คุณเฟยลากตัวฉันกลับมายังห้อง ๆ เดิม โดยไม่สนใจสายตาของใครหลายคนที่มองการกระทำของเขา แล้วเขาก็ไม่สนใจด้วยว่าฉันจะเจ็บหรือเปล่า แต่ก็อย่างว่าฉันมันก็แค่ ‘สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง’
ตุบ!!! ร่างของฉันถูกเหวี่ยงกระแทกลงบนพื้นแข็ง ๆ ย้ำว่าพื้นแข็ง ๆ ไม่ใช่บนเตียงนุ่ม ๆ ซองเงินหลุดจากมือกระเด็นออกห่างจากตัว ห่วงเงินก็ห่วงแต่ตอนนี้ฉันห่วงชีวิตตัวเองมากกว่า
พอฉันพยุงตัวเองขึ้นมานั่งได้แล้วคุณเฟยที่ยืนอยู่ก็นั่งลงมาแล้วจับปลายคางฉันพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงความดุดัน “ตอบฉันมาสิว่าเธอกำลังจะไปไหน”
“มะ… ไม่ได้ไปไหนค่ะ” นอกจากเสียง ที่สั่นตัวฉันก็สั่นระริก ๆ ไปหมด
“ถ้าไม่คิดจะไปไหนแล้วออกไปจากห้องทำไม” ถึงจะถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ธรรมดา แต่สายตาคู่ตรงหน้ามันไม่อ่อนโยนเลยสักนิด
“นะ... หนูแค่ไปเดินเล่น” มันเป็นข้ออ้างที่ไม่มีความน่าเชื่อถือเลยสักนิด คิดหาข้ออ้างอะไรไม่ได้ตอนนี้สมองมันประม
