ซาตานหลงเงารัก

“สุ! สุ! ตื่นมาคุยกับพี่สิ สุได้ยินที่พี่พูดไหม พี่ขอร้องล่ะ ตื่นมาคุยกับพี่หน่อย อย่านอนนิ่งเงียบแบบนี้” น้ำเสียงที่พูดสั่นน้อยๆ เนื่องจากเสียงสะอื้นที่เขาพยายามเก็บเอาไว้ “สุจ๋า อย่าทำแบบนี้สิ พี่ใจไม่ดีเลยนะ ไหนว่าเราจะแต่งงานกันไงสุ เราสัญญากันเอาไว้แล้วไม่ใช่เหรอ” ยิ่งพูดไปเท่าไรร่างบางในอ้อมกอดก็ยังคงนิ่งอยู่แบบนั้น “ฮือๆ สุ อย่าทิ้งพี่ไว้แบบนี้ พี่ขอร้อง พูดกับพี่หน่อย…” เสียงสะอื้นดังออกมาจากปากหนาได้รูปนั้น น้ำตาไหลลงอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด กอดร่างบางของหญิงอันเป็นที่รักเข้ามาแนบอกด้วยความเจ็บปวด “อ๊าก!” ร่างสูงใหญ่สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่แสนจะเจ็บปวดนั้น ใบหน้าคมเข้มมีเหงื่อไหลซึมลงมาตามใบหน้านั้น ยกมือลูบใบหน้าด้วยความทรมาน นี่คงเป็นอีกคืนแล้วสินะที่เขายังคงฝันร้ายถึงเหตุการณ์ที่แสนเจ็บปวดเมื่อหลายปีก่อน คู่หมั้นเขาเสียชีวิตจากการช่วยเหลือชีวิตน้องสาวบุญธรรมจากอดีตคนรักของเพื่อน ที่ตอนนี้กลายมาเป็นน้องเขยเขาไปแล้ว  นับวันความฝันที่แสนเลวร้ายนี้กลับเพิ่มความเจ็บปวดให้เขาเพิ่มขึ้นไปอีก เขาไม่เคยต้องฝันเรื่องเดิมๆ อย่างนี้มานานแล้ว นี่ก็ย่างเข้าปีที่สี่แล้วสินะที่เขายังคงเจ็บปวดกับการจากไปของคู่หมั้นสาว “พี่คิดถึงสุนะ สุคิดถึงพี่บ้างไหม”  ชายหนุ่มพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อีกนานแค่ไหนเขาถึงจะตัดใจจากคู่หมั้นสาวผู้นี้ได้เสียที สายตาคมหันหน้าไปมองข้างหัวเตียง จ้องมองนาฬิกาด้วยความเหนื่อยล้า มันเป็นแบบนี้ทุกคืนสำหรับชายหนุ่ม สะดุ้งตื่นทุกครั้งที่ฝันเห็นการตายของคู่หมั้นสาว หรือจะให้พูดอีกทีเขาไม่เคยฝันแบบนี้ติดต่อกันหลายคืนแบบนี้เลย “คิดมากน่ะไอ้พล ไม่มีอะไรหรอก” ร่างสูงใหญ่ล้มตัวลงนอนด้วยจิตใจที่อ่อนล้าไร้ทางเยียวยาเสียแล้ว หัวใจดวงนี้ยังคงจมอยู่ในอดีต และดูเหมือนว่ามันไม่มีทางที่จะกลับมาเบิกบานสดใสเหมือนในอดีตอีกแล้ว //////////// เช้าวันรุ่งขึ้น... เบนซ์คันงามรุ่นล่าสุดขับทะยานไปสู่ถนนใหญ่เพื่อมุ่งหน้าไปยังเป้าหมาย และความหวังหนึ่งเดียวที่พวกเขาไม่เคยได้รับรู้ ผู้สูงวัยพยายามนึกทบทวนเรื่องราวในอดีตที่สามีเธอเคยทำผิดพลาดไป มันคงไม่สายไปใช่ไหมที่พวกเขาจะกลับไปแก้ไขอดีตที่สามีเธอทำพลาดไป และที่สำคัญมันคงเป็นความผิดที่สุดในชีวิตของเธอด้วย ถ้าหากวันนั้นเธอยอมฟังและเข้าไปช่วยเหลือหญิงสาวคนสนิทที่เธอรักเหมือนน้องสาว เหตุการณ์ที่แสนอัปยศในครั้งนั้นคงไม่เกิดขึ้น “เธอจะอภัยให้ฉันรึเปล่าศิลินดา” น้ำเสียงหม่นหมองเหลือเกินเมื่อนึกถึงอดีตที่เธอเคยทำผิดพลาดไป สามีที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเกือบสี่สิบปีกลับทรยศท่าน โดยวางแผนขืนใจหญิงสาวที่เธอรักดั่งน้องสาว หลังจากเกิดเหตุการณ์ในครั้งนั้นหญิงสาวก็เลยตัดสินใจออกมาจากบ้านภิวัฒน์เกรียงไกร โดยที่ท่านไม่เคยรู้เลยว่าหญิงสาวที่ท่านรักดั่งน้องสาวต้องเจ็บปวดทรมานแค่ไหน กับการโดนสามีที่ท่านเชื่อใจมาตลอดชีวิตย่ำยี  ผ่านมายี่สิบกว่าปีเธอถึงจะรู้ถึงสาเหตุ ที่หญิงสาวตัดสินใจออกจากบ้าน ครั้งแรกที่ได้รู้ความเสียใจและโกรธแค้นสามีที่บังอาจหักหลัง ซ้ำร้ายสามีเธอยังทำร้ายหญิงสาวที่เธอรักดั่งน้องสาวอีก พอมารู้ความจริงท่านกลับสงสารหญิงสาวเหลือเกิน “ผมขอร้องนะคุณหญิง คุณช่วยไปรับลูกสาวผมมาอุปการะอีกคนได้ไหม”คุณหญิงวีรดาถึงกับตกใจจนหน้าซีด เมื่อท่านได้ยินคำขอร้องครั้งสุดท้ายจากสามี “คุณภัทร” “ผมขอโทษ ผมมีเรื่องบางอย่างอยากสารภาพ” เลื่อนมือที่แสนเหี่ยวนั้นมาจับมือภรรยาไว้แน่น “อย่าร้องไห้สิคุณหญิง” ถอดลมหายใจเข้ามาอย่างยากลำบาก และยิ่งลำบากใจมากยิ่งขึ้นกับการที่เขาต้องสารภาพในความผิดที่เคยทำผิดพลาดไป คุณหญิงวีรดานั่งกำมือเอาไว้แน่นด้วยความเสียใจ สามีที่ท่านเคยเชื่อใจและเชื่อมั่นมาตลอดกลับหักหลังท่านอย่างเลือดเย็น สบสายตาที่เหมือนจะเลื่อนลอยของสามีด้วยความเจ็บปวด แต่ตอนนี้ท่านก็คงจะต้องยอมรับสภาพให้ได้ใช่ไหม “คุณจำศิลินดาได้ไหม” น้ำเสียงอ่อนล้า พยายามเอ่ยถึงอดีตที่เขาเคยทำร้าย หญิงสาวคนหนึ่งด้วยความโหดร้าย “มันเกี่ยวอะไรกับลินดาคะคุณภัทร” น้ำเสียงที่เอ่ยถามสามีกลับไม่ค่อยมั่นคงสักเท่าไรแล้ว เริ่มเข้าใจในสิ่งที่สามีขอร้องท่าน “เมื่อยี่สิบปีก่อนผมเคยทำร้ายศิลินดาเขา ก่อนเขาออกจากบ้านเขามาบอกผมว่าเขาท้อง ผมเลยขอร้องให้เขาไปทำแท้ง แต่ศิลินดาเขาไม่ยอม” “คุณภัทร”คุณหญิงวีรดาถึงกับตาค้างและตกใจกับคำสารภาพของสามี ท่านรู้ความจริงแล้ว ว่าทำไมน้องสาวที่ท่านรักดั่งน้องสาวจึงตัดสินใจขอท่านออกไปอยู่ข้างนอก สาเหตุมันมาจากสามีท่านนี่เอง “คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงคุณภัทร” “ผมขอโทษ ผมรู้ว่าตอนนี้พวกเราไม่มีใครแล้ว ยายวิก็มาตาย ส่วนผมก็คงอยู่กับคุณได้ไม่นาน หากผมเป็นอะไรไปคุณจะได้มีคนมาดูแล” “แล้วทำไมคุณถึงเพิ่งมาบอกฉัน” น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ เมื่อรู้ถึงอดีตที่สามีเคยทำอะไรกับคนที่ท่านรัก “ผมขอโทษนะคุณหญิง ที่ผมทำร้ายความไว้ใจของคุณ” คุณหญิงวีรดาถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดกับความจริงที่ท่านได้รับ ถึงแม้ตอนนี้จะยังทำใจไม่ได้กับความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ แต่อย่างน้อยก็รู้ว่ายังมีทายาทของภิวัฒน์เกรียงไกรเหลืออีกคนหนึ่ง คนที่จะมาสืบทอดกิจการของตระกูล “คุณภัทรไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรับปากคุณเรื่องลูก แล้วลูกของลินดาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” “เป็นผู้หญิงชื่ออลินลดา ภิวัฒน์เกรียงไกร” บอกภรรยาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะอ่อนลงทุกที หลังจากที่เขารู้ว่าอีกไม่นานเขาก็คงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว สิ่งที่เขาอยากกลับไปแก้ไขมากที่สุดในชีวิตก็คือเรื่องสองแม่ลูกนี้ “อลินลดาเหรอคะ” “ใช่ ผมให้นักสืบเขาช่วยผมสืบเรื่องนี้แล้ว ที่เหลือผมฝากคุณหญิงด้วยนะ ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผมทำผิดพลาดไป” “ช่างมันเถอะค่ะ ถึงยังไงมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว คุณภัทรทำใจให้สบายเถอะค่ะ เรื่องลูกเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง” ถอนหายใจด้วยความอ่อนล้า “อีกอย่างหนูอลินลดาก็มีสายเลือดของภิวัฒน์เกรียงไกรครึ่งหนึ่งเหมือนกัน ฉันจะรักแกให้เหมือนกับที่ฉันรักยัยวิ” “ขอบคุณมากนะคุณหญิง” น้ำเสียงหอบและอ่อนแรงลง บอกด้วยความซึ้งใจ ‘ผมขอโทษนะลินดา หวังว่าคุณคงอภัยในสิ่งที่เขาเคยทำกับคุณ ผมขอโทษ’  นี่เป็นคำขอสุดท้ายจากสามีผู้ล่วงลับของเธอ  ///////////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...