หนีได้หรือสนมรัก

ตอนที่ 10 ชื่อตอน เจ้าลูกเต่า

ร่างบางเจ็บไปทั้งกาย น้ำตาร่วงเบาๆ นึกถึงใบหน้าของฉูหลงเจี๋ยแล้วน้ำตาริน นางร้องไห้ขึ้นมาและตะโกนลั่น

"ฉูหลงเจี๋ยเจ้าลูกเต่า ยามนี้เจ้าอยู่ที่ใดกัน มิมาช่วยข้า ฮืออ "

ยามแรก เหล่าองครักษ์ต่างแยกย้ายกันค้นหาสนมอ๋าว แต่ทว่า ยามมีการเคลื่อนไหวของนักฆ่า ที่สกุลอ๋าวส่งมา และมีข้ารับใช้ของสกุลอ๋าว มุ่งมาทิศทางเดียวกัน องค์ฮ่องเต้จึงทะยานตามมาอย่างเงียบๆ มาสืบหาความจริงเสียก่อนผู้ใด

ยามมาใกล้เหล่าผู้คนแล้ว จึงแอบข้างกระท่อมหลังหนึ่ง ก่อนจะได้ยินคำก่นด่าว่าพระองค์เป็นลูกเต่า มือหนาทุบลงบนฝ่ามือ อีกข้างหนึ่งเบาๆและแสยะยิ้มทันใด

"หึ แอบหนีมาก่อเรื่องแล้วเรียกเจิ้นว่าลูกเต่า หึ ข้าเป็นเต่าตัวผู้ เจ้าเป็นเต่าตัวเมียแล้วกันสนมอ๋าว คอยดูเถิด หากกลับไปมิลงโทษเจ้า อย่าเรียกเจิ้นว่าฮ่องเต้ฉูเลย อ๋าวปิงซวง!!! "

ยามอ๋าวปิงซวงเสียงดังนัก คนเฝ้ากระท่อม ก็ฟาดแส้ใส่นางดังเพี๊ยะ นางกรีดร้องลั่นทันใด

"กรี้ดดด หยุดนะอย่าตีข้า ฮือๆ "

"อยู่เงียบๆซะ หากยังมิอยากตายในตอนนี้ หากเจ้าร้องอีกคราหนึ่ง ข้าจะสับเจ้าเป็นชิ้นๆเลย สตรีโง่เง่า!!!! "

นักฆ่าด้านนอกได้ยินเข้า จึงตัดสินใจกระโดดลงมาแสดงตน มิคิดว่ายามเพียงแค่เท้าสะกิดพื้น พลังสายหนึ่งซัดเข้ามา จนลอยกระเด็นในทันใด

ตู้มมม !!!

บุรุษใบหน้ามืดครึ้มผู้หนึ่ง ปรากฎกายพร้อมยอดฝีมือกลุ่มหนึ่ง เหล่านักฆ่าจึงแสร้งกระโดดหนีและล่อมันออกไปในที่กว้าง เพราะยามนี้ผู้จ้างมันคือสกุลอ๋าว ย่อมต้องมีคนมาช่วยเหลือ ยามได้ยินเสียงปะทะกันเป็นแน่

ตู้มมมม

ยามเสียงปะทะกันเกิดขึ้น เหล่าทหารก็กรูกันมาดั่งที่คิด ยามเห็นว่ามีคนของทางการ หัวหน้าโจรจึงเข้าไปในกระท่อม ดึงร่างบางขึ้นบ่าและเร่งหาทางหนีโดยพลัน

ฉูหลงเจี๋ยเร่งตามไปเงียบๆกับกลุ่มองครักษ์ ปล่อยเหล่าทหารและคนร้ายกลุ่มหนึ่งสู้กันต่อไป อย่างมิใส่ใจใยดี นักฆ่ารับจ้างทะยานตามมามิลดล่ะ และตวาดลั่น

"เร่งส่งนางมาให้ข้าจะดีกว่า หากมิอยากถูกสังหารจากเหล่านักฆ่าทั้งหลาย บิดาของนางจ้างพวกเราให้นำนางไปให้จงได้ หากเจ้าขัดขวางงานของเรา มีเพียงพวกเจ้าที่ต้องตายลงจนสิ้น!!!! "

เหล่าคนร้ายมองหน้ากันและโยนอ๋าวปิงซวงไปด้านหลัง และเกร็งพลังวัตรต่อสู้กันอย่างรุนแรงนัก อ๋าวปิงซวง หล่นลงในพื้นเจ็บจนจุก มีแผลถลอกทั่วตัวกัดฟันแน่น ยามเหล่าคนร้ายต่อสู้กันไปมา มีดบินเล่มหนึ่งก็บินมาตัดเชือกที่มัดนางจนขาด อ๋าวปิงซวงจึงพลิกกายม้วนตัวและทะยานขึ้นด้วยวิชาตัวเบา และกระโดดหลบไปทางหนึ่งทันใด

นางเร่งหันซ้ายขวาและทะยานหนีอย่างมิคิดอันใด ก่อนจะมาพบว่ามีกองทหารช่วยเด็กๆออกมาแล้ว นางจึงเข้าไปสมทบทันที ยามนางกำลังช่วยแก้มัดเด็กๆ นิ้วมือหนาก็ซัดจิ้มลงสกัดจุดนางในทันใด ร่างบางตัวแข็งค้างทันทีและวงแขนแกร่ง ก็กอดรัดใต้อกนางจนแน่น และหอมแก้มนางแรงๆคราหนึ่ง

"อา...สนมรัก เจ้าช่างกล้าหาญนัก ถึงกับอาสามาช่วยเด็กๆเองเช่นนี้ กลับไป เจิ้นจะมีรางวัลให้ใหญ่โตเลยทีเดียวล่ะ หึ หึ หึ "

ลิ้นชื้นๆแลบเลียใบหูขาวๆคราหนึ่ง และฟันขาวก็ขบใบหูนางเบาๆ กระซิบข่มขู่ทันใด

"กลับถึงวังหลวงยามใด เตรียมรับโทษเจ้าให้ดีปิงซวง บังอาจนักรนหาที่ตายเช่นนี้ "

อ๋าวปิงซวงใบหน้าเบี้ยวและทำตาละห้อยในทันที แต่ยังมิทันจะเอ่ยอันใด กลับมีคนร้ายมาล้อมรอบจำนวนหนึ่ง

ใบหน้าคมยิ้มแสยะคราหนึ่งและชักดาบออกมาพลัน จิ้มนิ้วสกัดจุดนางดัง ปึ้ก และโยนมีดสั้นไปให้นาง

เคร้ง เคร้ง เคร้ง!!!!

เสียงฟาดฟันดาบต่อสู้กันดังขึ้น ทหารองครักษ์ตะโกนลั่นในทันที

"อารักขาคุณชายและฝุเหริน !!! "

เช่นนั้นเอง อ๋าวปิงซวงจึงตระหนักนักว่า ฝ่าบาทต้องลำบากก็เพราะนาง นางเร่งถอยไปรวมกับเด็กชายและแก้มัดให้จนหมด เอ่ยเสียงดัง

"พวกเจ้าอยู่ใกล้ๆข้าไว้ อย่าวิ่งออกไปนอกวงล้อม เข้าใจหรือไม่ "

เหล่าผู้คนต่อสู้กันสับสนวุ่นวายนัก เหล่านักฆ่าสังหารคนร้ายอย่างตึงมือ ทหารจำนวนหนึ่งบาดเจ็บมิน้อย เพราะมีฝีมือมิมากนัก เหล่าองครักษ์ต่อสู้อารักขาองค์ฮ่องเต้อย่างยากลำบาก เพราะพบเจอผู้มีวิทยายุทธล้ำเลิศนัก

ฉูหลงเจี๋ยปรายตามองและยกแขนขึ้นไขว้กันตรงหน้า และเกร็งพลังวัตร เกิดลมหมุนไปรอบกาย ร่างหนาลอยขึ้นบนผืนฟ้า และเกิดการปะทะพลังกันกับคนร้าย อ๋าวปิงซวงอ้าปากค้างทึ่งน้อยๆ ส่งเสียงชมออกมาพลัน

"ว้าวว เก่งอันใดเช่นนี้กัน เยี่ยมจริงๆนะเนี่ย โหวว "

เหล่าองครักษ์ เร่งสังหารคนร้ายให้จงได้ แต่คนร้ายก็มีฝีมือนัก จึงเร่งจุดพลุขอกำลังเสริม ยามพลุระเบิดขึ้น พี่น้องสกุลอ๋าวกระโดดมาจนสิ้น ยามพบน้องสาวตนแล้ว พี่เก้าสกุลอ๋าวจึงเร่งดึงนางเข้าในอกและอุ้มทะยานออกมานอกวงล้อม พี่ชายทั้งแปดกางพัดขึ้นและซัดลงใส่คนร้าย เกิดเสียงระเบิดติดต่อกัน ฝุ่นคลุ้งกระจาย

"อ๊ากกกก มันมีฝีมือนัก อ๊ากกก นายท่านช่วยข้าด้วยย !!! "

พี่ใหญ่สกุลอ๋าวเห็นเชือกใกล้ๆนั้น จึงเหวี่ยงไปกระตุกรัดคอผู้คนและกระชากมาใกล้ๆ และถีบคนลงจนจมดิน เหยียบคอและเร่งมัดไว้ทีล่ะคนอย่างแน่นหนา จนจับได้หมดสิ้นแล้ว ผู้คนจึงมองชมบนฟากฟ้า เกิดการปะทะกันรุนแรงขึ้น อ่าวปิงซวงมองไปบนฟ้า และกังวลนัก จึงตะโกนลั่นทันใด

"พี่ชายรุมมันเลย มันบังอาจนัก ทำร้ายปิงซวง รุมมันช่วยคุณชายเสีย อย่าให้มันหนีไปได้เร็วๆเลยพี่ชาย "

เมื่อน้องรักสั่งเช่นนั้น พี่ชายทั้งเก้าจึงมองไปที่จุดเดียว เกร็งพลังวัตรส่งไปพร้อมๆกัน เกิดเป็นสายฟ้าหลายสายในอากาศ ฟาดลงที่ร่างคนร้ายพร้อมๆกัน ร่างนั้นตาโต ชักดิ้นชักงอ ตกลงมาจากฟ้าในทันใด

เปรี้ยงงงงง ตรู้มมมมม โครมมมม !!!!

ยามคนร้ายตกลงมาแล้ว ร่าง หนาก็ค่อยๆหมุนตัวลงมา และพัดเอาดอกไม้ลงมาหมุนวนรอบกายอย่างงดงามนัก อ๋าวปิงซวงถึงกับเผลอกาย ยกฝ่ามือไปจับกลีบดอกไม้ หลงลืมไปทุกสิ่งชั่วขณะหนึ่ง พี่รองใช้พัดฟาดบนหัวผู้นำของคนร้ายและด่าดังลั่น

"บังอาจนัก มีวิชาล้ำเลิศแต่ดันมาค้าทาสผิดกฎหมายซะได้ น่ามิอายเสียจริงเจ้าคนชั่ว แถมยังมาทำร้ายน้องหญิงของข้าได้ คอยดูเถิด ข้าจะเอาคืนเจ้าเสียให้จำเลยทีเดียว"