บท 3
3066 คำ
[SPEAK PART :: KENTA]
เด็กน้อยงั้นเหรอ?
เฮอะ!
เด็กนั่นทำให้ผมอยากจะบ้าตาย และดูเหมือนเขาจะพอใจกับการที่ได้กวนประสาทผมอย่างมาก ผมอุตส่าห์หนีมาสูบบุหรี่เงียบๆ คนเดียวในห้องน้ำรอเสื้อแห้ง แต่ภาพท่าทีที่ผยองของคนตัวเล็กมันทำให้ผมรู้สึกหัวร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ปกติผมไม่ชอบกินเด็ก มันหลอกง่ายเกิน บางทีก็ใสเกินไป แต่กับเจ้าดื้อนี้เลือดลมมันร้อนรุ่มอยากปราบเด็กดื้อซะให้เข็ด เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าสาดน้ำใส่หน้าผมเลยสักคน แต่เด็กนี่ทำได้ โคตรสุดยอด ถือว่ากล้ามากและกันที่เหยียบหนวดเสือได้
กระตุกหนวดพี่แบบนี้ จะไม่รับผิดชอบก็ยังไงอยู่ถูกไหม
“มาทำอะไรตรงนี้วะเพื่อน เสื้อผ้าไม่ใส่ด้วย”
“รับลมมั้งไอ้สัสถามได้ นู่นดูเสื้อกู”
ผมพยักเพยิดให้มันมองเสื้อที่ตากพาดอยู่บนเชือกห้อยต่องแต่ง ก่อนจะขยี้บุหรี่จนควันดับและโยนมันลงถังขยะให้เหมือนกับช็อกโกแลตเมื่อเช้าไปซะเลย ผมก็เเค่อยากให้บางอย่างตอบเเทนที่อุตส่าห์มาช่วยเก็บร้านหรือทำความสะอาดร้านบ้าง เเต่ผมไม่อยากบอกหรอกว่าของนั่นมันมาจากผมเพราะถ้าเขารู้เขาไม่รับมันเเน่ ผมเองก็ไม่อยากจะบอกอยู่เเล้วเเค่เขากินมันเเล้วชอบผมก็โอเคเเล้วล่ะครับ
"เเหม่ กูก็นึกว่ามาเเก้ผ้ายั่วสาว"
"พ่อมึงเหอะ"
เพื่อนผมที่หน้าตากวนส้นตีนหน่อยๆ มันชื่อ สายหมอย เอ้ย สายหมอก เออเอาเข้าจริงแก๊งเราก็จัญไรกันแบบนี้ทุกคนอะ
ความหื่นไม่ฝืนธรรมชาติเป็นสิ่งที่มีเสน่ห์สำหรับผมครับ
"มันก็ช่วยไม่ได้น่ะน๊า เสือกไม่บอกว่าของมึง.. เด็กมันห้าวเว้ย"
“ไอ้ห่าหนิ เพื่อนกูจริงเปล่าวะ สะใจจังนะที่กูมายืนถอดเสื้อแบบนี้เนี่ย” ผมหันไปว่ามันทันที ตอนนี้ผมไม่สบอารมณ์ขั้นสุดบอกเลย ยิ่งเห็นหน้ากวนๆ ของไอ้ห่านี่มันแล้วทำให้ผมนึกถึงไอ้เด็กแสบนั่น คันไม้คันมืออยากทำโทษเด็กสักครั้ง
“เพื่อนมึงสิวะ เพื่อนกันมาตั้งหลายปี”
“เหอะ”
“ฮอตใหญ่แล้วนะมึง ดูเพจเอาไปลงดิคนแชร์เป็นพันๆ อีห่า”
“อีห่าเหี้ยอะไรของมึง”
“อ่อ กูทดสอบเป็นป้าข้างบ้านว่ะ เห็นแกอุทานบ่อยๆ แต่ช่างเถอะ นี่เว้ยเพจที่เอารูปมึงไปลง.. ดังกระฉ่อนแบบนี้สาวมาไม่ขาดสายเว้ย”
มันว่าเสียงดูตื่นเต้น หน้าตาแม่งตื่นเต้นกว่าผมเองซะอีก ที่จริงผมก็เฉยกับเรื่องพวกนี้นะ พวกเขาเหมือนโรคจิตบางคนผมว่า ขนาดผมเข้าห้องน้ำยังเคยมีคนมาแอบถ่าย เอาจริงแอบหลอนจิตเหมือนกัน แต่ผมบอกไปแล้วว่าถ้าอยากเห็นของจริงให้ไปหาผมที่ห้อง เดี๋ยวจัดเลย!
ผมมองเพจบนโซเชียลที่มีคนแชร์ต่อเนื่อง เป็นรูปที่ผมอ่อยถอดเสื้อเมื่อเช้านี่เอง ที่จริงไม่ได้อยากจะโชว์หรอกอยากจะแกล้งเด็กนั่นต่างหาก
ทำเจ็บแสบไว้เยอะนะ เอาคืนนิดๆ หน่อยไม่เห็นเป็นไร
ผมเห็นแววเขานะในการเป็นเชฟทำขนม ในเวลาเรียนตั้งใจดีมาก เสียอย่างเดียวชอบเถียงผมเนี่ยแหละ ถ้าไม่อคติกับผมนะ ป่านนี้เก่งไปนานแล้ว โธ่! อีกอย่างผมเห็นเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกันหรอก เกรดก็ห่วยขั้นเทพจากที่ก้านพลูบอกมา ผมก็เเค่อยากยื่นมือไปช่วยสอนเเค่นั้นเอง
ผมรู้อยู่หรอกว่าใครชอบหรือไม่ชอบขี้หน้า เเต่ทำยังไงได้เราไม่สามารถบอกให้คนทั้งโลกมารักเราหรือเข้าใจความเป็นเราหรอกครับ เพราะงั้นก็ใช้ชีวิตเราให้เต็มที่ดีกว่า
“ช่างดิ กูไม่แคร์โลกมึงก็รู้”
“แต่ถ้าเป็นน้องเปามึงแคร์ใช่ป้ะ” มันว่าแล้วหัวเราะผมใหญ่ ไอ้ห่าหนิมึงไปโดนตัวไหนมาวะ
“พูดเหี้ยอะไรไม่เข้าหู ไปไกลส้นตีนกูเลย” ผมว่าก่อนจะยกเท้าทำท่าจะถีบแม่ง
“นี่หมอกเอง เพื่อนเคนนะครับ แล้วไอ้โฮมได้เอาของไปให้น้องเขาปะวะ”
“ให้ ช่างแม่งเหอะ พูดละของขึ้น”
ผมพูดอย่างหัวเสีย ช็อกโกแลตที่ผมตั้งใจทำให้กล่องเบ้อเริ่มเทิ่มให้เพราะคิดว่าน้องมันน่าจะชอบ เห็นเมื่อวานกินใหญ่ อย่างที่บอกเหตุผลไปนั่นเเหละครับเพื่อตอบเเทนที่ช่วยร้านผม ถ้ามาจากผมเขาก็ไม่รับอยู่ดี ผมถึงให้ไอ้โฮมเอาไปให้ แต่คำพูดที่ไม่น่ารักแบบนั้นทำเอาผมควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จริงๆ
เด็กน้อยงั้นเหรอ? เหอะ! ยังไม่เคยโดนพี่เคนสอยรู้ได้ไงวะว่าเด็กน้อย และการที่เด็กคนนั้นผยองขนาดนี้ ผมก็เลยอยากจะสั่งสอนขึ้นมาซะให้เข็ดราบ
จะกำราบเสืออย่างผม ..มันไม่ง่ายเหมือนปอกกล้วยหรอกครับ ฮึ!
"เเล้วมึงจะทำอะไรเด็กนั่นวะ.."
"ไม่รู้ว่ะ ..เเต่กูว่ากูมีเเผน"
"เเล้วน้องพลูมึงล่ะ"
"คนนั้นเเหละที่กูห่วงที่สุด.."
"ทำไมวะ"
"เมื่อวานน้องเเพรมาหากูบอกว่าโดนลอบทำร้ายอีกเเล้ว"ผมบอกสีหน้าเคร่งเครียดเต็มที บอกตามตรงเลยนะว่าผู้หญิงที่เข้าใกล้ผมเป็นอันตรายกันเเทบทุกคนซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม เเต่ผมสงสัยเธอคนนี้เเค่คนเดียว
"เเล้วมันเกี่ยวอะไรกับก้านพลู น้องมันก็ดูไม่มีพิษมีภัยนี่หว่า.."
"ไม่รู้ว่ะ... เเต่กูมั่นใจว่าคนร้ายอยู่ไม่ไกลจากกูเเน่นอน"
ตกเย็น
ผมสวมแจ๊คเก็ตหนังสีดำพร้อมกับสวมหมวกและถุงมือ ไอ้หมอกกับไอ้โฮมก็เหมือนกันสามชายซิ่งกลับบ้นล่ะวันนี้อาจารย์ปล่อยช้ามาก เห็นพวกผมหล่อเเล้วจะกักตัวกันเเบบนี้ไม่ได้นะจารย์ - -
ป่านนี้อั่งเปาน่าจะไปรอผมที่ร้านแล้วล่ะ ผมเปิดร้านเบเกอรี่พวกชีสเค้กอะไรพวกนี้อะ ผมเป็นคนที่ขาดหวานไม่ได้ล่ะมั้ง
“ไอ้โฮม งานวันเกิดมึงนี่จะจัดที่ผับหรือที่ร้านไอ้เคนมัน”
“เดี๋ยวๆ ไอ้เหี้ย ร้านกูต้องทำมาหากิน” ผมแย้งใหญ่ ผมพึ่งคิดสูตรช็อกโกแลตให้มันไปเมื่อวันก่อนนี่เอง ไอ้โฮมแม่งติสก์ไม่เชิงบ้าขนาดนั้นหรอก แต่แม่งไม่แคร์โลกหนักกว่าผมเยอะ ดูตัวอย่างเมื่อเช้าเป็นต้นนะครับ -*-
"กูไม่ทำร้านมึงพังหรอกน่า"ไอ้โฮมมันว่า
"น้อยไปสิมึงอะ เมาเเล้วเหมือนชาวบ้านเขาที่ไหน"
"มึงนี่จะใจร้ายกับเพื่อนเเบบกูมากไปเเล้วนะเคนตะที่รัก~"ไอ้โฮมมันว่าไม่พอ มันยังเอาหน้ามาถูเเขนผมเหมือนลูกควายอ้อนอีกต่างหาก โชคดีที่มันมีเมียเป็นตัวเป็นตนของมันเอง ไม่งั้นผมคงคิดว่ามีรับอยู่ในกลุ่มเราด้วย ไอ้ห่าหนิทำอะไรไม่เกรงใจสาวๆ ที่เดินผ่านเลยฉิบหาย!
"พอเลยไอ้สัสโฮม พ่อมึงตาย"
"ใจร้ายจังที่รัก"
"ที่รักพ่องงง! "
"พอทั้งสองตัวเลย มึงไปชวนไอ้สองตัวที่เหลือด้วยล่ะไอ้เคน"
เเละเเล้วบทรักที่กำลังจเร่าร้อนก็สิ้นสุดลงด้วยน้ำเสียงจากเบื้องบนอย่างไอ้หมอกยืนมองผมตาขวางเชียว เเหม่เพื่อนเเค่หยอกเพื่อนเองไม่เป็นอะไรหรอกหน่า เเต่ถ้าได้ลองเสียบเพื่อนอันนี้ท่านเคนก็ไม่ปฏิเสธ ฮ่ะๆ ๆ
ล้อเล่นน่ะครับ ^^
"ครับพ่อ"ผมพูดเเหย่ไอ้หมอกมัน
"สรุปจะไปจัดงานเลี้ยงมึงที่ไหนวะ"โฮมมันว่า
"งั้นไปจัดที่ห้องกูก็ได้ คอนโดกูว่าง"ไอ้หมอกมันเสริม
"เออ"ผมตอบกลับ ก่อนจะก้าวขึ้นไอ้ชาติชายลูกรักของผม ถอยเงินสดซะด้วย เเต่เงินผมเองทั้งนั้นเเหละ ผมทำงานเก็บเงินซื้อเองหมด เพราะอะไรทำไมผมถึงต้องเหนื่อยขนาดนี้ เพราะว่าเวลาขอเงินเเล้วพ่อเเม่ไม่เคยให้เลยต้องหาเงินเองครับ = ='
"จุ๊กกรู้น้องพลอยหน้าตาดูอวบอึ๋มนะครับ"
ผมเเค่นหัวเราะในลำคอมองไอ้หมอกมันเเซวสาว เเต่เเม่งไม่ทันได้ดูเลยว่าผัวเขาเดินตามหลังมาเเล้วนั่น สงสัยมันอยากจะกินยำตีนเป็นอาหารมื้อเย็น โธ่ๆ ๆ
"อวบอิ่มหรือเปล่าไอ้สัส อึ๋มนั่นใช้กับนม"ไอ้โฮมมันว่าเเล้วก็สวมหมวกกันน็อกหน้าตาเฉย ไอ้สีหน้าเรียบๆ ของเเม่งนี่เเหละ สิ่งที่ใช้เรียกตีนชั้นดี
"ยุ่งอะไรกับเมียกูวะ"
"เวรเเล้วไหมล่ะมึง ..เสือกหาเรื่องอีก"ผมนั่งเท้าเเขนบมบิ๊กไบค์คู่ใจมองไอ้ร่างยักษ์กำลังเดินโอบน้องอึ๋มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเเรงเเค้น
ส่วนพวกผมเองก็ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเเต่อย่างใด ปกติก็หาตีนกินกันเเบบนี้ทุกวันอยู่เเล้ว เเต่สงสัยเรื่องนี้ไอ้หมอกมันคงไม่รู้ว่าน้องอึ๋มเขามีผัวเเล้วมั้งเนี่ย พวกผมไม่ยุ่งหรอกครับคนมีเจ้าของ ถ้ามีเเล้วบอกโสดอันนี้ถือว่าอนุโลม
"เเล้วกูจะรู้ไหมล่ะครับว่านั่นเมียมึง เห็นเดินมาคนเดียว"
"ไอ้หมอกใจเย็นเว้ย"ผมห้ามมัน เเต่ถ้าว่าเสียงผมมีค่ากับมันไหม บอกเลยว่าไม่ อืม.. -.-
"ไอ้เหี้ยนี่มึงกวนตีนกูหรอวะ"
"กูกวนเหี้ยอะไรมึง ถ้ากูรู้ว่ามีผัวเเล้วกูก็ไม่เเซวปะวะ เสล่อ"
นอกจาก อีห่า ในวันนี้ที่ผมได้เรียนรู้จากไอ้หมอกมันเเล้ว เสล่อ ก็เป็นอีกหนึ่งคำที่ผมควรจะบันทึกเอาไว้ในไดอารี่เพื่อจารึกว่าเพื่อนผมมันปากร้ายกว่าหมาข้างบ้านเเค่ไหน
อันตรายฉิบหายคนรอบตัวไอ้เคนเนี่ย
ผมมองมันทั้งสองตัวจ้องหน้ากันไปมา สลับกับน้องอึ๋มที่ชีดูจะมีอารมณ์ขันที่เห็นผู้ชายสองคนกำลังจะกัดกันเพื่อเเย่งเธอ เเต่หารู้ไม่ว่าไอ้หมอกมันเเค่เสี่ยนเเกว่งปากหาตีนเท่านั้นเอง ส่วนไอ้โฮมมันก็ทำหน้าเบื่อโลกใส่หูฟังเเล้วฟังเพลงในโลกส่วนตัวของมันไปเรื่อย
"มองหน้ากูหาพ่อมึงหรอ! "
"อย่าเเตะต้องเพื่อนกู ..ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน"
"ไอ้โฮมใจเย็นนะมึง"
ผมพยายามเกลี่ยกล่อมไอ้โฮมมันให้วางปืนลง ถึงผมจะรู้ว่ามันปืนปลอมก็เถอะ ตำรวจมามีฉิบหายกันไปข้าง ณ จุดนี้ไอ้ร่างยักษ์มันตัวใหญ่กว่าผมเหลือเกิน บอกตามตรงถ้าสู้ด้วยมือเปล่ามันบดกระดูกผมเละเเน่อะ เห็นเเบบนี้นึกถึงอั่งเปายังไงชอบกล พวกชอบใช้กำลังเนี่ย ฮึๆ
"ไสหัวไปซะไอ้สัส ไม่อยากมีเรื่อง"
ผมกลั้นขำมองหน้าไอ้โฮมที่มันกำลังทำเหมือนตัวเองเป็นฮีโร่ปกป้องเหล่าร้ายที่ตามรังควาน เฮ้อ ผมล่ะปวดหัวกับพวกมันจริงๆ ไอ้หมอกนี่ก็นั่งลอยหน้าลอยตาใส่เขาอีก เเต่ถ้าไอ้นั่นมันเข้ามาผมว่าไอ้หมอกก็คงซัดเหมือนกันเเหละ
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง"มันชี้หน้าไอ้หมอกเเต่สายตานี่สั่นระริก ท่าทางจะกลัวปืนปลอมไอ้โฮมมันเเหงเเก๋
"รีบมาเอาคืนนะครับ"
"เดี๋ยวก็ได้ตายทั้งหมู่คณะหรอกได้สัส ไม่เข้าเรื่องนะมึง.."ผมพูดพลางทำท่าเชือดคอให้มันดู เเต่สายตาผมกลับหันไปเห็นร่างเล็กขาวๆ ที่คุ้นตาเอาซะก่อน ไอ้เด็กเเสบมันกำลังเดินออกมาหน้าตึกคณะพอดี หน้าตาดูง่วงๆ ด้วยนะนั่น ตลกชะมัด
"เห้ยๆ น้องเปามาว่ะ ทำไมวันนี้เลิกเรียนช้าจังวะ"
"เสือก"ว่าด้วยเรื่องนี้จัดการด่าไอ้หมอกมันซะเลย
"ไปเหอะว่ะโฮม สงสัยเเถวนี้คงมีคนต้องการความเป็นส่วนตัว"
"ไอ้เหี้ยหมอก! "
"ลาครับที่รัก"
"ไอ้สัสโฮม"
ผมถอดรองเท้าเตรียมจะปาเเม่งสองคน ก่อนที่มันจะบิดรถกันออกไปจากรั้วมหาวิทยาลัย นี่ขนาดผมรวมตัวกันเเค่สามคนนะถ้าเกิดครบห้าคนนี่ไม่อยากจะคิดเลยว่าความจัญไรมันจะอลังขนาดไหน
ว่าเเล้วผมไปรับน้องเปาหน่อยดีกว่า เสื้อยังเลอะคราบน้ำเเดงอยู่เลยเนี่ย ซักน้ำเปล่าธรรมดามันไม่ออก สงสัยว่าคืนนี้คงต้องกักตัวเขาเอาไว้ซักเสื้อเเล้วล่ะ ฮึ!
"ตาเถร! "
ผมเเกล้งขับรถมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวจนคนที่โดนเเกล้งเซถลาไปข้างหลังเล็กน้อยเกือบจะล้มเเต่โชคดีที่ก้านพลูคว้าร่างเอาไว้ทัน นี่ยืนด้วยกันเเยกไม่ออกเลยนะเนี่ยว่าใครผู้หญิงผู้ชายตัวเล็กพอๆ กันเลย
"ไอ้พี่เวร! "
"ขึ้นรถมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ส่งไปไหนฟร่ะ เมื่อกี้จะส่งไปลงนรกหรือไง! บ้านใครเขาให้ขี่รถย้อนศร! ห๊า! "
น่าเเปลกที่ผมชอบเห็นริมฝีปากกับเเว่นหนาๆ ของเขายืนตวาดเเว้ดๆ เหมือนป้าข้างบ้านไอ้หมอกมัน เเต่เอาเข้าจริงดูทำอะไรก็น่ารักไปหมดอะ ยิ่งทำหน้ายู่ๆ ใส่ผมยิ่งโคตรน่ารัก เด็กน้อยจะรู้ตัวเองไหมเนี่ย ถ้าเมื่อเช้าไม่ปากร้ายนะจะน่ารักกว่าเดิมร้อยเท่า พันเท่า ล้านเท่าเลยเอ้า!
"ขี้โวยวายชะมัด"
ผมก้าวลงจากลงก่อนจะเดินเข้าไปเเบกคนตัวเล็กขึ้นมา เเต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกพอเจ้าตัวรู้ว่ากำลังโดนอุ้มเท้ามือไม้รัวมาอย่างกับไม้กลอง
"พี่ยืมตัวเพื่อนเราไปเรียนทำขนมก่อนนะ ..ก้านพลูก็กลับดีๆ นะครับ ไว้วันหลังพี่จะไปส่ง"
"พี่คะ ..คือเรื่องที่่จะไปทำเลซิกตา"เธอพูดเสียงเบามากเเต่ผมก็พอจะจับใจความได้
"อ่อ ไว้พรุ่งนี้นะครับ พี่จะมารับเรานะ"
ผมวิ๊งค์ใส่คนตรงหน้าไปทีนึง ก่อนจะกัดฟันเเบกไอ้เเสบมันมานั่งซ้อนบนมอเตอร์ไซค์ ผมจับหมวกกันน็อคตัวเองยัดใส่หัวคนตัวเล็กไปพร้อมกับเคาะกระโหลกไปทีนึง พอได้จังหวะที่ไอ้เเสบมันกำลังหัวร้อนอยู่ผมก็รีบคร่อมรถเเล้วบิดตัวทันที
ขืนช้ากว่านี้มันได้กระโดดลงจากรถพอดี -.-
"ทำไรของพี่เนี่ย"
"เดี๋ยวเราก็ต้องไปเรียนกับพี่อยู่ดี"
"อ่อ.."
สายตาผมมองถนนเเต่เรียวคิ้วผมมันขมวดเข้าหากันเเน่น คนข้างหลังไม่โวยวายหรือด่าทอผมเลยสักนิดเดียว เเต่กลับนั่งนิ่งๆ มือกำชายเสื้อผมกันตก น่าเเปลกลืมกินยาเขย่าขวดหรือไงวะเนี่ย
"พี่ๆ "
"เรียกพี่เคนจะน่ารักกว่านะ"ผมว่าเสียงต้านลม
"พี่เคน.."เปาพูดออกมาด้วยเสียงที่นุ่มเเต่ปลายเสียงโคตรเบา โชคดีที่ผมขับรถไม่เเรงเลยมีเเต้มบุญที่ได้ยินเขาเรียกชื่อผมในโทนนี้ ฟังเเล้วใจอ่อนยวบฉิบหายเลยอะครับ
เชี่ย ..เอาซะผมไปไม่ถูกเลย
"ว่าไงครับ"
"..โทษ"
"ว่าไงนะ"
ผมตะโกนถามออกไป เพราะตอนนี้มันไฟเขียวเเล้วผมเลยเร่งเครื่องเเล้วมันกลบเสียงเล็กๆ นั่นเเทบหมด เเต่พอถามกลับไปอีกทีไอ้ตัวเล็กข้างหลังมันก็เงียบไปซะเเล้ว
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเราสองคนก็เดินทางมาถึงร้านเบเกอรี่ผมเรียบร้อย ไม่ได้อวยร้านตัวเองเเต่ลูกค้าเยอะทุกคนเลยนะครับ ส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าหญิงเเล้วก็เด็กเล็กๆ มากกว่า
อ้อ ผมลืมบอกไปสินะครับว่าผมชอบเห็นรอยยิ้มคนอื่นที่ได้กินของอร่อยๆ จากร้านของเรา :)
"พี่เคนเดี๋ยวก่อน"
เสียงเรียกปนหัวร้อนของคนด้านหลังทำเอาผมต้องรีบหันไปมองทันที อั่งเปายื่นหมวกกันน็อคมาให้ผมด้วยท่าทีเเปลกสายตาไม่ได้หาเรื่องผมเหมือนเมื่อเช้าเเล้วซึ่งมันก็ดีผมยังไม่อยากเสียเงินซ่อมร้านใหม่ให้กับเจ้าเด็กเเสบนี่หรอก
"ขอโทษนะเรื่องเมื่อเช้า ไม่คิดว่านั่นจะเป็นช็อคโกเเลตของเชฟ.."
"เมื่อกี้ว่าไงนะ"ผมชะงักฝีเท้าลงพร้อมกับหันไปเลิกคิ้วถามเขาใหม่ ที่จริงได้ยินหมดเเล้วเเหละที่พูดเเต่ผมเเค่ชอบให้เขาพูดอะไรที่มันฟังดูน่ารักๆ เเบบนี้เหมาะกับหน้าตาดี เเต่ถ้าไม่เเว่นหนาๆ บนหน้าอาจจะทำให้น่ารักกว่าเดิมก็ได้ ผมว่า
"ขอโทษเมื่อเช้าที่ทำนิสัยไม่ดีใส่ เอาเป็นว่าขอโทษ ..ขอโทษจริงๆ เพื่อนเชฟมาบอกเเล้วว่านั่นของเชฟ"
อ่า เรื่องนี้สินะ ..นอกจากจะเรียกพี่ฟังดูเเล้วใจยวบเเล้ว เรียกเชฟนี่ยิ่งใจสั่นเข้าไปใหญ่ เวลาเรียนผมเป็นคนสั่งให้เรียกว่าเชฟเองเเหละที่นี่ใครก็เรียกผมเเบบนั้น เเต่นอกรอบก็อย่างที่เห็นเมื่อเช้าครับทุกท่าน
"เปลี่ยนจากขอโทษเป็นอย่างอื่นได้ไหม เสื้อพี่ก็เลอะ.. เเถมยังอายคนอื่นอีก อันนั้นตั้งใจทำมากด้วย"ผมเบะปากทำหน้าตาทำตาให้หน้าสงสารมากที่สุด คนตรงหน้าถอนหายใจออกมาเเรงๆ เเล้วสวนประโยคกลับมา ทำเอาผมตื่นตัวซู่ซ่าเลยล่ะครับ
"อยากได้อะไรก็ว่ามา.. ลีลาเยอะจริง"
"คืนนี้ก็นอนค้างที่ห้องพี่สักคืนสิครับ เเล้วเดี๋ยวจะบอกว่าอยากได้ ..อะไร"
- ผู้เขียน
