เวลาผ่านไปตอนนี้ลิตาได้ขึ้นมาอยู่ชั้นม.6 ความสัมพันธ์ของเธอและอาจารย์พอร์ชก็ยังเหมือนเดิม เธอเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยรอยยิ้ม เพื่อนๆต่างภูมิใจที่เห็นเธอมีรอยยิ้มไม่อมทุกข์เหมือนตอนเรียนม.5
แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้ดีไปหมดซะทุกอย่างตอนนี้คุณน้า คุณพ่อและเมษากำลังเดินออกมาจากห้องอาจารย์พอร์ช และแน่นอนว่าเมษายังคงเกาะแขนอาจารย์อย่างสนิทสนม
"ลิตา" ผู้เป็นพ่อเอ่ยปากเรียกลูกสาวที่เดินอยู่กับเพื่อน จนทุกคนหันไปมองและยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"สวัสดีค่ะ" ฉันและเพื่อนๆต่างยกมือไหว้แต่ดูคุณน้าจะเชิดหน้าอย่างเดียว
"พ่อจะฝากลิตาดูเมษาด้วยนะ"
"ทำไมต้องดูด้วยคะ"
"ได้ค่ะคุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ" ดาด้ารีบหยิกแขนลิตาจากนั้นก็พาลิตาขึ้นมาบนห้อง
"มึงใจเย็นๆหน่อยสิ ไว้รอรับน้องทีเดียว"
"เออ!"
อาจารย์ที่ปรึกษาของห้องลิตาก็ยังเป็นอาจารย์พอร์ชเหมือนเดิม เธอเป็นคนขอร้องให้อาจารย์มาเป็นที่ปรึกษาอย่างน้อยก็ได้
