ซาตานหลงเงารัก EP.15
1400 คำ
ชญานินทร์เจอคำถามแบบนี้ถึงกับเลือดขึ้นหน้า หันมาจ้องมองภูผาด้วยความโกรธและเสียใจ อยากรู้นักใช่ไหมว่าเธอแต่งตัวแบบนี้ไปยั่วใคร “ก็ใส่มายั่วคุณภูนี่แหละค่ะ พอใจหรือยัง” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากชญานินทร์ทำเอาคนถามถึงกับอึ้ง อ้าปากค้างไปกับประโยคเด็ด แถมยังแทงใจเขาแทบกระอัก
ภูผาถึงกับต้องยกมือขึ้นมากุมขมับกับคำตอบที่เขาได้รับ อยากร้องไห้ให้ตายไปเลยจริงๆ นี่เขากำลังเจอกับอะไร ชญานินทร์กำลังคิดจะทำอะไร “เธอพูดบ้าอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า” จากหนูโรสกลายมาเป็นเธออย่างเหินห่าง คนที่โดนเปลี่ยนชื่อถึงกับกำหมัดแน่น เจ็บจนชาชิน ปวดร้าวไปหมดทั้งใจ
ชญานินทร์พยายามสงบสติอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านไม่ต่างกัน แต่มันคงเป็นความรู้สึกเสียใจ คำพูดของเขาและที่เธอทำมันลงไปเธอคิดถูกหรือเปล่าที่ทำแบบนี้ แต่ก็ช่างเถอะมันคงย้อนไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
“คุณภูรู้แล้ว ตอนนี้ไปส่งฉันที่มหาลัยได้หรือยัง”
คำพูดที่ห่างเหินไม่แพ้กัน ยิ่งทำให้ภูผาโกรธจนอยากบีบคอสวยๆ ของคนข้างๆ ให้ตายคามือไปเลยจริงๆ “ฮึ! จะไปทำไมมหาลัย ในเมื่อเธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าใส่มายั่วฉันน่ะ”
“คุณภู!”
“จะเรียกทำไมนักหนา เธอรักฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ เรียกอยู่ได้ ผู้หญิงโง่!”
ภูผาหันมาตะคอกอย่างหัวเสีย
ชญานินทร์เจ็บกับคำพูดที่ได้ยิน ชายหนุ่มคอยแต่สร้างความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นในใจเธอไปถึงไหน “ฉันจะไปมหาลัย” เธอตัดสินใจเอ่ยขึ้น ก่อนจะเบี่ยงตัวหันมามองถนนตรงหน้า
“ฉันว่ามหาลัยน่ะไม่ต้องไปหรอก เธอไปกับฉัน มีความสุขกว่าไปมหาลัยซะอีก”
ภูผาพูดขึ้น ก่อนจะก้มลงไปมองกระโปรงตัวสั้น ก่อนเลื่อนมองเสื้อตัวเล็กที่ชญานินทร์ใส่อยู่ เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะไม่ปล่อยผู้หญิงคนนี้ เขาไม่อดทนอีกแล้ว ในเมื่อเธอเข้ามาวุ่นวายกับเขาเอง จะมาโทษเขาไม่ได้ คราวนี้เป็นทีของเขาบ้าง อยากใส่มาแบบนี้ดีนัก จะโทษใครได้ในเมื่อเธอทำตัวเอง
“คุณจะพาฉันไปไหน”
“เรียกเสียห่างเหินเลยนะหนูโรส” น้ำเสียงห้าวแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ก้มลงมากระซิบข้างใบหู ก่อนจะหักพวงมาลัยตรงเข้าสู่ถนนใหญ่
“คุณจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไป”
ชญานินทร์หน้าซีดโวยวายเสียลั่นรถ มือบางทั้งสองยกขึ้นจากการปิดกระโปรง หันมาเขย่าภูผาด้วยความตกใจ เริ่มหวาดกลัวกับน้ำเสียงและท่าทางไม่น่าไว้วางใจของอีกฝ่ายเหลือเกิน
“หุบปาก แล้วนั่งอยู่เฉยๆ อย่าให้ฉันหมดความอดทน”
ภูผาหันมาตวาดชญานินทร์อย่างเกรี้ยวกราด เหลือบมองหน้าอกหน้าใจของหญิงสาวแล้วก็แทบประสาทกินอยู่แล้ว มันโผล่ออกมาจนน่ากลัว ไอ้เสื้อบ้านั่นก็เล็กจนมันรัดหน้าอกให้เห็นอย่างชัดเจน เด็กสมัยนี้มันกินอะไรกันเข้าไป ทำไมมันถึงได้มีส่วนเกินออกกันมามากมายแบบนี้ แบบนี้เขาจะทำใจได้ยังไง อายุเขาก็ไม่ได้เยอะเสียหน่อย ยังหลงใหลในเรื่องอย่างว่าเหมือนผู้ชายคนอื่นเสียด้วยสิ
นี่เขาต้องมาเสียผู้ใหญ่เอาตอนอายุสามสิบสามหรือไง
////////////
วีรพลขับรถตรงดิ่งมายังภิวัฒน์เกรียงไกรทันทีที่ลูกน้องคนสนิทบอกว่าวันนี้อลินลดาไม่ออกไปไหน สรุปแล้วสิ่งแรกที่เขาต้องทำนั่นคือการไปหาเธอเองถึงบ้าน
นมอ่อนได้แต่ยืนมองอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นว่ารถเบนซ์ป้ายทะเบียนแสนคุ้นตาคันนั้นขับเข้ามาจอดตรงหน้าตึก นางยิ่งแปลกใจหนักเข้าไปอีกเมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูลงมาเป็นใคร
“คุณพล”
วีรพลก้าวเท้าลงมาจากรถ ส่งยิ้มหวานมาให้แม่อ่อนอย่างเคารพ นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่เคยได้มาเหยียบบ้านหลังนี้ นับตั้งแต่คู่หมั้นสาวเสียชีวิตเพราะลูกสาวของบ้านนี้
“สวัสดีครับนมอ่อน” เขายกมือไหว้ผู้สูงวัยอย่างนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยถามถึงคุณหญิงวีรดา “คุณป้าไม่อยู่หรือครับ”
“สวัสดีค่ะคุณพล ไม่เจอกันนานเลยนะคะ วันนี้ลมอะไรหอบมาเนี้ย”
“ก็ลมแห่งความคิดถึงไงครับนม”
“ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะคะคุณพลเนี้ย” นมอ่อนพูดอย่างอารมณ์ดี
“แล้วคุณป้าล่ะครับอยู่ไหม”
“อยู่จ้ะ สงสัยนั่งอยู่กับหนูลดาในห้องโถง” นางตอบไปพร้อมกับสังเกตชายหนุ่มไปด้วยในตัว แต่นางก็ไม่พบความผิดปกติในตัวชายหนุ่ม
“หนูลดาหรือครับ ใครครับนม” เขาถามขณะเดินตามนมอ่อนเข้าไปภายในตัวตึก
“หนูลดาเธอเป็นลูกของคุณภัทรกับศลินดานะคะคุณพล”
“อ๋อ”
นมอ่อนยังเล่าไปเรื่อย โดยไม่รู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มที่เดินตามนางมากำลังเก็บรายละเอียดของคนที่นางกำลังเล่าอยู่
/////////////
คุณหญิงวีรดาละสายตาจากลูกสาวเงยหน้ามองผู้มาใหม่อย่างสนใจ สายตาท่านจ้องมองแขกคนสำคัญอย่างแปลกใจ นานแค่ไหนแล้วนะที่เพื่อนรักของหลานชายคนนี้ไม่เคยมาเหยียบบ้านท่านเลย นับตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน
“สวัสดีครับคุณป้า”
วีรพลเอ่ยทักทายผู้สูงวัย ก่อนจะยกมือไหว้อย่างเคารพ ก่อนสายตาจะหันไปมองสาวน้อยนามอลินลดาอย่างพึงพอใจ ภาพที่เขาเห็นคือเธอกำลังนั่งปักอะไรสักอย่างอย่างตั้งอกตั้งใจ พร้อมกับมองไหล่บางนั้นอย่างหาร่องรอยที่เขาทำเอาไว้เมื่อวาน มันไม่มีร่องรอยให้เขาเห็นเลย
“สวัสดีจ้ะตาพล วันนี้ลมอะไรหอบเอาเรามาหาป้าได้ล่ะ”
คุณหญิงวีรดาพูดอย่างแปลกใจ แต่สายตาของท่านเริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุอะไรวันนี้เพื่อนรักของหลานชายท่านถึงมาที่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสาวคนเล็กของท่าน
“ก็ลมแห่งความคิดถึงไงครับ คุณป้าสบายดีหรือครับ”
“ป้าก็สบายดี แต่ก็นั่นแหละ สงสัยแก่ลงมั้ง ช่วงนี้เลยดูไม่ค่อยแข็งแรงเท่าที่ควร”
“ครับ”
“ลดา นี่ตาพล เพื่อนรักของนายภูเขา สวัสดีพี่เขาเสียสิ”
อลินลดาเงยใบหน้าสวยขึ้นมามอง เพื่อนรักของญาติผู้พี่ด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอคือใคร “เอ่อ...สวัสดีค่ะ” จึงเอ่ยทักทายอย่างตะกุกตะกัก เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เธอพยายามจะหนี เมื่อวานก็ทีหนึ่งแล้ว เธอโดนผู้ชายคนนี้ทำร้าย ทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน นึกโทษไปถึงพี่สาวต่างมารดาที่ทำให้เธอต้องเจออะไรแบบนี้
“สวัสดีครับ” วีรพลทักทายกลับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เขาต้องทำให้ทุกคนในบ้านนี้ตายใจ ไม่อย่างนั้นแผนการเขาไม่มีวันสำเร็จ
“วันนี้ตาภูไม่อยู่บ้านหรอกนะ นี่ก็เย็นแล้วด้วย ไม่รู้ทำไมยังไม่กลับมาสักที”
ท่านบ่นไปถึงหลานชายตัวดี ไม่รู้ป่านนี้พาลูกสาวท่านอีกคนหายไปไหน ท่านรู้ดีว่าวันนี้ลูกสาวท่านไม่มีทางได้ไปมหาวิทยาลัยอย่างที่ท่านเข้าใจหรอก ยิ่งแต่งตัวแบบนั้นด้วยแล้วรับรองด้วยเกียรติท่านเลยว่าพ่อหลานชายตัวดีไม่มีทางยอมให้ลูกสาวท่านไปไหนหรอก ท่านก็แค่จัดการวางแผนกระตุกหนวดหลานชายนิดเดียวเอง ทำเอาพ่อหลานชายตัวดีถึงกับเต้นเป็นเจ้าเข้า แต่ก็นั่นแหละขนาดท่านเองเห็นแล้วยังอดเป็นห่วงไม่ได้เลย หากเกิดลูกสาวท่านแต่งตัวไปเรียนแบบนั้นจริง จะเป็นอย่างไร สงสัยท่านคงกะรูปร่างของลูกสาวผิดไป พอใส่แล้วมันถึงได้โป๊ซะขนาดนั้น ไว้กลับมาแล้วท่านค่อยถามลูกสาวดีกว่า ว่าตกลงแผนการของท่านเป็นไงบ้าง
///////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
