ลิขิตรักสื่อเสน่หา

ตอนที่ 7

รถยนต์จอดหน้ารั้วโรงเรียนเด็กสาวคนเดินเคียงกันมาหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน วิรุตม์มองบุตรสาวและบุตรชายก่อนถอนหายใจ หวังว่าเรื่องราวที่เกิดระหว่างการทำงานไม่ส่งผลกระทบต่อครอบครัวก็คงดี

พลอยภัทราขึ้นนั่งรถกับเพื่อนเห็นสายตาของคุณลุงมองมาหลายครั้งมีแววเศร้าหมอง เด็กสาวไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า แต่สัมผัสได้ถึงความผิดปกติเหล่านั้น

“ใกล้สอบแล้วอย่ามัวแต่เล่นกันล่ะลูก”คนเป็นพ่อเตือน

“ค่ะพ่อ”มิรินตอบรับ แล้วหันมายิ้มให้เพื่อนสนิท พลอยภัทรายิ้มตอบ

“ช่วงนี้พ่องานยุ่งนะ ทั้งเวย์ทั้งรินกลับบ้านเองสักพักเข้าใจไหมลูก”

“ได้ครับ เดี๋ยวเวย์พาน้องกลับบ้านเองพ่อไม่ต้องห่วง”

“ดีแล้วเวย์ พ่อไม่อยู่ฝากดูแลน้องด้วยล่ะ อย่าทิ้งน้องเข้าใจไหม”วิรุตม์สอนบุตรชาย เพราะเขาเองก็กลัวอำนาจมืดเหล่านั้นเหมือนกัน ตอนนี้เริ่มใจคอไม่ดีสักเท่าไหร่

เวธัสขมวดคิ้ว ถึงอายุตนเองไม่มากแต่คำพูดพ่อดูแปลกกว่าทุกวัน เขาไม่ชอบความรู้สึกในตอนนี้เลยสักนิด

“เวย์เข้าใจแล้วครับพ่อ”เด็กหนุ่มรับคำอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก

วิรุตม์คิดได้ว่าตนคงพูดไม่ดีออกไป บางทีอาจไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นก็ได้ ควรพาครอบครัวสังสรรค์กันดีกว่า

“วันนี้ไปกินอะไรนอกบ้านกัน พ่อนัดแม่ไว้แล้ว แม่รอเราอยู่ที่ร้าน”

“จริงเหรอคะพ่อ!”มิรินร้องถามสีหน้าแย้มยิ้ม

“จริงสิ”

“ไชโย ดีใจจังเลย”

พลอยภัทรากระอักกระอ่วน เธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกในครอบครัวจะไปร่วมด้วยคงไม่เหมาะนัก

“พลอยไปด้วยกันเลยนะ ลุงขอแม่เราให้แล้ว”

เด็กสาวยิ้มกว้างขึ้นมาในทันใด “ขอบคุณค่ะคุณลุง”

รถเคลื่อนมาจอดตรงร้านอาหาร ทุกคนในรถลงมาด้วยกัน คนเป็นแม่โบกมือส่งสัญญาณให้มายังที่นั่งที่จองไว้ เมื่อทุกคนพร้อมอาหารจึงถูกลำเลียงออกมา จารุนีคอยตักอาหารเอาใจสามี ลูกๆ กินกันอย่างเอร็ดอร่อยรวมถึงตัวพลอยภัทราด้วย เธอรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่กับครอบครัวของเพื่อน

“อีกไม่กี่วันสอบกันแล้ว พ่อเลยบอกแม่ให้พาเราสองคนมากินของอร่อย แต่เกรดต้องดีนะลูก”คนเป็นแม่สอน

“ผมไม่มีปัญหาครับแม่ แต่ยัยรินน่ะสิ”เด็กหนุ่มตอบ

“ทำไมล่ะพี่เวย์ รินก็พอไปวัดไปวาได้นะ”

“เอาแค่ผ่านตลอด ทำไมไม่ทำให้ได้เหมือนพลอยบ้าง”พี่ชายหาเรื่องแขวะน้องสาว

“ก็พลอยเก่งอะ รินสู้ไม่ได้หรอก”เด็กสาวย่นจมูก

มือบิดาลูกศีรษะบุตรสาวแล้วขยี้เบาๆ

“ถ้ารินขยันต่อให้เกรดน้อยพ่อก็ไม่ว่าหรอก”

“รินก็ขยันนะคะพ่อ”

“ถ้าขยันได้แค่ไหนก็แค่นั้นลูก แค่พยายามกับมันให้เต็มที่ ต่อไปรินอาจเจอสิ่งตัวเองชอบแล้วทำมันได้ดีก็ได้”คนเป็นพ่อสอน

“จ้าพ่อ”เด็กสาวรับคำแล้วก้มตักอาหารใส่ปาก

อีกครั้ง.... ที่พลอยภัทรารู้สึกอบอุ่นแทน ทั้งพี่เวย์และรินมีพ่อแม่แสนดี ดุแลเอาใจใส่ตลอด ความจริงไม่อยากเปรียบเทียบเลย สำหรับเธอได้เท่านี้ก็ดีเท่าไหร่ ปากคนอื่นว่ากันทำไมแม่ถึงไม่ทำแท้งเธอเสีย ตอนนั้นในใจมันกลัวจนบอกไม่ถูก หากแม่ตัดสินใจทำเช่นนั้นเธอคงไม่มีโอกาสลืมตาดูโลกเป็นแน่

จบมื้ออาหารทุกคนพากันขึ้นรถเพื่อเดินทางกลับบ้าน รถเคลื่อนมาจอดพลอยภัทราลงจากรถแล้วยกมือกระพุ่มไหว้ขอบคุณบิดามารดาเพื่อน แล้วเดินแยกออกมาเข้าบ้านตนเอง ร่างเล็กเปิดไฟรอบบ้านแล้วเปิดประตูเดินเข้าสู่ด้านในความเงียบเหงาเข้าสู่จิตใจ มองรอบๆ เห็นเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

เธอนั่งลงบนโซฟาตัวยาวน้ำตาเริ่มเอ่อซึม แม่ไม่เคยเอ่ยถึงพ่อเลยสักครั้ง และตัวเธอไม่เคยกล้าถาม ความน้อยใจมันมีมากขึ้นทุกวัน แต่จะทำอะไรได้เพียงแค่หาเลี้ยงเธอแม่ก็เหนื่อยมากแล้ว

เด็กสาวถอนหายใจแล้วเดินขึ้นห้องนอนจัดการธุระส่วนตัวแล้วนั่งทำการบ้าน เวลาล่วงเลยผ่านไปช้อนสายตามองนาฬิกาฝาผนักบอกเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ยกมือปิดปากเพราะห้าวคิดว่าตนเองควรเข้านอนเสียที ร่างเล็กเดินมาถึงเตียงเห็นแสงแวบวาบทางหน้าต่าง เธอหยุดยืนจ้องมองแล้วรุดไปหยุดยืนมองดูตรงหน้าต่างห้องนอน แสงไฟโชติช่วงกำลังโหมกระหน่ำ

ทำไม เกิดอะไรขึ้น ไฟไหม้! ที่บ้านของคุณลุงวิรุตม์ได้ยังไง ร่างเล็กวิ่งออกมาจากห้องหัวใจเต้นรัวด้วยความกลัว เปิดรั้วบ้านตนเอง วิ่งไปข้างบ้านคิดเข้าข้างในแต่ความร้อนทำให้เธอไม่กล้าเข้าใกล้ รู้สึกใจจะขาดทุกคนในบ้านหายไปไหนกันหมด ยังอยู่หรือเปล่า วิ่งออกมายืนกลางถนนกรีดร้อง

“ช่วยด้วย ไฟไหม ช่วยด้วย!”

เด็กสาวตะโกนพลางสะอื้น ความหวาดกลัวแล่นพล่านทั่วร่าง ไม่นานชาวบ้านเริ่มออกมารีบแจ้งสถานีดับเพลิงและพยายามทำทุกวิธีเพื่อทำการช่วยแหลือ ไม่อาจทนได้อีกแล้วร่างเล็กตรงดิ่งเข้าด้านในอีกครั้ง แม้ชาวบ้านพยายามห้ามไว้ ค่อยๆ ขยับผ่านสนามหญ้าเข้าไปดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นพี่เวย์นอนสลบอยู่ด้านนอกบ้าน

“พี่เวย์คะ พี่เวย์!”เด็กสาวร้องเรียกเข้าประคองร่างไร้สติ

เสียงรถดับเพลิงเข้ามาจอดเทียบระดมฉีดน้ำเข้ามา เจ้าหน้าที่วิ่งกันวุ่นรอบๆ

“หนูมาทำอะไรที่นี่ออกไปก่อน!”เจ้าหน้าที่ตะโกนบอก แต่พลอยภัทราไม่ได้ยินเสียงอะไร

ภาพที่เห็นคือพี่เวย์ถูกอุ้มออกไปจากนั้นรถพยาบาลแล่นหายจากสายตา พลอยภัทรายืนนิ่งเหมือนตนเองต้องคำสาปน้ำตาไหลรินไม่ขาด ถ้าพี่เวย์อยู่ตรงนี้แล้วคนอื่นล่ะอยู่ที่ไหนกันหมด ไหล่เล็กถูกจับพลอยภัทราหันมองสีหน้าตื่นตระหนก

เจ้าหน้าที่ลากตัวเธอออกมายืนข้างนอก พลอยภัทรานิ่งสนิทดวงตาเหม่อลอยเข้าไปยังตัวบ้าน ร่างกายแข็งเป็นหินเหมือนถูกสาปให้อยู่ตรงนั้นไม่เคลื่อนไปไหน เฝ้าถามว่าคนอื่นอยู่ที่ใด จนกระทั่งไหล่บางถูกจับไว้แน่น

“เกิดอะไรขึ้นพลอย!”