บทที่ 04 พรมลิขิต
1009 คำ
"นาราพี่ฝากเสิร์ฟน้ำโต๊ะห้าหน่อยนะ"
"ได้ค่าพี่นุ่น" เสียงใสตอบรุ่นพี่สาวด้วยรอยยิ้มหวานก่อนที่จัดการหยิบถาดที่มีเครื่องดื่มตามที่ลูกค้าสั่งไว้แล้วเดินตรงไปที่เป้าหมายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สดใสตามปกติที่เธอเป็น
"โกโก้ปั่นกับช็อคโกแลตมินท์เย็นได้แล้วค่ะ" เด็กสาววัยสิบเก้าปีจัดวางแก้วให้ลูกค้าหนุ่มทั้งสองด้วยรอยยิ้มต้อนรับลูกค้าเป็นอย่างดีสดใสตามแบบฉบับเธอไม่เปลี่ยนทำเอาคนที่ได้รับถึงกับชะงักนิ่งมองหน้าเธอด้วยความอึ้งอยู่ไม่น้อยเทียบได้ว่า…รอยยิ้มหวานของเธอเปรียบเสมือนอาวุธทำลายล้างได้ดีเลยทีเดียว
"ขาดเหลืออะไรสามารถบอกพนักงานได้เลยนะคะ" ก่อนที่เธอจะทิ้งท้ายคำติดปากของพนักงานทุกครั้งแล้วหมุนตัวเดินมายังเคาน์เตอร์ที่ประจำทันที
"เชี่ย…น่ารักชิบ" ตามด้วยเสียงของหนุ่มนักศึกษาหนึ่งในลูกค้าของโต๊ะนั้นจะหลุดออกภวังค์ความสดใสพวกนั้นจะมองตามแผ่นหลังเล็กแล้วเอ่ยบอกกับเพื่อนสนิทอีกคน
"เออ กูเริ่มอยากมาทุกวันแล้ววะ"
ผ่านไปสักพัก
"พี่วานไปเช็คบิลโต๊ะห้าโต๊ะเดิมที่เราไปเสิร์ฟเมื่อกี้หน่อยได้ไหม พอดีพี่ต้องเคลียร์ขนมตรงนี้ก่อน ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพี่รับออเดอร์หน้าเคาน์เตอร์เอง" นุ่นเอ่ยเสริมขึ้นอีกครั้งด้วยแววตาเว้าวอน
"ฮ่าๆ ได้อยู่แล้วค่ะ…ไม่เห็นต้องทำสีหน้าแบบนั้นเลยค่ะ" ก่อนที่ร่างเล็กจะยิ้มตอบด้วยท่าทีอารมณ์ดีเหมือนอย่างเคย
"พี่เกรงใจเรานี่…แต่ถ้าพี่ไม่ทำตรงนี้ก่อน พี่เมฆได้เชือดพี่แน่ๆ" ปุยนุ่นกระซิบบอกเจ้าของร่างบางเบาๆ เมื่อเริ่มที่จะกำลังนินทาเจ้านายเธอเลยเลือกที่จะระวังตัวมากเป็นพิเศษแม้ว่าเขาจะไม่อยู่ในที่นี่ก็ตาม
"ฮ่าๆ ไม่ต้องเกรงใจหนูหรอกค่ะ มาค่ะ…เดี๋ยวหนูไปเช็คบิลให้" นารายิ้มร่าออกมาก่อนที่จะยื่นไปหยิบใบเสร็จจากมือรุ่นพี่สาวแล้วตรงไปตามที่โต๊ะลูกค้าเมื่อครู่ทันที
"ทั้งหมดหนึ่งร้อยบาทค่ะ" ใบหน้าสวยยิ้มตอบลูกค้าทั้งสองก่อนที่จะวางใบเสร็จลงที่โต๊ะ
"นี่ครับ" จนหนึ่งในลูกค้าจัดการวางเงินตามราคาพอดี
"ขอบคุณนะคะ" เธอก้มหัวขอบคุณลูกค้าเล็กน้อยก่อนที่จะหันหลังหมายจะเดินออกไป
"เดี๋ยวครับ…เอ่อ น้อง…" แต่แล้วเสียงทุ้มของคนด้านหลังกลับเรียกขึ้นทำให้ร่างเล็กก็ต้องชะงักไปหมุนกลับมาตามเสียงเรียก
"คะ?"
"พี่ขอไลน์เราหน่อยได้ไหมครับ" ก่อนที่ชายหนุ่มชุดนักศึกษาจะยิ้มบอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์หรูมาตรงหน้าเธอ
"เอ่อ…ล ไลน์หนูเหรอคะ?" เธออึกอักถามชายหนุ่มด้วยท่าทีที่เริ่มเกร็งขึ้น
"ใช่ครับ เอ่อ…จะได้ทักมาถามว่าร้านเปิดไหมไง"
"อ๋อ ถ้าเกี่ยวกับร้าน งั้น…ก็ได้ค่ะ" ใบหน้าสวยใสยิ้มรับด้วยความใสซื่อคิดตามที่ลูกค้าบอกอย่างเชื่อใจ มือเรียวคว้าโทรศัพท์ของเขามากดไลน์ไอดีไว้พร้อมกับกดสติ๊กเกอร์ทักตัวเองไป
"ถ้าสงสัยอะไรเกี่ยวกับร้านทักมาถามได้เลยนะคะ" นารายิ้มตอบ
"ค ครับ…ขอบคุณนะครับ" ทำเอาคนที่ได้รับสะดุดกับรอยยิ้มหวานนั้นอีกครั้งยังคงไม่ชินกับรอยยิ้มที่แสนสดใสนี้ไม่หาย
"งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ" สิ้นเสียงหวานเอ่ย คนตัวเล็กก็รีบหมุนตัวเดินไปทันทีแต่แล้วสองเท้าเรียวเล็กก็ต้องชะงักนิ่งไปอีกครั้งเมื่อ…
ตึก
ตึก
"พี่คนนั้น…พี่คนที่ช่วยเราเมื่อเช้า…" ปากเล็กพึมพำถึงคนที่กำลังเดินผ่านหน้าเธอไป ดวงตากลมโตมองตามร่างดูดีในชุดสูทจนสุดสายตากระทั่งแผ่นหลังกว้างของเขาคนนั้นได้เดินออกจากร้านไปในที่สุด
"พรมลิขิตจริงๆ ใช่ไหม…เราได้เจอกับเขาเป็นครั้งที่สองจริงๆ…" ระหว่างทางที่กำลังเดินกลับมายังหน้าเคาน์เตอร์หัวเล็กก็เอาแต่คิดเรื่องของเขาพร้อมกับใบหน้าสวยที่หลุดยิ้มเขินออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจกระทั่ง...
"นารา"
"นารา!" ปุยนุ่นเอ่ยเรียกรุ่นน้องสาวที่เอาแต่เหม่อลอยจนเธอต้องเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นพร้อมกับสะกิดแขนเธอเบาๆ
"ค คะ? พี่นุ่นหนูตกใจหมดเลย" ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังคิดอะไรบางอย่างสะดุ้งโหยงไปด้วยความตกใจ
"เหม่ออะไรเนี่ย…พี่เรียกเราตั้งนาน"
"พี่นุ่นคะ…พี่รู้จักคนที่พึ่งเดินออกไปเมื่อกี้ไหมคะ" ก่อนที่เธอตัดสินใจเอ่ยถามรุ่นพี่สาวแล้วตั้งหน้าตั้งตารอในคำตอบ
"ที่ใส่ชุดสูทดำเดินออกไปเมื่อกี้เหรอ?…" นาราพยักหน้ารัวๆ ให้กับคำถามของรุ่นพี่สาว
"รู้จักสิ…พี่เขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่เมฆ ทำงานอยู่บริษัทตรงข้ามเรานี่แหละ" ปุยนุ่นเอ่ยอธิบายให้รุ่นน้องสาว
"แล้วทำไมหนูถึงพึ่งจะเคยเห็นหน้าเขาล่ะคะ พี่ไทเกอร์ก็เพื่อนพี่เมฆนี่คะ"
"คนนี้พึ่งจะกลับจากฝรั่งเศส แต่ก่อนเขามาที่ร้านทุกวันเลยนะ ก่อนที่เราจะเข้ามาทำงานที่นี่น่ะ"
"อ๋อ…"
"มัวแต่นินทาลูกค้า…เดี๋ยวพี่ฝากร้านก่อนนะ" ทันทีที่ปุยนุ่นเริ่มคิดอะไรบางอย่างได้เธอก็รีบลนลานขึ้นทันที
"พี่นุ่นจะไปไหนเหรอคะ?…" นาราที่เห็นท่าทีของรุ่นพี่ก็ไม่วายที่จะเอ่ยถาม
"พี่ต้องเอากาแฟไปส่งให้ลูกค้าที่เราพูดถึงนั่นแหละ เขามาสั่งไว้น่ะ"
"อ๋อ…" ใบหน้าสวยพยักหน้ารับก่อนที่จะจมไปกับความคิดบางอย่างของตัวเองชั่วครู่
"งั้นพี่ไปนะ"
กระทั่ง…
"เดี๋ยวค่ะพี่นุ่น…"
"…หนูขอเอาไปส่งแทนได้ไหมคะ"
- ผู้เขียน
