้หวงพาไปรับยานะ" ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆส่งไปให้
"เอ่อ ที่จริงหนูกับพี่ติณมะ..."
"งั้นผมกลับก่อนนะครับป๊า" ยังไม่มันจบประโยคพี่ติณก็พูดแทรกก่อนจะจูงมือฉันไปรับยา
เอี๊ยด รถที่เคลื่อนตัวมาจอดอยู่ที่คอนโดหนึ่ง ก่อนจะพบว่ามันไม่ใช่คอนโดของฉัน "พี่ นี่มันไม่ใช่คอนโดหนูนะคะ" เขาไม่พูดอะไรก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วจูงมือฉันให้เดินตาม เอ่อ ทำไมฉันรู้สึกว่ามันแปลกๆนะ
ติ๊ง ประตูลิฟต์เปิดออกก่อนที่พี่เขาจะพาฉันเดินไปหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง "พี่ นะ หนูพึ่งคิดได้ว่าหนูยังได้กินข้าว งั้นหนูขอตัวไปซื้อข้าวก่อนนะคะ" หมับ!! ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกแต่ต้องชะงักเมื่อพี่เขาจับมือฉันไว้
"ไม่ต้อง เธอไม่สบายอยู่ เดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้" ไม่รอช้าพี่เขาก็เปิดประตูก่อนจะพาฉันเข้าไปในห้อง
"รออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันมา" รอก็โง่นะสิ จู่ๆ พาฉันเข้าห้องแบบนี้ ฉันก็กลัวนะ
"อ้อ ถ้าคิดจะหนีออกไป ฉันไม่รับรองความปลอดภัยนะ" อึก ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ก่อนจะหันไปดูทีวีที่เขาเปิดไว้ ก่อนที่ทุกอย่างจะวูบดับไป
ฉันตื่นลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมาสัมผัสที่แขน ก่อนที่จะพบผู้ชายคนหนึ่งกำลังเช็ดตัวให้ฉันซึ่งเขาก็คือพี่ติณ
"ตื่นแล้วเหรอ"ฉันกระพริบตาปริบๆ ก่อนที่จะดึงผ้าห่มมาปิดเรือนร่างตัวเองซึ่งพบว่ายังไม่มีร่องรอยการถอด เห้อ โล่งอก
"หึ ฉันไม่รังแกคนป่วยหรอกน่า ตื่นแล้วก็มากินข้าวกินยา"
- ผู้เขียน
