บทที่ 8 เกือบ...ไปแล้วมัดมุก (1)
1160 คำ
ภายในห้องลับของโจฮัน มีสองชายหญิงกำลังจดจ่ออยู่กับภาพในหน้าจอซึ่งถ่ายทอดสดมาจากดาวปิตูเรสบ้านเกิดของชายหนุ่ม
มัดมุกนั่งพิงพนักโซฟามองความเป็นอยู่ของผู้คนด้วยท่าทางใคร่รู้ แต่ชายหนุ่มกลับอยู่ในอาการเศร้าเพราะอดสงสารคนบนดาวตนเองไม่ได้ที่ต้องเผชิญกับโรคร้ายเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว
ปิตูเรสมีระบบเวลาไม่เหมือนกับโลกที่ 1 ปี มี 365 วัน 1 เดือน มี 30 วัน 1 วัน มี 24 ชั่วโมง 1 ชั่วโมง มี 60 นาที และ 1 นาที มี 60 วินาที ที่นั่นมีเวลายาวนานกว่าโลกใบนี้คูณสอง
“คุณมีอะไรจะถามเชิญถามมาได้เลย ผมจะตอบทุกอย่าง” เขาถอนหายใจเบา ๆ หลังจากที่ตั้งสติและหันไปถามเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แน่ใจนะคะ ห้ามบิดพลิ้ว”
“ห้ามบิดพลิ้วคืออะไร”
“ภาษาไทยวันละคำก็มา”
เธอกลอกตามองบนขณะบ่น มันใช่เวลามาเรียนภาษาไหม คุณครูจำเป็นคิดในใจอย่างเหนื่อยหน่าย ด้วยความที่โจฮันใช้ภาษาไทยไม่ค่อยแข็งแรง บางคำบางประโยคยังไม่เข้าใจมากนัก จึงมักจะตั้งคำถามกับมัดมุกเป็นประจำ
“บ่นอะไรของคุณ”
“ไม่มีอะไรค่ะ บิดพลิ้วก็คือ หลีกเลี่ยงไม่ปฏิบัติตามสัญญาหรือปฏิบัติไม่ตรงตามข้อตกลง”
“อ้อ ผมก็นึกว่าอะไรซะอีก คุณไม่ต้องห่วงหรอก คนอย่างผมคำไหนคำนั้น” โจฮันถึงบางอ้อขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ความหมาย เขาไม่ใช่พวกโลเลเสียหน่อย สัญญาก็คือสัญญา
“ค่ะ งั้นเริ่มเลยนะคะ ข้อแรก...” หญิงสาวตั้งคำถามเป็นข้อ ๆ เริ่มตั้งแต่การกิน การดื่ม การนอน ไปจนถึงเรื่องต่าง ๆ อีกมากมาย รวมไปถึงเรื่องการสืบพันธุ์อย่างไม่อายว่าคนที่กำลังตอบคำถามคือผู้ชาย
โจฮันตอบคำถามข้อก่อนหน้าได้ตามปกติ แต่พอถึงข้อสุดท้ายก็เกิดอาการตะกุกตะกักขึ้นมา รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งได้เห็นแววตาจริงจังของคนข้างกายก็ยิ่งเขิน ชายหนุ่มจึงกระแอมเล็กน้อยเพื่อเรียกสติไม่ให้ไขว้เขวไปกับอย่างอื่น
“เราก็ทำอย่างที่พวกคุณทำนั่นแหละ”
ตอบแบบเขิน ๆ พลางหันมองไปทางอื่น บรรยากาศในห้องเริ่มรู้สึกร้อนแปลก ๆ เขาจึงเอามือขึ้นมาพัดบริเวณใบหน้าซึ่งมีเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย
“จริงเหรอคะ ไม่อยากเชื่อเลย”
น้ำเสียงของเธอคล้ายจะไม่เชื่อ ดวงตาหรี่ลงคล้ายจับผิด ทำให้โจฮันรู้สึกเหมือนโดนหยามอย่างไรชอบกล
“ลองไหม จะได้มั่นใจ” เขามองเธอด้วยสายตาร้อนแรงผิดแปลกไปจากเดิมมาก แต่มัดมุกกลับไม่รู้ตัว จึงตั้งคำถามกลับราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าตอนนี้โจฮันกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
“ลอง? ลองยังไงคะ”
“แบบไหนเหรอ หึ ๆ ก็...แบบนี้ไง” เอ่ยจบร่างของมัดมุกก็ถูกผลักให้นอนลงไปบนโซฟาโดยมีร่างบึกบึนของเขาทาบทับเอาไว้ ไม่แค่นั้น มือของเธอยังโดนจับไว้เหนือหัวอีก หากใครเข้ามาเห็นสภาพของทั้งสองคนตอนนี้ต้องคิดดีไม่ได้แน่
“ว้าย! คุณโจฮันจะทำอะไรมุก ปล่อยเลยนะ”
มัดมุกร้องเสียงหลงเมื่อต้องมาอยู่ใต้ร่างของชายหนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัวพร้อมกับดิ้นรนเอาตัวรอด แต่แรงอันน้อยนิดของเธอมีหรือจะสู้แรงอันมหาศาลของเขาได้ การดิ้นรนจึงไม่เป็นผล
“ก็คุณอยากรู้ ผมก็จะสาธิตให้ดูไง คุณจะได้ไม่สงสัยอีก” เขาเอ่ยชิดใบหูเธอด้วยน้ำเสียงแปร่ง ๆ แววตาเจ้าเล่ห์จนหญิงสาวเริ่มกลัว
“มะ...ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี้ก็รู้แล้ว ชัดเจนเลย”
หญิงสาวหยุดดิ้นเพราะเหนื่อย แล้วยิ้มแห้ง ๆ ให้เสือร้ายที่กำลังจ้องเหยื่อของตนราวกับว่า เธอคือเนื้ออันโอชะ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาของมัดมุกจึงตะกุกตะกักไม่เต็มเสียงนักเมื่อได้สบตามนุษย์ต่างดาว
“แต่ผมอยากให้คุณรู้ซึ้งมากกว่านี้ คุณไม่อยากลองเหรอ”
“ไม่ค่ะ ไม่อยากลอง เรานั่งดี ๆ ดีกว่านะคะ แบบนี้มันไม่โอเค”
“ไม่โอเคยังไง อธิบายให้ผมเข้าใจหน่อย เพราะผมโคตรโอเค”
“ก็...ก็ไอ้นั่นของคุณมัน...มันกำลังทิ่มตรงนั้นของมุก”
“หึ ๆ ถ้ามันอยากทำมากกว่าทิ่ม คุณจะยอมไหม”
“มุก…”
หญิงสาวเงียบไปเมื่อได้สบตาร้อนแรงของเขาที่กำลังมองมา อาการต่อต้านค่อย ๆ หายไป กลายเป็นว่าตอนนี้เธอกำลังเผยอริมฝีปากขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว คล้ายรอคอยอะไรบางอย่างมาเติมเต็ม
ความเป็นกุลสตรีศรีสยามหายไปทันควันเมื่อโดนปีศาจร้ายในร่างครอบงำและเป่าหูบอกให้เธอยอมเป็นของเขาเสีย โอกาสทองแบบนี้หาได้ที่ไหน อย่าเล่นตัวนักเลย อายุก็เยอะแล้ว ยอม ๆ ไปเถอะ
“ไม่ปฏิเสธ ผมถือว่าคุณยอม” ชายหนุ่มไม่รอคำตอบ ค่อย ๆ ก้มลงไปทีละนิด ในจังหวะที่ปากกำลังจะแตะปาก โทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
มัดมุกได้สติจึงรีบผลักโจฮันออกไปจากตัว แล้วขยับถอยหนีไปอยู่สุดปลายโซฟา ก่อนจะกดรับสาย ท่ามกลางหัวใจที่เต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ใบหน้าของเธอแดงซ่านในขณะที่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนสนิท น้ำเสียงที่เปล่งออกไปมีความสั่นเล็กน้อย แต่ดีที่อิงลดาไม่ทันได้สงสัย แต่อยู่ ๆ หญิงสาวก็เกิดอาการสะดุ้งตกใจเพราะคนตัวโตขยับเข้าใกล้ราวกับกลั่นแกล้ง
“อิง แค่นี้ก่อนนะ ฉันจะเข้าห้องน้ำ อืม ๆ โอเค ๆ ค่อยคุยกันพรุ่งนี้” มัดมุกโกหกแล้ววางสายด้วยความรวดเร็ว เพราะกลัวเสียงแปลก ๆ จะหลุดออกไปให้เพื่อนได้ยินเมื่อโจฮันเริ่มกระซิบบอกว่า
‘อยากจูบเธอ ต่อให้ต้องจ่ายสิบล้านก็ยอม’
“ว่าไง ตกลงไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่าข้างหูเธอที่กำลังนั่งนิ่งด้วยความสับสน
นาทีนี้ต่อให้เขาต้องจ่ายอีกสิบหรือยี่สิบล้านก็ยอม ขอแค่ได้เอาปากของตนไปแตะปากของมัดมุกแล้วบดขยี้อย่างที่ใจต้องการก็พอ
ดวงตาของโจฮันหวานฉ่ำราวกับไม่ใช่โจฮันคนเดิม ลมหายใจเริ่มติดขัดเมื่อเห็นมัดมุกลังเล เขาจึงไม่รอช้า ลุกขึ้นมาแล้วอุ้มเธอพาดบ่าทันที
“กรี๊ดดดดด ปล่อยมุกนะคุณโจฮัน ปล่อยมุก คุณจะพามุกไปไหน”
“ปล่อย...บนเตียง”
- ผู้เขียน
