บทที่ 05 ไม่รู้จัก
1001 คำ
"บริษัทอะไรเนี่ย...ใหญ่มากเลย..." เจ้าของร่างเล็กเดินหิ้วถุงกาแฟที่ต้องมาส่งให้เงยหน้าไปมองยังบริษัทใหญ่โตตรงหน้าด้วยความงุนงงแววตาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า บริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่เธอมักจะผ่านไปมาอยู่ทุกวันระหว่างทางที่ไปทำงานพาร์ทไทม์ ทว่าไม่เคยได้สังเกตถึงความหรูหราและใหญ่โตได้เท่าวันนี้ทาก่อน...
"เฮ้อ...ลืมถามพี่นุ่นอีกว่าอยู่ชั้นไหน...ซื่อบื้ออีกแล้วนารา" เธอได้แต่พึมพำกับตัวเองอยู่คนเดียว ดวงตากลมโตสอดส่องไปรอบๆ เพื่อต้องการขอความช่วยเหลือกระทั่ง...
"ไปถามพี่ประชาสัมพันธ์เอาก็ได้" เมื่อคิดได้ดังนั้นเท้าเรียวเล็กก็ก้าวเข้าไปในบริษัทใหญ่แล้วมุ่งตรงไปยังโต๊ะของประชาสัมพันธ์ด้วยความรวดเร็ว
"เอ่อ...ขอโทษนะคะ หนูมาส่งกาแฟให้..." ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมกับรอยยิ้มหวานแต่แล้วปากเรียวก็ต้องชะงักนิ่งไปเมื่อ...
"คะ?"
"ไม่รู้ชื่อพี่เขาอีก โอ้ย!...ยัยนารา...สักครู่นะคะ..." เธอกลับไม่รู้จักชื่อของลูกค้าที่สั่งเนื่องจากทันทีที่เธอขอทำหน้าที่แทน ร่างเล็กก็รีบหิ้วถุงกาแฟออกมาด้วยความตื่นเต้นทันที ก่อนที่เธอจะยิ้มแห้งๆ บอกพี่พนักงานแก้เขินแล้วรีบผละออกมาจากตรงนั้นเล็กน้อย
มือเรียวล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในผ้ากันเปื้อนหมายจะกดโทรหารุ่นพี่สาวที่ร้านเพื่อเอ่ยถามถึงเจ้าของชื่อลูกค้าทว่า...
"นั้นไง!...พี่คนนั้น" ทันทีที่ลิฟต์หรูของบริษัทเปิดออกเผยให้เห็นถึงใบหน้าคมคายของคนที่เธอตามหา คนตัวเล็กก็ไม่รอช้ารีบเก็บโทรศัพท์ของตัวเองกลับเข้าที่เดิมแล้วรีบวิ่งไปหาเขาทันที
"พี่คะ?..." เรียวปากเล็กตะโกนเรียกเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่กำลังจะสาวเท้ายาวเดินออกจากบริษัทพร้อมกับร่างหุ่นดีของหญิงอีกคนที่เดินเคียงข้างสาวเท้าเร็วไม่แพ้กัน
"..." แต่เหมือนว่าชายหนุ่มที่เธอกำลังจะวิ่งตามจะไม่สนใจอะไรเขายังคงสาวเท้าหนักเดินเร็วไปตามปกติจนคนที่ขาไม่ได้ยาวเท่าเขาแทบวิ่งตามไม่ทัน
"แฮ่ก!...พี่คะ...ดะ เดี๋ยวค่ะ..." ร่างบางรีบเร่งวิ่งให้เร็วกว่าเดิมพยายามประคองถุงกาแฟไม่ให้ล้มเป็นอย่างดีก่อนที่เธอจะวิ่งไปขวางคนตรงหน้าไว้ทันในที่สุด
"..." เท้าหนักของคนตัวสูงชะงักมองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึก
"นะ หนูมาส่งกาแฟที่พี่สั่งไว้ค่ะ..." ปากเล็กพยายามเปล่งพูดทั้งที่ตัวเองยังคงหอบเหนื่อยพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟไปตรงหน้าเขา
"..." ใบหน้าคมคายไม่เอ่ยตอบอะไรกลับพยักหน้าไปทางหญิงสาวหุ่นดีที่อยู่ด้านข้างแทน
"ขอบใจจ้ะหนูน้อย..." หญิงสาวด้านข้างยิ้มเป็นมิตรพร้อมกับยื่นมือไปรับกาแฟแทนเขา ก่อนที่เจ้าของร่างสูงจะเดินเลี่ยงจากเธอหมายจะเดินต่ออย่างไม่นึกสนใจอะไร
"ดะ เดี๋ยวค่ะ..." ทว่าใบหน้าเล็กกลับเอ่ยเรียกเขาอีกครั้งทำให้สองเท้าเรียวยาวของทั้งสองหยุดชะงักโดยที่มีหญิงสาวเพียงคนเดียวที่หันกลับมาหาเธอ
"มีอะไรหรือเปล่า...หรือว่ายังไม่ได้จ่ายค่ากาแฟ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวานมองคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดูในความน่ารักของเธอ
"มะ ไม่ใช่ค่ะ กาแฟจ่ายเรียบร้อยแล้วค่ะ ตะ แต่ว่า...คะ คือ..." ปากเล็กอึกอักเล็กน้อยเพราะเธอกำลังจะเอ่ยขอบคุณเรื่องที่เขาช่วยเธอในวันนั้น แต่ทว่าเจ้าของร่างสูงกลับไม่ได้หันมามองทำให้เธอเริ่มรู้สึกว่าทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไร
"ไปเถอะ...เสียเวลา" กระทั่งปากหนาที่ยืนหันหลังจะพูดขึ้นด้วยท่าทีเย็นชาไม่สนใจอะไร ซึ่งทันทีที่เขาเอ่ยจบเจ้าของใบหน้าคมก็เดินออกไปทันที
"งั้นพี่ไปก่อนนะ..." หญิงสาวหุ่นดียกยิ้มทิ้งท้ายก่อนที่จะรีบเดินตามเขาไปท่ามกลางสีหน้าผิดหวังของร่างเล็กที่ลดรอยยิ้มหวานลงเล็กน้อยที่ไม่ได้พูดในสิ่งที่ต้องการ
"ไม่ทันขอบคุณอีกแล้ว..."
"...ไม่เป็นไร...ไว้ครั้งหน้าแล้วกัน พี่เขาน่าจะรีบจริงๆ แหละ" เธอพึมพำกับตัวเองอีกครั้งแล้วมองตามหลังของเจ้าของร่างสูงโปร่งไป ก่อนที่เจ้าของร่างสวยจะคิดในแง่บวกตามประสาเธอแล้วคลี่ยิ้มหวานออกมาอีกครั้ง
อีกด้าน
"เธอเหมือนมีเรื่องอยากคุยกับบอสนะคะ" เสียงแหลมของลดาที่เป็นเลขาเอ่ยบอกกับประธานบริษัทระหว่างที่กำลังนั่งรถเดินทางไปคุยงานตามกำหนดการณ์ทำงานในวันนี้
"ผมไม่รู้จัก" เจ้าของร่างสูงตอบกลับเสียงนิ่งเย็นชาเหมือนเดิมทำเอาเลขาที่อยู่ด้านข้างเงียบไปอย่างไม่มีอะไรจะเอ่ยต่อ
"ผมขอข้อมูลคุณฉาง" ก่อนที่ปากหนาจะเอ่ยบอกขึ้นอีกครั้ง
"คุณฉางนักลงทุนรายใหญ่จากไต้หวัน..." ทำให้เลขาสาวรีบเอ่ยบอกข้อมูลแก่เจ้านายทันที
"อืม...ทำได้ดี" ทันทีที่เธออธิบายจนจบไม่วายที่ประธานใหญ่จะเค้นเสียงชมเลขาสาวไปตามปกติน้ำเสียงยังคงแฝงไปด้วยความเย็นชาเช่นเดิม
"ขอบคุณค่ะ..." ทำให้เลขาสาวที่รู้สึกเกร็งในตอนแรกเริ่มจะยิ้มออกมาเล็กน้อย เนื่องจากเจ้านายตรงหน้าเป็นคนประเภทที่ถูกใจก็จะชมอย่างง่ายดายแต่ถ้าหากวันไหนที่เธอทำงานออกมาไม่ดี...เขาก็พร้อมที่จะติเตือนอย่างง่ายดายเช่นกัน
ครืดดดด!
LINE(3)
ไทเกอร์ : คืนนี้เจอกันที่เดิม
ไทเกอร์ : ไอเรย์มึงห้ามเบี้ยว
เมฆ : เออ...กลับมาแล้วก็เจอเพื่อนฝูงหน่อย อย่ามัวแต่บ้างาน
เรย์ : อืม
เมฆ : แม่งเย็นชาชิบหาย...
Read.
- ผู้เขียน
