กมลเนตร
1797 คำ
ในร้านกาแฟ สถานที่นัดพบระหว่างพนัสสรและกมลเนตร
"ขอบคุณนะที่มา" น้ำเสียงสั่นๆ บอกกับคนที่เพิ่งจะเดินเข้าร้านมา
"มีอะไรหรือเปล่า"
"เดือนหน้า พี่จะย้ายไปอยู่เมืองนอกถาวร จี๋ อยากไปด้วยกันมั้ย"
"ทำไมฉันต้องไปกับคุณ" กอดอกถามออกไปอย่างหาเรื่อง
"พี่คิดว่า มันจะดีกว่า ถ้าจี๋ไปเริ่มต้นใหม่ในที่ไกลๆ "
"แล้วจะให้ฉันไปอยู่กับคุณในฐานะอะไร ลูกจ้าง เพื่อน น้อง คู่นอน"
"พี่ไม่อยากให้จี๋ต้องทำงานแบบนั้นอีก"
"หึ! น่าขำ"
ไม่อยากให้ทำงานแบบนั้น แต่หล่อนกลับมาหาความสำราญจากการบริการของเธอ
นี่หรือคืออยากให้ไปเริ่มใหม่
"ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ" เสียงใสๆ ของพริตา พนักงานพาร์ทไทม์ในร้านกาแฟ
หล่อนวางเครื่องดื่มสองแก้ว ให้กับลูกค้า ระหว่างที่ทั้งคู่กับลังพูดคุยกัน หล่อนก็เอาแต่มองอย่างไม่วางตา จนตอนนี้
"ขอบใจจ้ะต้า" พนัสสรบอกพร้อมส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ซึ่งมันอยู่ในสายตากมลเนตรตลอด
เมื่อเด็กเสิร์ฟเดินห่างออกไปแล้ว เธอจึงหันกลับไปหาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม และดึงหน้าตึงเหมือนเดิม
"มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย"
"อืม แต่ยังไงก็คิดดูก่อนนะ เปลี่ยนใจก็บอกได้"
"ไปก่อนนะ" รู้สึกเกร็งเพราะคนตรงหน้า และไม่มีเรื่องจะคุยต่อ จึงขอตัวกลับก่อน
"อืม" หล่อนจึงหันมายิ้มน้อยๆ ให้ก่อนจะลุกเดินออกไป
ห้าปีก่อน กมลเนตรยังเป็นเพียงพนักงานออฟฟิศธรรมดา หล่อนพักอยู่อพาร์เมนต์ข้างตึกแถวร้านทำผม เป็นมนุษย์เงินเดือนเหมือนคนอื่นๆ ออกจากบ้านแต่เช้า และกลับที่พักดึกดื่น
ในคืนที่ฝนตก หล่อนกลายมาเป็นลูกค้าคนแรกแบบไม่ทันตั้งตัว และอีกหลายต่อหลายครั้งติดต่อกันเป็นเดือน ซึ่งอยู่ๆ หล่อนก็หายไปเกือบห้าปี
จนตอนนี้ กมลเนตร กลับมาอีก หล่อนดูเปลี่ยนไป มีความมั่นใจมากขึ้น และฐานะก็ด้วย หล่อนดูร่ำรวย จากเสื้อผ้า เครื่องประดับ และจากที่เคยวิ่งตามรถเมล์ ตอนนี้หล่อนมีรถหรูขับ
ต่างจากเธอ ที่ยังย่ำอยู่ที่เดิม และทำงานแบบเดิม
"บอกแล้วไง ว่าไม่ให้รับงานนอกสถานที่" เสียงตำหนิออกจากปากเจ๊หลิน
หล่อนนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพนัสสร พร้อมไขว่ห้าง กอดอก ตัวตรง หล่อนมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง
"แค่คุยกันเฉยๆ " พร้อมคว้าแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดื่ม
มองคนตรงหน้าอย่างสำรวจ หล่อนแต่งตัวดีเกินกว่าที่เคยเห็นทุกๆ วัน แถมเครื่องประดับยังเต็มตัว ราวกับเป็นโต๊ะเครื่องแป้งเคลื่อนที่
"คุยเรื่องอะไร"
"ธุระ" ตอบอย่างตัดรำคาญ
ซึ่งเจ๊หลินก็ไม่เซ้าซี้ต่อ ทั้งที่อยากจะรู้ใจจะขาด นิ้วมือเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิดสักพัก
"เด็กชื่อต้าดูเหมือนจะชอบแกมาก"
"จะพูดอะไร"
"ชวนมาทำงานสิ ถ้าแกพูดคงไม่ลังเล"
"นี่! แค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว"
"หวงงานเสียด้วย" เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มมุมปากอย่างกวนๆ
"กลับแล้วนะ จ่ายให้ด้วย"
"ชิ" ส่งเสียงขึ้นจมูก อย่างไม่ใส่ใจ
พร้อมมองพนัสสรที่เดินออกจากร้านไปจนลับตา
ห้าปีก่อน
หลังจากคืนนั้น พนัสสรกับเจ๊หลิน ต่างคนต่างไม่พูดถึงเรื่องเซ็กส์ระหว่างกัน
พฤติกรรมเด็กสาวเปลี่ยนไป จากที่เคยแอบดูเจ๊หลินเริงรัก กลับไม่สนใจที่จะมอง และไม่คิดอยากจะเห็นมันอีก
ส่วนเจ๊หลิน ก็เหมือนจะหนักขึ้นทุกวัน ผู้ชายเข้าบ้านไม่ซ้ำหน้า แต่ยังดีหน่อยที่แค่ วันโกนและวันพระ
"เป็นอะไรหรือเปล่า" คนอายุมากถามอย่างเป็นห่วงเพื่อนร่วมชายคา
"เปล่าหนิ"
"แกแปลกๆ "
"แปลกยังไง"
"เออ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" บอกออกไปเสียอย่างนั้น
อยากจะถามความชอบแปลกๆ ที่พนัสสรชอบมาแอบดูเธอทำกิจกรรมอย่างว่ากับเหล่าผู้ชาย แต่หลังจากคืนนั้น เด็กสาวกลับหายไป
"แกมีแฟนหรือเปล่า" เป็นคำถามที่ลึกสุด เท่าที่ทั้งคู่เคยคุยกัน
"ไม่มี"
"อยากทำงานมั้ย"
"ก็ทำอยู่ทุกวัน ไม่มีวันว่าง" ตอบแกมประชด
ทำงานกับหล่อนนั้นไม่หนัก แต่ต้องทำทุกวัน และบางครั้งก็ต้องแล้วแต่เจ๊หลินจะสั่ง จนบางทีแทบไม่มีเวลาส่วนตัว
"ฉันมีงานที่เหมาะกับแก และเงินเยอะ"
"งานอะไร"
"แกจะไม่ทำก็ได้นะ เพราะฉันก็เล็งคนอื่นไว้อยู่แล้ว แต่อยากถามแกก่อน"
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของงานเทาๆ ด้วยค่าตอบแทบสูง พนัสสรจึงไม่ลังเล และเริ่มติดใจกับเหล่าลูกค้าหน้าตาดี มีฐานะ ที่เจ๊หลินคัดมาให้
"อาย! ทำงานยังไง ทำไมตัวเลขผิดเพี้ยนไปหมด" เสียงเพื่อนร่วมงานที่ตั้งใจต่อว่าเธอ จนทั้งออฟฟิศต้องหันมาสนใจ
กมลเนตรจึงต้องหยิบแฟ้มที่หล่อนเพิ่งจะวางบนโต๊ะมาสำรวจดู
"ตรงนี้มันส่วนที่ฟ้าทำนะ" เธอบอกเสียงไม่ดังนัก
"แล้วทำไมไม่ตรวจทานก่อนส่ง เอกสารของแกมันอยู่ส่วนสุดท้าย มันเป็นหน้าที่แกที่จะต้องตรวจ" ทั้งไม่เข้าใจและรู้สึกโกรธกับคำกล่าวหาที่ตัวเองไม่มีส่วนผิด แต่ไม่กล้าเถียงออกไป ได้แต่ก้มหน้ารับความผิด
เธอเป็นพนักงานใหม่สุดในที่แห่งนี้ และเหมือนใครๆ จะไม่ชอบหน้า และแกล้งเธออย่างโจ่งแจ้ง นั่นเพราะการเป็นเด็กฝากของเจ๊หลิน เธอดีใจที่ได้งาน แต่ก็มีข้อเสียตรงนี้แหละ ดีหน่อยมี่เรียนรู้ไวและทำงานดีกว่าใครๆ เจ้านายจึงรัก และเลื่อนขั้นแซงหน้าคนอื่น
คืนนั้น เธอจึงต้องทำงานล่วงเวลากับการแก้ไขงานของคนอื่น ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติกับการทำงานเลิกดึกๆ
แต่คืนนี้เธอดันไม่อยากกลับที่พัก รถเมล์ที่เคยขึ้นกลับไม่ใช่ทางเลือก เปลี่ยนเป็นแท็กซี่แทน เป้าหมายคือบาร์เหล้าเล็กๆ ใกล้ที่พัก
ที่นี่คนไม่พลุกพล่าน และไม่อึกกะทึกครึกโครมนัก สามารถนั่งผ่อนคลายคนเดียวได้อย่างปลอดภัย
"มาดื่ม ก็แทนที่จะบอกกัน" เจ๊หลินลงนั่งข้างกมลเนตรอย่างสบายอารมณ์
แน่นอนว่าที่นี่ก็เป็ที่ประจำของหล่อน
"สวัสดีค่ะเจ๊"
"เครียดเรื่องอะไร" ถามพร้อมกระดกแก้วเหล้าที่ถือติดมือตัวเองขึ้นมาดื่ม
"เรื่องงานนิดหน่อยน่ะค่ะ"
"ใครรังแกหรือเปล่า"
"ป่าวค่ะ ไม่มีอะไรแบบนั้น"
"เห้อ! ไม่มีเรื่องเลย" เอ่ยออกมาอย่างเสียดาย
ก็หล่อนชอบวีน และหาเรื่องเป็นประจำ กมลเนตรจึงเลือกที่จะไม่บอกความจริงที่เจอในที่ทำงาน
"เจ๊ดู ไม่มีเรื่องให้เครียดเลยนะคะ"
"มีสิ ใครๆ ก็มีเรื่องเครียดกันทั้งนั้น"
"เจ๊คงจัดการความเครียดได้ดีสินะ"
"อยากรู้มั้ยล่ะ ว่าฉันทำยังไง" ว่าพลางวางมือไว้บนท่อนขาหล่อน
มันทำให้กลมเนตรตกใจ จนถอยห่าง
"ท่าทางเธอ คงยังไม่เคยสินะ" เอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มมุมปากอย่างทำเป็นรู้
"คะ? "
"ท่าทางไร้เดียงสา แบบนี้คงจะจริง"
"ทำไม อยู่ๆ เจ๊ถึงพูดเรื่องนั้น" เริ่มรู้สึกอึดอัด เหงื่อแแตกพลั่ก
เพราะอยู่ๆ เจ๊หลินดันขยับมาใกล้ จนใบหน้าแทบชิด
"ไม่เคยมีแฟนสินะ"
"เอ๊ะ! " ไม่เข้าใจกับคำถามที่หล่อนถาม และไม่เห็นว่ามันจะสัมพันธ์กับความเครียด
"คงจะจริง เธอไม่เคยมีแฟน แสดงว่าเรื่องบนเตียงก็คงจะไม่เคยด้วย"
"เคย! ฉันต้องเคยสิคะ" เอ่ยปด
"เหรอ งั้นก็จูบฉันหน่อยสิ ลองจูบกันหน่อย"
"ด้ะ ได้สิ" พูดออกไปไม่เต็มเสียงนัก
ขยับใบหน้าเข้าหาคนที่ตั้งท่ารออยู่แล้ว และประทับจูบลงที่ตำแหน่งเดียวกัน จูบแบบที่ไม่ประสีประสา เพื่อลบคำสบประมาท แต่มันยิ่งทำให้เธอดูแย่ ผละออกจากคนตรงหน้าทันที
ยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่ม พร้อมปาดเหงื่อลกๆ
"คงโกหกสินะ จูบไม่ได้เรื่องแบบนี้"
"ฉัน... ไม่เคยมีแฟน และก็ไม่เคยทำเรื่องอย่างว่าหรอกค่ะ" สารภาพตามตรงเพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
"งั้นเจ๊จะสอนให้เอง" พูดจบก็คว้าคอคนตรงหน้าเข้ามาใกล้และบดจูบแบบที่หล่อนไม่ทันตั้งตัว
คนถูกรุกตาเบิกโพลง ปล่อยให้เจ๊หลินได้ทำอย่างที่พูด รสจูบที่เจือด้วยความขมของเหล้าในปากหล่อน นั้นเข้ากันดี
จากที่ตาเบิกโพลงกลับหลับตาลง รู้สึกชอบกับความรุกของหล่อน ไม่คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าจะจูบได้เก่งขนาดนี้ แบบที่ทำให้ลืมหน้าผู้ชายไปชั่วขณะ
"แบบนี้แหละคือจูบของจริง" ผละออกจากคนตรงหน้าและบอกออกมาอย่างภาคภูมิใจ
กมลเนตรนั้นเมื่อได้สติ ก็เอาแต่แอบละเมียดเลียริมฝีปากตัวเอง ราวกับหลงใหลในรสจูบที่เพิ่งจะจบไป
"อยากได้มากกว่านี้มั้ยล่ะ มันจะช่วยเปิดโลกแคบๆ ของเธอ ให้กว้างขึ้น" คนอายุมากกว่าพูดออกมาอย่างไม่ยี่หระ พร้อมเริ่มลูบไล้ขาอ่อนคนตรงหน้า
กลมเนตรสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจกว่าเก่า เธอว่านี่คงจะเกินไป ถ้ายอมปล่อยตัวปล่อยกาย
"ขะ ขอตัวนะคะ" ผงกศีรษะลกๆ ก่อนจะลุกถอยหลังหนี และวิ่งออกไปทันที
ปล่อยให้เจ๊หลินนั่งกอดอกยิ้มอย่างภูมิใจ
หลังจากคืนนั้น กมลเนตรก็เอาแต่นึกถึงรสจูบของเจ๊หลินและคำพูดของหล่อนก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว 'มันจะช่วยเปิดโลกแคบๆ ของเธอ ให้กว้างขึ้น'
'ปึ้ง' กองเอกสารตั้งใหญ่ที่วางบนโต๊ะทำงานของกมลเนตร ด้วยเพื่อนร่วมงานจอมหาเรื่องคนเดิม
"จัดการให้ที!" สั่งแค่นั้นก็เดินห่างออกไป ก็ตอนนี้ฟ้า หรือน้ำฟ้า ได้เลื่อนขั้นสูงกว่าเธอ กลายมาเป็นหัวหน้าทีม
กมลเนตรมักจะถูกเพ่งเล็งและเรียกใช้เป็นประจำจากหล่อน ราวกับตั้งใจจะแกล้ง
สายตาของคนถูกกลั่นแกล้งมองน้ำฟ้าเดินห่างออกไปจนลับตา แต่มันต่างจากทุกครั้ง
กลมเนตรเอาแต่จ้องมองบั้นท้ายของหล่อนไม่วางตา ชุดกระโปรงที่น้ำฟ้าใส่ประจำทุกๆ วัน แต่วันนี้มันช่างดึงดูดสายตา
'ตึก ตึก' เสียงหัวใจเต้นแรง จนแทบจะทะลุออกมา
'นี่เราเป็นอะไรไป' พร้อมยกมือขึ้นมาสัมผัสหน้าอกตัวเอง เพราะมันกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ
- ผู้เขียน
