ตอนที่ 3
941 คำ
พลอยภัทราหันมองบ้านตนเอง ไม่มีเงามารดาอยู่แล้วท่านคงขึ้นไปนอนเลยตัดสินใจขึ้นรถเก๋งของคุณลงวิรุตม์เพื่อเดินทางไปโรงเรียนพร้อมกับพี่เวย์และริน รถจอดเทียบหน้าโรงเรียนเด็กสามคนลงจากรถ เธอมองดู่เบื้องหลังพี่เวย์ ความจริงเขาเป็นหนุ่มฮอตมากทีเดียวในโรงเรียนสหศึกษาชั้นมัธยมต้นและปลายของที่นี่ มีนักเรียนสาวมากมายมาขายขนมจีบบางคนขอร้องให้เธอช่วยเหลือบ่อยครั้ง
แต่เธอจำต้องปฏิเสธเพราะกลัวพี่เขาจะรำคาญ และเลิกเป็นเพื่อนบ้านที่แสนดีอีก
“เข้าห้องเรียนกันเถอะ”มือถูกลากโดยมิริน ถึงห้องนักเรียนทุกคนต่างหันมามองเธอ
มีเพียงมิรินคนเดียวที่ไม่ใส่ใจเรื่องสถานะทางครอบครัว ยังคงคบหาเธอเป็นเพื่อนเหมือนเคยไม่เปลี่ยนแปลง เธอสนิทสนมกับมิรินมาก
เสียงฝีเท้าของเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นหลังจากครูประจำชั้นออกไปนอกห้องเรียบร้อยแล้ว เต็มเดือนเดินเข้ามาหาเธออีกครั้งด้วยแววตาขุ่นเคือง
“ทำไมมิรินต้องไปคบกับยัยนี่ด้วย!”เสียงแว๊ดดังขึ้น
“แล้วทำไมอะเดือน มันเรื่องของเราปะ”
“แต่แม่มันขายตัวเธอไม่รู้หรือไง คบไปได้ไงเป็นเอดส์ติดแม่มาหรือเปล่า”คนพูดทำเบ้ปาก แสดงอาการขยะแขยง
“เธอน่ะสิเป็นเอดส์น่ะเดือน อายุแค่นี้เที่ยวอ่อยผู้ชายไปทั่วฉันเห็นนะ!”มิรินสวนกลับทันควัน
พลอยภัทรานิ่งเงียบข่มกลั้นความรู้สึกเอาไว้ คำพูดเหล่านี้เธอควรคุ้นชินกับมันได้แล้ว แต่ทำไมในใจมันถึงเจ็บปวดนัก จำต้องกล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้ภายใน
“นี่เธอว่ายังไงนะริน ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องสาวพี่เวย์แล้วล่ะก็ แม่ตบล้างน้ำไปแล้ว!”
“ก็เอาสิ นึกว่ากลัวหรือไง อิอ้วน!”
“กรี๊ด!!”เต็มเดือนกรีดร้องจนเพื่อนในห้องหันมอง พากันจับกลุ่มเพราะคิดว่าจะมีเรื่องราวกัน
มิรินเบ้ปากยกมือปิดหูด้วยความหงุดหงิด ไม่นานครูเข้าชั้นนักเรียนเลยจำต้องแยกย้าย เต็มเดือนหันมองพลอยภัทราแววตาแข็งกร้าวแล้วหันกลับมองกระดาน
จบคาบเรียนได้เวลาพักทานอาหาร ทุกคนเลิกแยกย้ายเวธัสมาร่วมมือเที่ยงกับน้องสาวเหมือนเคย สาวๆ หลายคนเริ่มฉิจฉาพลอยภัทราที่ได้สนิทสนมกันเด็กหนุ่มสุดฮอต
“น่าเบื่อชะมัด”มิรินบ่นอุบ
“เป็นอะไรอีกล่ะ”เวธัสถามน้อง
“พี่เวย์ ทำไมพี่ไม่บอกไปเลยล่ะว่าไม่ชอบผู้หญิง แต่พี่ชอบผู้ชายจะได้หมดเรื่องหมดราวไป”
“หาเรื่องให้พี่อีกแล้วริน พี่เป็นแบบนั้นที่ไหน”เวธัสบอกแล้วหันมองเพื่อนน้องสาว เห็นตักข้าวใส่ปากแววตาเศร้าซึม “ใช่ไหมพลอย”
“ใช่ค่ะ!”คนกำลังเหม่อรีบตอบแบบไม่รู้ตัว
“เห็นไหม พลอยก็เห็นด้วย”
“เชอะ!”น้องสาวก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปากต่อ
เวธัสวางช้อนแล้วนำถาดอาหารของตนไปเก็บหลังจากอิ่มแล้ว ก่อนกลับมาที่นั่งอีกครั้ง
“พี่ไปก่อนนะ นัดเล่นบอลกับเพื่อนไว้”
“ไปเถอะ ไม่เห็นต้องมาบอก”
“เราน่ะรวนพี่ได้ตลอดนะริน ไม่รู้โกรธใครมา”เด็กหนุ่มเกาศีรษะแกรกๆ
“โกรธสาวกพี่ยังไงล่ะคะ แต่พี่เวย์ไม่ต้องสนใจหรอก ไปเล่นบอลเถอะ ตอนนี้รินหายแล้ว”
“งั้นพี่ไปล่ะ”เวธัสวิ่งออกมาจากโต๊ะอาหาร พลอยภัทรามองตามครู่หนึ่ง แล้วก้มหน้าก้มตาสนใจอาหารตนเองต่อ
สองสาวทานอาหารอีกสักพักจึงเก็บถาดอาหาร จากนั้นเดินทางไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวเตรียมเข้าเรียนคาบต่อไป แต่แล้วกลับมีกลุ่มเด็กสาวมาขวางเอาไว้ พลอยภัทราชะงักเห็นสายตาของเต็มเดือนจ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มิรินรีบมาหยุดยืนข้างเพื่อนสีหน้าไม่พอใจ
“ต้องการอะไรอีกเต็มเดือน นี่มันมากไปแล้วนะ!”มิรินออกปากด้วยความหงุดหงิด
“อย่ามายุ่งมิริน เธอควรออกไปจากที่นี่ซะ”
“แล้วทำไมเธอต้องคอยหาเรื่องพลอยด้วย!”
คนฟังกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ “ก็เพราะแม่มันมาแย่งพ่อฉันไปจากแม่ไง!”
พลอยภัทราชะงักแววตาหม่นลง เมื่อไหร่เรื่องราวเหล่านี้มันจะจบลงเสียทีเธอทรมานมากเหลือเกิน
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพลอยด้วย!”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อพลอยเป็นลูกของผู้หญิงที่แย่งพ่อไปจากแม่ฉัน!”
เต็มเดือนก้าวเข้าหามิรินพยายามเอาตัวขวางเพราะเห็นเพื่อนไม่ขยับหรือมีทีท่าจะป้องกันตนเองเลย แต่ทว่าเธอกลับถูกเพื่อนของเต็มเดือนอีกสองคนรั้งแขนไว้ เต็มเดือนหยุดยืนตรงหน้าพลอยภัทรา
“โอ้ย!”เธอร้องเพราะเส้นผมถูกจิก
“บอกแม่แกว่าอย่ามายุ่งกับพ่อฉันเข้าใจไหม!”
“ฉันเข้าใจแล้ว”พลอยภัทราบอก น้ำตารื้น
“ปล่อยพลอยนะ ทำไมทำแบบนี้ฉันจะฟ้องครูคอยดู”มิรินขู่
“อยากโดนตบอีกคนหรือไงมิริน อย่าคิดว่ามีพี่หล่อแล้วฉันจะไม่ทำอะไรนะ!”
“ก็ลองดูดิ ถ้าคิดว่าทำแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลองดูได้เลย!”
มือยังคงจิกเส้นผมก่อนกระชากเพื่อนร่วมห้องเข้ามาใกล้แล้วง้างฝ่ามือ พลอยภัทราชะงักจับมือนั้นไว้ตามสัญชาตญาณ และแล้วบางอย่างในหัวกลับหมุนวนภาพมากมายวนเวียนเข้ามา นี่เธอกำลังเห็นอะไร
- ผู้เขียน
