บทที่ 7 ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว (2)
1182 คำ
ทางด้านของมัดมุก หลังจากเดินเข้ามาในห้องของโจฮันเรียบร้อย เธอก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานพลางจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัย เพราะไม่รู้ว่าเขาเรียกเธอเข้ามาในห้องทำงานทำไม ยิ่งได้เห็นใบหน้าบึ้งเหมือนโกรธใครมาก็ยิ่งสงสัย จึงไม่รอช้าที่จะตั้งคำถาม
“คุณโจฮันให้มุกเข้ามาในห้องทำงานทำไมคะ มีงานจะสั่งเหรอคะ”
“เปล่า ผมไม่ได้จะสั่งงานคุณ”
“อ้าว แล้วเรียกให้มุกเดินตามมาทำไม”
“ผมเคยบอกคุณหรือยัง”
“บอก? บอกเรื่องอะไรคะ”
“ว่าผมได้ยินที่คนอื่นคิดหรือพูด ต่อให้อยู่ห่างไกล ๆ ก็ตาม”
“จริงเหรอคะ ถึงว่า มุกคิดอะไรคุณโจฮันก็รู้หมด”
คำตอบของเขาทำเอาหญิงสาวตาโตด้วยความตื่นเต้น อดคิดไม่ได้ว่า เพราะแบบนี้สินะ โจฮันถึงชอบพูดดักคอเหมือนอ่านความคิดของเธอได้ตลอด
มัดมุกจึงส่งค้อนวงโตให้ชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ ด้วยความที่อยู่บ้านเดียวกันมาสักพักทั้งสองคนจึงมีความสนิทสนมกันมากกว่าเก่า หญิงสาวเลยแสดงความเป็นตัวของตัวเองให้โจฮันเห็นอย่างไม่รู้ตัว แต่เขาก็ไม่ได้ถือสาหาความ ออกจะชอบด้วยซ้ำที่ได้เห็นตัวตนของมัดมุก
“มันเพิ่งเกิดตอนที่ผมมาที่โลกนี้ คุณอาผมก็เป็นเหมือนกัน”
เห็นเธอทำหน้าทำตาแบบนั้นเขาก็อดจะอธิบายไม่ได้ เนื่องจากความสามารถพิเศษนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเองหรือโจรินตั้งแต่กำเนิด เพราะมันเพิ่งจะเกิดขึ้นตอนที่พวกเขามาบนดาวดวงนี้ต่างหาก ซึ่งแต่ละคนก็จะมีความสามารถพิเศษไม่เหมือนกันอีก
“เป็นแบบไหนคะ เหมือนของคุณโจฮันไหม”
“ไม่เหมือนกัน อาผมท่านมองเห็นได้ในระยะไกล ๆ จมูกได้กลิ่นไวมาก”
“แต่ความสามารถพิเศษนี้ไม่ได้มีมาตั้งแต่เกิดใช่ไหมคะ”
“ถูกต้อง เราเพิ่งมีมันตอนมาที่โลกนี้”
“แสดงว่านายเอเดอริกก็ต้องมีเหมือนกัน แต่เกี่ยวกับอะไรเราไม่รู้”
“ใช่แล้ว”
เขาคิดเหมือนเธอ แต่ประเด็นคือเอเดอริกได้ความสามารถพิเศษอะไรไป เขาไม่สามารถเดาได้เลยจริง ๆ และมันอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คนร้ายรอดพ้นจากการตามล่าก็เป็นได้ ไม่อย่างนั้นมันจะหนีไปได้ถึงสองปีเชียวเหรอ เขาคิดในใจขณะฟังหญิงสาวตั้งคำถาม
“แสดงว่าที่มุกคุยกับพี่บอสเมื่อกี้ คุณโจฮันก็ได้ยินสิคะ”
เธอจ้องตาเขาเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว
“ครับ เต็มสองรูหูเลย ผมว่าคุณปฏิเสธนายคนนั้นดีกว่า”
โจฮันไม่ปฏิเสธ ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เธอแล้วเอ่ยในสิ่งที่ต้องการให้เธอทำอย่างคนเอาแต่ใจ น้ำเสียงห้วนเล็กน้อยคล้ายมีความไม่พอใจอยู่ในนั้นหากเธอตอบตกลง
“อ้าว ทำไมคะ เย็นนี้มุกไม่ได้ไปไหน ไม่มีธุระ ทำไมต้องปฏิเสธพี่บอสด้วย” มัดมุกถามกลับพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ เหตุใดเธอต้องปฏิเสธบดินทร์ด้วย ในเมื่อเย็นนี้เธอว่าง ไม่ได้ไปไหนหรือมีธุระอะไร
“ถ้าคุณไม่ได้ชอบเขาก็อย่าไปให้ความหวังเขาดีกว่า ผมขอเตือน”
“หมายความว่ายังไงคะ คุณโจฮันไปรู้อะไรมา”
“เขาชอบคุณ”
ประโยคสั้น ๆ แต่ได้ใจความทำเอาหญิงสาวนิ่งไปชั่วขณะพลางกะพริบตาปริบ ๆ คล้ายคนไม่ค่อยเชื่อ
โจฮันจึงพูดต่อในสิ่งที่ได้ยินจากความคิดของบดินทร์ แล้วบอกเธอว่าให้ตัดสินใจเองว่าจะเอาอย่างไร และเปรยเบา ๆ ประมาณว่า หากเธอปฏิเสธบดินทร์ เย็นนี้ก่อนเข้านอนเขาจะเล่าเรื่องราวของผู้คนบนดาวปิตูเรสให้ฟังอย่างละเอียดยิบ
คนชื่นชอบมนุษย์ต่างดาวตาโตตื่นเต้นกับข้อเสนอ เพราะเซ้าซี้ถามเขาไม่รู้กี่ครั้งแต่โจฮันก็ไม่ยอมเล่าเสียที
ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา มัดมุกรีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความปฏิเสธส่งให้บดินทร์อย่างไม่ลังเล ก่อนจะบังคับเจ้านายที่ดูเหมือนจะไม่ใช่เจ้านายไปแล้วให้เอ่ยคำสัญญา
“สัญญานะคะ ไม่ว่ามุกจะถามเรื่องอะไร คุณโจฮันจะตอบทั้งหมด”
“ได้ ผมสัญญา คุณอยากรู้อะไร ถามมาได้หมดเลย เพราะผมถือว่าคุณคือเพื่อนอีกหนึ่งคน”
คำว่าเพื่อนของชายหนุ่มไปทิ่มแทงใจของหญิงสาวเป็นอย่างมาก ใบหน้าสดใสในตอนแรกจึงหมองลงทันตาเห็น แต่ครู่เดียวเท่านั้นก็จางหายไปทำให้โจฮันไม่ทันสังเกต
ชายหนุ่มจึงพูดต่ออีกสองสามประโยคเกี่ยวกับบดินทร์คล้าย ๆ เป่าหู ทั้งที่ปากบอกว่าเธอคือเพื่อนเท่านั้น แต่หัวใจกลับอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อคิดว่าหญิงสาวจะไปรับประทานอาหารกับชายอื่น เมื่อคุยกันเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อพร้อมความรู้สึกวูบโหวงในใจ
หลังจากขวางทางไม่ให้มัดมุกไปกับบดินทร์สำเร็จ โจฮันก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ มุมปากจึงมีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา สร้างความประหลาดใจแก่อังเดรไม่น้อยเลยอดจะสอบถามไม่ได้
แต่โจฮันกลับบอกเฉไฉไปว่าวันนี้ไม่มีเรื่องให้เครียดจึงสบายใจกว่าวันอื่น ๆ แต่ถ้ารู้เบาะแสของเอเดอริกมากกว่านี้เขาจะยิ้มให้ปากฉีกเลย
“เรื่องเอเดอริกยังไม่มีความคืบหน้า แต่เรื่องนายทุนที่ให้ความร่วมมือ เรารู้แล้วครับว่าเป็นใคร”
“มันเป็นใคร ใช่นายอิทธิพล มหามงคลเจริญ ตามที่เราสงสัยไหม”
“ใช่ครับ นายอิทธิพลคือนักลงทุนคนนั้นจริง ๆ เราเดินมาถูกทางแล้วครับเจ้านาย”
“ส่งข้อมูลของนายคนนี้มาทั้งหมด ต่อจากนี้ไปเราจะเป็นฝ่ายรุกพวกมันเอง”
โจฮันยิ้มร้ายขณะสบตาลูกน้องคู่ใจที่ยิ้มร้ายไม่ต่างกัน จากนั้นไม่นาน ข้อมูลของนายทุนใหญ่ที่เขาเคยสงสัยว่าจะเป็นคนที่ให้การช่วยเหลือเอเดอริกก็เข้ามาอยู่ในอีเมล
ชายหนุ่มผู้มีไอคิวสูงอ่านครู่เดียวก็จดจำได้ทั้งหมด และสั่งให้อังเดรติดต่อขอนัดเจอกับนายอิทธิพลให้เร็วที่สุด เพราะตนพร้อมล่าผู้ร้ายทุกคนแล้ว
“หลังเลิกงานคุณโจฮันจะไปไหนไหมครับ ผมจะได้เตรียมรถให้”
“กลับบ้านเลย วันนี้มีนัด”
“นัดกับใครครับ ผมไม่เห็นในตารางงาน”
“นัดกับมัดมุก” เขายิ้มอีกครั้งคล้ายเมื่อก่อนหน้านี้ไม่มีผิด
ใบหน้าหล่อเหลาดูมีความสุขมากกว่าปกติทำให้ลูกน้องคนสนิทรู้โดยอัตโนมัติว่าไม่ใช่เพราะไม่มีเรื่องเครียด แต่เจ้านายกำลังมีความรักต่างหากถึงได้อารมณ์ดี แค่เจ้าตัวยังไม่รู้เท่านั้นเอง
- ผู้เขียน
