Behind คนเบื้องหลัง

กมลเนตรกับน้ำฟ้า 18+

"เป็นเอดส์เหรอ" ถามออกมาอย่างหาเรื่อง

เจ๊หลินที่เดินอิดโรยออกจากห้องตรวจ

"ไอ้นี่หนิ เดี๋ยวตบคว่ำ" เอ่ออกมา พร้อมนั่งลงข้างพนัสสรอย่างอ่อนแรง

ไม่สบายอยู่แท้ๆ แต่ถูกเด็กสาวว่าร้ายใส่เสียอย่างนั้น

"คงไม่ได้เป็นไรมากใช่มั้ย ปากยังเก่งอยู่"

ไม่มีแรงจะต่อล้อต่อเถียง จึงนั่งหลับตานิ่งแทน

'คุณลลิตา แซ่ลั้ง รับยาที่ช่องสี่ค่ะ'

"ไม่ต้อง เดี๋ยวไปเอง" บอกคนป่วยเสร็จ ก็ลุกขึ้นไปรับยาให้หล่อน

เจ๊หลินแอบยิ้ม อย่างน้อยเด็กสาวก็ยังคงห่วงเธออยู่บ้าง แม้ปากจะเสียไปหน่อย

หลังจากจัดการรับยาและชำระเงินเรียบร้อยแล้วก็ตรงมาหาเจ๊หลิน

"เดินไหวป่ะเนี่ย นั่งรถเข็นมั้ย"

"ไหวสิ" พูดพลางลุกขึ้นยืน แต่ก็โซเซ ทำท่าจะล้ม ดีที่พนัสสรรับไว้

"ทำไมไม่นอนโรงพยาบาล แทนที่จะพักสักหน่อย" แม้จะห่วง แต่ก็บ่นไม่หยุด

"ต้องไปเก็บดอก พักไม่ได้ ไอ้พวกลูกหนี้หัวหมอ ถ้ารู้ว่าฉันป่วยคงจะดีใจ"

"เดี๋ยวไปเก็บให้ก็ได้"

"แกไม่มีปัญญาหรอก พอเห็นพวกนั้นบีบน้ำตาเข้าหน่อยก็ใจอ่อน"

"นั่งลง" บอกหล่อนให้ลงนั่งบนรถเข็นที่มีบุรุษพยาบาลนำมาบริการ

"บุหรี่ก็เพลาๆ หน่อย" เมื่อขึ้นรถมา พนัสสรก็บ่นอีก

"อย่าพูดมากได้มั้ย" พูดพลางหลับตามือกุมขมับอย่างรำคาญ

"อยู่นี่นะ เดี๋ยวไปเก็บเงินให้" หันไปบอกคนที่เตรียมจะลงรถ

พนัสสรเลือกที่จะมาทำงานแทนเจ๊หลินอย่างตัดรำคาญ

ซึ่งวันนี้ก็ดีเกินคาด เธอไม่ได้ใจอ่อนเหมือนที่หล่อนกล่าวหา แต่แค่ไม่ชำนาญและรวดเร็วเหมือนเจ้าของเงิน

"ได้ครบทุกเจ้า" ยื่นซองเงินและสมุดรายงานให้คนบนรถ แต่ก็ไม่ได้ภูมิใจนัก

"ดี คราวหลังแกก็มาทำให้ฉัน" แสร้งพูดออกมา เพราะรู้อยู่แล้วว่าพนัสสรไม่ทำแน่

"ไม่ ไม่ชอบ"

ห้าปีก่อน

"หายไปนานเลยนะ" เสียงเจ๊หลินทักกมลเนตรที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

"นั่งก่อนสิ" หล่อนจึงหย่อนก้นนั่งข้างเจ๊หลิน เพราะที่นี่เจ๊คือแขกประจำ โต๊ะประจำ ไม่แปลกที่กลมเนตรจะพบเจอเจ๊หลิน หล่อนหาตัวได้ไม่ยาก

"ฉัน อยากรู้ เรื่องที่คุยกันครั้งก่อนค่ะ" เอ่ยออกมาไม่เต็มเสียงนัก

คนที่กำลังเพลิดเพลินกับการละเมียดของมึนเมาในแก้ว จำต้องวางลงและเงยหน้าขึ้นสบตาแขกมาใหม่

"คิดยังไง ถึงถามเรื่องนี้"

"ฉันอยากทำแบบนั้น เจ๊ช่วยได้มั้ยคะ"

"หึ ได้สิ ฉันชอบให้โอกาสคนอยู่แล้ว แต่เธอมีเงินเท่าไหร่" เอาเป็นว่าเรื่องของธุรกิจก็ต้องมีเงินเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่แล้ว

หลังจากวันนั้น

กมลเนตรแสร้งบังเอิญ เดินมาขึ้นและลงรถเมล์หน้าร้านทำผม เพื่ออยากจะเห็นใบหน้าของพนัสสร ตามที่เจ๊หลินบอก ก็อย่างน้อยแค่ขอเห็นหน้าคนที่หล่อนบอกว่าจะเป็นผู้ช่วยเรื่องอย่างว่า ที่เจ๊หลินพูดชวนเชื่อนักหนาว่าบริการดี น่าประทับใจ และรับประกันว่าต้องติดใจจนกลับมาใหม่

และคืนที่ตัดสินใจจะใช้บริการก็มาถึงแบบไม่ทันตัังตัว ไม่ปฏิเสธว่าแกล้งมาหลบฝนหน้าร้านแต่ก็เพื่อทบทวนตัวเอง เพราะเธอยังลังเล แต่เมื่อคนข้างในออกมาเรียกเธอด้วยความเป็นมิตร จึงไม่ยอมเข้าข้างในแต่โดยดี

และประโยคสำคัญว่า 'สระข้างหลัง' ก็ลืมไปเสียสนิท เพราะเข้าใจไปเองว่าพนัสสรรอต้อนรับเธออยู่แล้ว

และการจู่โจมแบบที่ไม่ทันตั้งตัวก็ทำให้กมลเนตรตกใจจนวิ่งหนีออกมา

"นั่งเหม่ออะไร! " และตามด้วยคำบ่นอีกมากมาย

"ขอโทษ ค่ะ" น้ำฟ้าจ้องหาเรื่องเธอตลอด

กมลเนตรจึงทำได้แต่เอ่ยขอโทษ และก้มหน้าก้มตาทำงาน

ซึ่งวันนี้เธอคงต้องทำงานล่วงเวลาคนเดียวทั้งคืน

นึกแล้วก็โมโหคนที่เพิ่งเดินห่างออกไป อยากจะตีก้นหล่อนสักทีสองที ท่าทางหยิ่งๆ นั่น น่าหมั่นไส้นัก

'พรึ่บ' เสียงดวงไฟกลางห้องในยามค่ำคืนดับลง ทั่วบริเวณมืดสนิท

คนที่นั่งทำงานอยู่คนเดียวจำต้องรีบควานหาโทรศัพท์มือถือของตนเอง เพื่อจะได้เปิดไฟฉาย แต่สักพักก็ต้องหยุดมือเพราะได้ยินเสียงบางอย่าง และเธอมั่นใจว่าเป็นเสียงของสิ่งมีชีวิต

แม้ภายในห้องทำงานจะมืดเพราะไฟดับ แต่ข้างนอกก็ยังพอมีแสงสว่างของตึกข้างๆ สาดเข้ามา จนเห็น

สองชายหญิงที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันใกล้ๆ กับโต๊ะทำงานของเธอ

ไม่ทันเห็นด้วยซ้ำ ว่าทั้งคู่มากันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หรืออาจเป็นช่วงเวลาที่เธอก้มลงหาโทรศัพท์มือถือ

พยายามทำตัวให้เงียบที่สุด แต่ไม่วาย ความสอดรู้ที่มีอยู่น้อยนิด ดันออกมาทำงานเสียอย่างนั้น โผล่หน้าขึ้นไปดู

ตาเบิกโพลงทันที เมื่อทั้งคู่คือคนที่รู้จัก รองประธาน และ น้ำฟ้า กมลเนตรเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวในบริษัท เป็นแบบนี้นี่เอง ผู้หญิงคนนั้นยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้ตำแหน่งสูง

เซ็กส์ที่กำลังเมามันส์ไม่สนใจเรื่องสถานที่และศีลธรรม เพราะรองผู้จัดการนั้นแต่งงานมีภรรยามีลูกแล้ว ส่วนยัยน้ำฟ้านั่นหากไม่ได้ทำเพราะผลประโยชน์คงตั้งใจจะเป็นเมียน้อย

กำมือแน่น หล่อนได้ดีเพราะทำแบบนี้นี่เอง

'พรึ่บ' ไฟในห้องส่องสว่างอีกครั้ง แต่ทั้งคู่ดูไม่สะทกสะท้าน

กมลเนตรจึงหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา พร้อมกดอัดวิดีโอ ทั้งภาพเคลื่อนไหวและภาพนิ่งอยู่ในเครื่องของเธอ

ทุกลีลา ทุกท่วงท่า มันทำให้เธอไม่อาจละสายตาได้ นี่แหละคือการมีเพศสัมพันธ์แบบของจริง

มือกมลเนตรเคลื่อนเข้าใต้กระโปรงตัวเองบ้าง ล้วงเข้าไปในกางเกงชั้นใน ลูบคลำของสงวนที่กำลังเปียกชุ่ม บดขยี้ไปทั่วบริเวณโหนกนูน พร้อมลอบมองกิจกรรมของทั้งคู่ไปด้วย

ทั้งเสียง และสีหน้าของน้ำฟ้า ทำให้เธอไม่อาจละสายตา หน้าอกที่กำลังกระเพื่อมเพราะถูกร่างของชายแก่คราวพ่อ กำลังกระแทกท่อนเอ็นของตัวเองไปที่ของสงวนของหล่อน ทุกการกระทำเกิดขึ้นบนโต๊ะทำงาน

สักพักเขาก็หยุดนิ่ง ปล่อยให้ตัวเองเกร็งกระตุกเพียงนิด ก็ถอดของลับของตนเองออก เขา คงเสร็จกิจ

แต่คนที่ไม่เสร็จ คงเป็นน้ำฟ้า สังเกตจากใบหน้าที่ดูหงุดหงิด และอีกคนคือกมลเนตร นิ้วที่กำลังช่วยตัวเองหยุดลงทันทีอย่างเสียอารมณ์

เขาและเธอกำลังต่างคนต่างสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเองคนละมุม และเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ไร้เสียงพูดคุย โดยไม่ลืมกดสวิซปิดไฟ

นั่นทำให้กมลเนตรลุกขึ้นยืนอย่างเสียดาย พร้อมเก็บของตัวเองบ้าง ไม่ทำต่อแล้วงาน ก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรต่อแล้ว

พลันนึกถึงร้านทำผมของเจ๊หลิน และต่อสายถึงหล่อนทันที ในเมื่อไม่เสร็จด้วยตนเอง ดังนั้นคงต้องให้คนอื่นช่วย

และมันก็เป็นแบบนั้นเรื่อยมา เธอเริ่มติดใจกับการถูกบริการเซ็กส์แบบจัดเต็ม

จากที่หงอยเหงากับชีวิตมนุษย์เงินเดือน กมลเนตรกลับรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้น ราวกับถูก เปิดโลก เหมือนอย่างที่เจ๊หลินบอก มันเหมือนถูกเติมเต็ม

และกล้าขึ้น

"บอกแล้วไงเวลางานห้ามเหม่อ! " น้ำฟ้ายังไม่เลิกตามจองล้างจองผลาญ

"มองทำไม" ถามออกมาอย่างหาเรื่อง เพราะเห็นสายตาแข็งๆ ของกมลเนตร ก่อนหน้านี้เธอเอาแต่ก้มหน้ารับกับสิ่งที่ถูกด่า

"คุยกันหน่อยสิ" อยู่ๆ คนที่นิ่งเงียบ ไม่เคยมีปากมีเสียงก็เอ่ยออกมา จนทั้งบริเวณต้องหันมามอง

"อะไรของเธอ! " เพราะเสียหน้า จึงตวาดใส่

"ก็บอกว่าขอคุยด้วย" พร้อมลุกขึ้น เดินนำไปยังห้องเก็บของ

ด้วยความโมโหที่ลูกน้องกล้าขึ้นเสียงใส่ จึงรีบจ้ำอ้าวตามทันที

เสียงปิดประตูดังลั่น

"มีอะไรก็ว่ามา! " น้ำฟ้ากอดอกถามด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน

กมลเนตรไม่ตอบ เดินไปที่ประตู และกดล็อคพร้อมใส่กลอน

"รีบๆ พูด อย่าลีลา ถ้าเรื่องไร้สาระ เธอได้ใบเตือนแน่"

"พูดห่างเหินจังนะ ตั้งแต่ได้เลื่อนขั้น" เมื่อก่อนน้ำฟ้ายังเรียกชื่อเล่น แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปใช้สรรพนามว่า เธอ แทน

"หึ ไม่จำเป็นต้องพูดดีกับพวกลิ่วล้อ หรือถ้าอยากให้พูดดีด้วยก็ขึ้นมาแทนตำแหน่งฉันสิ"

"ฉันไม่ทำเรื่องสกปกแบบที่เธอทำหรอก"

'เพี้ยะ' ตบหน้ากมลเนตรอย่างไม่ลังเล

"แกไปรู้อะไรมา" พร้อมหาเรื่อง

เธอจึงจำเป็นต้องเปิดคลิปวิดีโอให้คนตรงหน้าดู เพียงแค่ได้ยินเสียงตัวเองแว่วดังจากในมือกมลเนตร น้ำฟ้าก็ทรุดลงนั่งทันทีอย่างหมดอาลัย และเมื่อได้สติจึงขยับเข้าหาเธอ กอดขาแน่น

"ขอร้องล่ะ อย่าบอกใครนะอาย ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ฉันยอมทุกอย่าง ฉันสัญญาว่าจะเลิกกับท่านรองประธาน แต่อย่าบอกคุณหญิงนะ"

"จะทำทุกอย่าง ตามที่พูดจริงๆ เหรอ"

"ใช่ ฉันทำได้ทุกอย่าง สั่งมาเลย"

"อื้อ..." เสียงครางลอดลำคอของกมลเนตร

เธอยืนอ้าขา หลังพิงชั้นวางของ โดยมีน้ำฟ้ามุดอยู่ใต้กระโปรงในท่านั่ง

มือของกมลเนตรกำลังขยำเส้นผมน้ำฟ้าที่กำลังดูดเลียของสงวนเธออยู่ และบังคับให้หน้าหล่อนแนบชิดกว่าเดิม

กมลเนตรไม่ได้ถอดเสื้อผ้าเลยสักชิ้น ต่างจากน้ำฟ้าอยู่ใต้กระโปรงเธอโดยที่ไร้สิ่งปกปิดร่างกาย

น้ำฟ้ายอมคนตรงหน้าทุกอย่าง เพื่อแลกกับการปกปิดความสัมพันธ์ผิดศิลธรรมระหว่างเธอและรองประธาน

"โอ้ย! " น้ำฟ้าร้องออกมาเพราะแผ่นหลังของตัวเองกระแทกกับพื้น เธอถูกผลักให้ลงไปนอนแผ่หรา ตามด้วยกมลเนตรที่ตามไปทาบทับ

"พอได้แล้ว" ร้องบอกคนที่กำลังคล่อมเธออยู่ ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าที่ยอมทำเรื่องแบบนี้เพื่อปกปิดความลับ

แต่กมลเนตรหาสนใจไม่ ขยับของสงวนตัวเองเบียดชิดจุดเดียวกันอย่างเอาแต่ใจ

เมื่อได้ดั่งใจสมความปรารถนา กมลเนตร ก็จัดการแต่งกายตนเองจนเรียบร้อย

"เร็วสิ! หายมานาน เดี๋ยวคนอื่นก็สงสัย" ไม่วายหันไปเร่งเร้าคนที่นั่งพับเพียบอยู่ที่พื้น หล่อนดูไม่รีบร้อนเลยสักนิด สวมเสื้อผ้าอย่างเชื่องช้าอย่างหมดอาลัย กำมือแน่นด้วยความขมขื่น

นี่คงเป็นสิ่งที่กมลเนตรภูมิใจที่สุดในชีวิต เธอไม่เคยกล้าเรื่องสาดอารมณ์ใส่เจ้านายที่เอาแต่หาเรื่อง กล้ายกเรื่องที่หล่อนทำผิดมาต่อรอง และที่สำคัญเรื่องเซ็กส์ระหว่างพวกเธอ

จากนี้คงไม่ต้องไปใช้บริการร้านทำผมอีกต่อไป