เจ้าหล่อนก้าวเข้ามาหาอีกหนึ่งก้าว โดยที่ฉลามก็ต้องถอยหลังหนีหนึ่งก้าวเช่นกัน
“มันเข้าใจยากตรงไหนกัน ออกไปได้แล้ว ลุงจะพักผ่อน”
ณิชาส่ายหน้าแรงๆ จนเส้นผมดำขลับของหล่อนสะบัดไปมา
“หนูนาจะนอนบนเตียงกับคุณลุงค่ะ”
“ไม่ได้!”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ ในเมื่อเราสองคน...”
หล่อนหยุดพูดแค่นั้น เพราะคิดว่าฉลามต้องเข้าใจความหมาย ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องเข้าใจ สังเกตจากสีแก้มที่แดงระเรื่อขึ้นทันตา
“หนูนา... ลุงขอร้องล่ะ ออกไปจากห้องนอนของลุงเถอะ”
“คุณลุงรังเกียจหนูนาเหรอคะ”
เขาไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมณิชาถึงพยายามจะยั่วให้เขาตบะแตกนักหนา
หล่อนแค่ต้องการบริหารเสน่ห์ หรือว่าต้องการเขาจริงๆ กันแน่
แต่คงเป็นอย่างแรก...
ไม่มีเด็กสาวคนไหนต้องการผู้ชายที่แก่กว่าตัวเองถึงยี่สิบปีหรอก เพราะมันไม่เมคเซ้นส์เลย
“ลุงไม่ได้รังเกียจหนูนาหรอกนะ แต่สิ่งที่เราเผลอทำกันไปที่ห้องทำงานของลุง มันไม่ถูกต้อง ลุง... รู้สึกผิดมาก
