เช้าวันต่อมา... ณิชาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็รีบลงมาชั้นล่าง เพราะจะได้รับประทานอาหารมื้อเช้าร่วมกับฉลาม แต่พอเข้ามาในห้องอาหารกลับไม่มีแม้แต่เงาของเขา
ณิชาคิดว่าฉลามยังไม่ลงมาจากห้องนอน จึงนั่งรอ จนกระทั่งป้าน้อยยกอาหารเช้าเข้ามาวางบนโต๊ะ
“รับอะไรดีคะคุณหนูนา”
“เอ่อ... เดี๋ยวหนูนารอกินพร้อมคุณลุงค่ะ”
หล่อนยิ้มตอบป้าน้อยไป ก่อนจะต้องหุบยิ้ม เมื่อได้ยินคำพูดของป้าน้อย
“คุณฉลามออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วค่ะ เห็นว่ามีงานแต่เช้า”
“อะไรนะคะป้าน้อย คุณลุงออกไปทำงานแล้วเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ”
ณิชาหน้าเศร้าหมองลงในทันที รู้สึกผิดหวังเหลือเกิน
“คุณลุงไม่อยากเจอหน้าหนูนาแน่ๆ เลย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะคุณหนูนา คุณฉลามคงมีงานแต่เช้าจริงๆ นั่นแหละค่ะ” ป้าน้อยปลอบใจเด็กสาว “เอาไว้รอทานข้าวเย็นกับคุณฉลามก็ได้นี่คะ”
ณิชาฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่
“อ้าว คุณหนูนาไม่ทานอาหารเช้
