ฉันนั่งมองมีดและช้อนส้อมที่วางอยู่กับจานสเต๊ก คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจใช้มือฉีกชิ้นเนื้อเพราะหั่นกินแบบผู้ดีไม่เป็น
ขณะที่กินอยู่ก็ชำเลืองตามองคุณเฟยและผู้ชายคนนั้นเป็นระยะ ๆ ไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกันเพราะอยู่ไกลแล้วทั้งคู่ก็คุยกันเสียงเบามาก ๆ แต่เหมือนจะเป็นเรื่องซีเรียส
ถ้าให้เดาผู้ชายคนนั้นคงจะชื่อ ‘ลีวาย’ คนที่คุณเฟยคุยโทรศัพท์ด้วย คิดไว้แล้วว่าชื่อแบบนี้ต้องหน้าตาดีแน่ ๆ
หลังจากกินอิ่มฉันก็เริ่มง่วง ไม่รู้ว่าเวลากี่ทุ่มแล้ว มองไปนอกกระจกบานใหญ่เห็นแต่ความมืดสนิท ถ้ามีโทรศัพท์สักเครื่องก็คงดี
“คุณจะกลับตอนไหนคะ” ทนความง่วงไม่ไหวฉันจึงทำใจกล้าเดินมาถาม แอบเขินผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ไม่น้อย
ไม่ใช่ว่าหน้าตาของคุณเฟยด้อยกว่า ความหล่อของทั้งคู่เป็นเรื่องยากที่จะตัดสิน แต่เพราะว่าฉันเห็นคุณเฟยจนชินตาจึงไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอย่างครั้งแรก
“ฉันยังคุยธุระไม่เสร็จ” คุณเฟยตอบเหมือนรำค
