ซาตานหลงเงารัก EP.11
1125 คำ
ร่างสูงยืนมองกรอบรูปของคู่หมั้นสาวอย่างเจ็บปวด ไม่ว่ากี่ครั้งเมื่อเขาจ้องมองรูปภาพนี้หัวใจเขาก็กระตุก เจ็บปวดอย่างทรมาน เฝ้าแต่ถามตัวเองว่าเขาจะมีความสุขได้อย่างไร หากไม่มีคนที่เขารักอยู่ มันเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึง ทรมานอย่างรุนแรงเวลาที่เขาผ่านสถานที่ที่เขาและเธอเคยทำร่วมกัน ย่อตัวลงนั่งด้วยหัวใจที่อ่อนล้า มันเจ็บปวด ทรมาน หนาวเหน็บ อยู่ภายใน ชีวิตนี้เขาจะออกมาจากมุมมืดของหัวใจได้ไหม เขาจะสามารถรักษาแผลใจที่เจ็บปวด นี้ได้อย่างไร คิดถึงคนที่เขารักก็ยิ่งทรมาน เจ็บเจียนตาย ทำไมสวรรค์ถึงได้ทำร้ายเขาถึงเพียงนี้
เขาไม่เคยทำร้ายใครหรือสร้างความเสียใจให้กับใครเลย แต่ทำไมชีวิตเขาถึงได้มีจุดจบแบบนี้ มือหนาลูบภาพนั้นอย่างคิดถึง น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม ไม่ว่ากี่ปีเขาก็ยังทำใจให้ยอมรับกับการสูญเสียคนรักไปไม่ได้สักที ใครจะว่าเขาบ้า เสียสติ เขาก็ไม่สนใจ การรักใครสักคนมันผิดหรือไง ถึงแม้คนที่เขารักจะตายไป แต่สำหรับเขาเธอก็ยังอยู่ในใจเขาเสมอ
“สุสบายดีไหม พี่คิดถึงสุนะ” เสียงเข้มสั่นด้วยแรงสะอื้นที่หลุดลอดผ่านริมฝีปากได้รูป เขารู้ดีว่าเขาเป็นคนอ่อนไหว รับอะไรที่มันรุนแรงแบบนี้ไม่ค่อยได้ จะให้ทำใจก็คงจะยากเต็มที ได้แต่หลงอยู่ในอดีต อยู่กับความรักที่ไม่สามารถเป็นจริงได้ วางกรอบรูปไว้บนหัวเตียง มืออีกข้างยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลลงมา ล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า หัวใจที่เคยเข้มแข็งมันอ่อนแออย่างไม่มีสาเหตุ อดนึกถึงใบหน้าสวยหวานของใครบางคนที่เขาดันไปทำร้ายในวันนี้ ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาละม้ายคล้ายกับผู้หญิงที่เคยทำร้ายคนที่เขารักให้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ถึงแม้ใบหน้าสวยหวานนั้นจะดูสวย น่ารัก โดดเด่นกว่า แต่ก็ยังมีโครงหน้าคล้ายกันอยู่ดี
‘อลินลดา ภิวัฒน์เกรียงไกร น้องสาวของวนิดา ภิวัฒน์เกรียงไกร อย่างนั้นนะเหรอ’
“เธอจะมาโทษฉันไม่ได้นะอลินลดา ในเมื่อเธอเป็นน้องสาวของคนที่ทำร้ายคนที่ฉันรัก เธอก็จงรับกรรมแทนพี่สาวเธอไปก็แล้วกัน”
เขารู้แล้วจะทำอย่างไรให้ครอบครัวของภิวัฒน์เกรียงไกรเจ็บปวดและทรมาน เขาจะทำให้ชื่อเสียงของภิวัฒน์เกรียงไกรย่อยยับด้วยน้ำมือเขา และถือเป็นของขวัญสำหรับมารดาในครั้งนี้ ในเมื่อท่านต้องการให้เขาแต่งงาน คนที่เขาแต่งงานด้วยก็ต้องเป็นอลินลดา ภิวัฒน์เกรียงไกรนี่แหละ เขารู้ดีไม่มีวิธีไหนที่จะทำให้ภิวัฒน์เกรียงไกรเจ็บปวดและเสียหน้าได้เท่านี้อีกแล้ว การทำให้ล้มละลายนะมันยังไม่พอ แต่เขาจะทำให้มันตายทั้งเป็น และคนที่เหมาะสมในแผนการเขาครั้งนี้มากที่สุดก็คือเธอ ผู้หญิงที่มีหน้าตาคล้ายกับวนิดา ภิวัฒน์เกรียงไกร
‘เธอต้องอยู่กับฉันไปจนวันตาย ไม่ใช่อยู่แบบมีความสุขหรอกนะอลินลดา ฉันจะทำให้เธอทรมานตายไปอย่างช้าๆ ชีวิตเธอทั้งชีวิตต้องทนทรมานไปกับคนที่ไม่รักเธอ เธอจะได้รู้ว่าการมีชีวิตอยู่แบบตายทั้งเป็นมันเป็นอย่างไร’
ใบหน้าคมสันแข็งกร้าวเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่สร้างความเจ็บปวดทรมานเอาไว้กับเขา คนเราก็แบบนี้แหละในเมื่อรักมากก็แค้นมาก มันไม่ผิดใช่ไหมที่เขาคิดแบบนี้ เขาเจ็บปวดทรมานจิตใจมานานหลายปี ถึงคราวที่เขาจะเอาคืนบ้าง สำหรับเขาแค่นี้มันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่เขาสูญเสีย
/////////////
ภูผาได้แต่นั่งหงุดหงิดไม่รู้ต้องจัดการยังไงกับหัวใจตัวเองดี เกือบเที่ยงคืนแล้วสินะที่เขายังนั่งจมอยู่กับความคิดที่ยังหาทางออกไม่เจอ อยากจะถามเรื่องเมื่อช่วงเย็นให้รู้เรื่อง แต่ก็ไม่มีโอกาสที่จะถามสักที ผู้ชายที่ชื่อเอกคนนั้นเป็นอะไรกับเด็กในปกครองของเขา ถึงแม้ชญานินทร์จะเป็นลูกบุญธรรมของคุณป้าเขาก็ตาม แต่หน้าที่ดูแลรับผิดชอบทุกอย่างเป็นของเขา ไม่ว่ามีปัญหาอะไรเขาต้องรับรู้และจัดการแทนคุณหญิงวีรดาทั้งนั้น นานแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับชญานินทร์แบบนี้ เพราะงานยุ่งกับเวลาที่ไม่เคยตรงกัน หรือเป็นเพราะเขาหรือเธอกันแน่ ที่พยายามหลบหน้ากันแบบนี้ นับตั้งแต่คุณหญิงวีรดาผู้เป็นป้ารับชญานินทร์เข้ามาอยู่ในบ้าน และให้อยู่ในความดูแลของเขา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขารู้สึกยังไงกับเด็กในปกครองของตัวเองกันแน่
สามปีที่แล้วเขายังจำได้ วันที่คุณหญิงวีรดาผู้เป็นป้าพาชญานินทร์มาให้เขารู้จัก และฝากฝังให้เขาคอยดูแล ใบหน้าหวาน ตาโต แก้มป่อง ผิวขาว น่ารักนั้นของเด็กสาว ทำเอาเขาหัวใจเต้นระรัวหวั่นไหวไปกับความน่ารักนั้น ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นเธอเพิ่งจะสิบแปดได้มั้ง เพิ่งจบมัธยมปลายมาเอง ก็สวยตามวัยเธอนั่นแหละ ซึ่งต่างจากเขาหากเทียบอายุกันแล้วเขาแก่กว่าชญานินทร์หลายปีทีเดียว
อาจเป็นเพราะแบบนี้หรือเปล่า เขาเลยพยายามอยู่ห่างเธอให้มากที่สุด เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงลำบากใจที่จะเป็นผู้ปกครองของเธออย่างแน่นอน ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่นี้มันคืออะไร รู้แต่เพียงว่าต้องอยู่ให้ห่างเธอเอาไว้ ยิ่งห่างมากเท่าไรยิ่งดีต่อตัวเขาและตัวเธอ แต่ที่แน่ๆ มันคือหัวใจของเขาต่างหากที่พยายามหลบหลีกหนีความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นอยู่ภายในหัวใจ เขาแอบหลงรักเด็กในความปกครองของตัวเองมาหลายปีแล้ว
นับตั้งแต่ได้เจอหน้ากันครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน และก็ยังรักมาจนทุกวันนี้ รักมากแต่ก็ไม่อยากทำลายอนาคตของหญิงสาว กลัวเหลือเกินว่าหากสารภาพออกไปว่ารัก ความสัมพันธ์ที่มีอยู่จะหายไป กลัวกับคำปฏิเสธจากปากคนที่เขารัก กลัวว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมหากเขาตัดสินใจทำอะไรลงไป
“ฉันจะทำยังไงกับเธอดีชญานินทร์”
/////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
