ลิตาเริ่มไม่มีเหตุผลจนชายหนุ่มต้องปลอบใจจนเธอใจเย็น ทั้งสองปรับความเข้าใจกันจากนั้นก็กลับเข้าสู่สภาวะเดิม
"ดีขึ้นไหมฮะ" ผมยื่นแก้วน้ำผลไม้ให้เธอดื่มจนเห็นรอยยิ้มของเธอ
"ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอโทษที่งี่เง่านะคะ"
"เฮ้อเด็กน้อยเอ๊ยอาทิตย์หน้าก็18แล้วนะ "
"อาจารย์รู้ด้วยเหรอคะ"
"อือฮึ" ผมนั่งลงพร้อมกับดึงเธอเข้ามากอดอย่างน้อยเธอยังมีผมที่อยู่เคียงข้าง
เวลาผ่านไปจนถึงวันแข่งกีฬาลิตากับเพื่อนๆจึงมาเตรียมตัวเพื่อขึ้นร้องเพลงแม้อาจารย์พอร์ชจะต้องไปประชุมกับผู้อำนวยการแต่เมื่อคืนเธอก็ได้กำลังใจมาเต็มเปี่ยม แถมยังถูกทิ้งรอยที่คอไว้อีก
การแข่งขันดำเนินไปจนจบลิตาเดินมานั่งกับเจมส์เพื่อรอฟังผลจนเจมส์หันมาเห็นรอยที่คอของลิตาก็ถึงกับแซวเธอทันที
"ฮั่นแน่ มีแฟนแล้วเหรอลิตา"
"มั้งฮ่าๆๆ"
ลิตาหัวเราะกลบเกลื่อน จากนั้นอาจารย์พอร์ชก็ขับรถมาจอดใกล้ๆลิตาจึงทำเป็นไม่มอง ด้านอาจารย์พอร์ชก็รีบเดินมาหาลู
