รสิตาอึกอัก ก่อนค่อยๆ เอนกายพิงซบอกหนา เธอสูดปากอย่างรัญจวนเพราะเขาลูบปลายนิ้วเล่นบนเกสรดอกไม้ชุ่มฉ่ำไม่เลิกรา แต่ก็รู้ดีว่าคนอย่างอัลเบอร์โตถ้าอยากได้อะไรต้องได้ อยากรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้ มิหนำซ้ำยังจับโกหกเก่งเสียด้วย เธอคงจำเป็นต้องสารภาพความจริง
แม้จะไม่รู้ว่าผลลัพธ์จะออกมาหัวหรือก้อยก็ตาม...
“สำหรับคุณชาย” เธอถามเสียงพร่า ส่วนหนึ่งด้วยความเสียวซ่าน อีกส่วนด้วยความน้อยใจ “ฉันเป็นอะไรคะ”
อัลเบอร์โตชะงักมือ เขาไม่ใช่คนโง่ และเขารู้ว่าเธอหมายความว่าอย่างไร
แต่มันน่าโมโหตรงที่ เขาตอบเธอไม่ได้นี่สิ!
“เธอก็เป็นเธอไง” เขาเลื่อนมือออกจากความอิ่มนุ่มมากอดเอวบางอย่างแนบชิด “รสิตา โรส มอนตาเล นั่นไม่ใช่เธอหรอกเหรอ”
รสิตาเม้มปาก น้ำตาร่วงเผาะสู่อกเขา
“ฉันหมายความว่า” เธอเอ่ยเสียงสั่นเทา “ฉันเป็น ‘อะไร’ สำหรับคุณชายคะ”
ร่างบอบบางสะท้านด้วยความเศร้า
“นางบำเรอ... คือฐานะของฉันใช่ไหมคะ”
อัล
