หมับ!
“อย่าทำแบบนั้น อย่าเดินหนีพี่แบบนี้ อย่าทิ้งพี่ไปแบบนี้ครับ” ทุกครั้งที่เรากอดกันผมจะเต้นแรงทุกที แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้ ผมยืนอยู่นิ่งๆให้เขากอด ไม่ว่าพี่โชว์จะกระชับอ้อมกอดให้แน่นแค่ไหน ผมก็ไม่มีแรงที่จะยกมือขึ้นสวมกอดเขา นี่ซินะที่เขาเรียกไม่ได้หมดรัก แต่หมดแรง
“แล้วผมควรกอดพี่อย่างนั้นใช่ไหม?” เสียงผมที่ออกมามันแผ่วเบา
“พี่ขอโทษ ผิดที่พี่เองที่ใจไม่แข็งพอ อย่าเลิกกับพี่เลยนะ พี่ขอร้อง” พี่โชว์บังคับเสียงได้หนักแน่นเหมือนเคย เสียแต่ไหล่กว้างที่มันสั่นเทาไปด้วยแรงสะอื้น ถึงผมจะไม่เห็นหยดน้ำตา ก็รับรู้ได้ว่าเขากลัวการที่จะไม่มีผมอยู่ใกล้ๆ
“ผมถามพี่อีกครั้งนะ ว่าพี่จะทำไงต่อไป”
ผมไม่ได้อยากกดดันให้พี่โชว์เลือก แต่ถ้าผมยังตามใจเห็นด้วยกับพี่โชว์ ทุกอย่างก็จะวนลูปแบบเดิม และสักวันก็คงเป็นผมที่คลั่งตายแทนพี่เวย์ ผมต้องบังคับให้พี่โชว์เลือก ระหว่างปัจจุบันที่เขาต้องปกป้องกับถนุถนอมเพร
