ตอนที่ 5
ว่าจะไม่แล้วนะ
"ใครพูดว่าแค่ปาก ไม่เห็นจำได้"
ปากพูดสองเท้ามันก็ขยับเดินตามคนที่กำลังจะขยับหนี มือหนาปลดกระดุมเสื้อของตัวเองไปด้วยท่าทีที่ไม่ได้เร่งรีบอะไร ดวงตาคู่คมจับจ้องยังคนกำลังจะกลายเป็นของเล่นชั่วคราวของเขานิ่งอย่างเดาอารมณ์ที่แท้จริงไม่ได้
"แต่ฉันไม่พร้อม ถือว่าเราทำข้อตกลงกันสำเร็จแล้วไม่ใช่เหรอ!"
ชมพูแพรเถียงขาดใจพร้อมทั้งหาจังหวะจะกระโจนหนีลงเตียงกว้างที่ถูกดักเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะหลีกหนีพ้นเงื้อมมือของอีกฝ่ายได้ดั่งคิด เมื่ออีกเพียงแค่อึดใจต่อมาร่างบางแต่อกอวบอิ่มถูกคนเอาแต่ใจรวบรัดเอาไว้แล้วจับกดจนจมหายไปกับเตียงนอนอีกครั้ง
"ชู่ว์ เดี๋ยวฉันแถมทิปเพิ่มให้ เป็นเด็กดีซะสิ"
ปากเล็กที่พยายามจะประท้วงไม่สามารถเปล่งประโยคตามใจนึกได้ในนาทีต่อมา เมื่อคนตัวโตประกบจูบมายังริมฝีปากของเธอด้วยความเร็ว จังหวะการดูดดุนและเม้มขอบปากบนล่างถี่ ๆ นั้น เรียกความรู้สึกแป
